Φοίβη Παρασκευά

Ας δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά. Είναι το σύνδρομο της εποχής. Μιλάμε σε κάποιον μόνο όταν τον έχουμε ανάγκη ή όταν πρόκειται να πάρουμε κάτι από αυτόν. Γεγονός. Μία κοινωνία που έχει εξελιχθεί στραβά, που οι ‘άνθρωποι’ – τέρατα δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό, και που οι άνθρωποι έχουν μεταλλαχθεί σε απρόσωπα όντα που κοροϊδεύουν την ευαισθησία και το συναίσθημα. Εδώ είναι και το τέλος της εμπιστοσύνης. Σε έναν διάλογο, όπου μεσολαβεί ‘τηλεφωνάκι’ στον κολλητό για κάθε είδους κουτσομπολιό ή ‘γκομενοδουλειά’. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα με μοναδικό στόχο και ενδιαφέρον το χρήμα και την κοινωνική αναρρίχηση μόνον.

Μία κοινωνία αδυσώπητη, με πισώπλατα μαχαιρώματα, άφθονη ενδοοικογενειακή βία, περιφρόνηση σε πλήρη άνθηση και το σύνδρομο του ‘εξυπνάκια’ άντρα που επωφελείται και της υστερόβουλης καπάτσας γυναίκας που στοχεύει στο χρήμα και μόλις δεν το έχει, βάζει πλώρη για αλλού. `Εχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Και παρατηρούμε μοντέλα σχέσεων που κυνηγάνε - εκτός του χρήματος που έχει θεοποιηθεί, να ψάχνουν γύρω τους κορόιδα σε κάθε χώρο εργασιακό ή μη. `Οπως είπε και μία γνωστή, η κοινωνία είναι πλέον μία σκέτη βιτρίνα και χρήμα. Τίποτα άλλο. `Αντε μετά να αναπτύξεις αισιοδοξία, καλή διάθεση, εμπιστοσύνη και να έχεις αγαθές προθέσεις. Μόνο έγκλημα από πρόθεση υπάρχει καλώς ή κακώς.

Υπηρεσίες και προϊόντα. Αλίμονο σε εκείνον που έχει υπομονή, αφού η ζωή ‘δεν ρωτάει’, μόνον πουλά και αγοράζει. Και έρχεται μία δύσκολη ώρα μιας εθνικής καταστροφής, μιας βαθειάς και χρόνιας κρίσης υποδομής, και ξαφνικά θυμόμαστε ό,τι είμαστε ‘άνθρωποι΄ και οργανώνουμε συναυλίες φιλανθρωπικού χαρακτήρα και άλλα τέτοια. Ας το καταλάβουμε. Είμαστε ‘δήθεν’ σε όλα μας. Από το καλημέρα που λέμε, μέχρι τις τιμές που βάζουμε στα ρούχα στα μαγαζιά, όλα είναι δυσανάλογα, παράλογα και αποσκοπούν στο εύκολο κέρδος. Φυσικά δεν είμαστε μόνοι σε αυτό. Αλλά έχουμε καταντήσει μοναχικοί καβαλάρηδες που κρατάμε σκληρή και περίεργη στάση σε όλα και όλους, ενώ το πρώτο πράγμα που ξεστομίζουμε είναι η εύκολη κατηγορία και η υποτίμηση του άλλου. `Ετσι εμείς φαινόμαστε καλύτεροι στα μάτια μας ή στα μάτια αυτού που μας ενδιαφέρει ή συμφέρει.

Χα. Ας γελάσω λοιπόν. Εγώ ο χαζός ο ηλίθιος κλόουν, που έχω μεταλλαχθεί και αντέξει πολλά ενώ έχω καλλιεργήσει μέσα μου το μίσος και την παλιανθρωπιά. Δεν υπάρχω. Και αφού δεν υπάρχω τότε το μόνο που μου μένει είναι να κατηγορώ τους άλλους για την κατάντια μου. Κάποιος σοφός είπε κάποτε, « όσο οι άλλοι ήθελαν να μην υπάρχω, τόσο εγώ υπήρχα ».

Πάντως μην λέτε ότι δεν προσπάθησα. Προσπάθησα να είμαι καλοπροαίρετος, κοινωνικός και γελαστός, αλλά δεν μου βγήκε. Κάτι χάθηκε στην πορεία. Μήτε να φταίνε οι κώδικες επικοινωνίας? Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα? Ο ανταγωνισμός?

Και οι σχέσεις? Μα ποιες σχέσεις? Ποιος πιστεύει στις σχέσεις? Ποιος μιλάει για σχέσεις σήμερα? `Ανοιξα τα μάτια μου στον κόσμο και είδα. Την κουτοπονηριά, την μισαλλοδοξία, το φθόνο και την υπονόμευση. Καθώς και την απουσία κάθε ευγένειας αφού και αυτή θεωρείται αδυναμία. Και ήμουν καλό παιδί. Και πίστευα ό,τι μου’λεγαν. Και μετά τέλος.

`Οχι δεν στενοχωριέμαι πια. Απλά κρατάω απόσταση, παρατηρώ γύρω μου. `Εχω λοιπόν και εγώ δικαίωμα να είμαι όσο θέλω και όσο μπορώ, άφιλος και περίεργος. Δικαίωμα να είμαι αδιάφορος, σκληρός, υποκριτής, να χλευάζω και να χλευάζομαι. Και η φιλία? Υπάρχει χρόνος?

Τέλος, άντε και το φινάλε, για να γελάσουμε. Πριν χρόνια περπατούσα Αύγουστο μήνα στην πλατεία Κολωνακίου. Και είδα μπροστά μου φάτσα φόρα ένα γουναράδικο. `Ισως ήταν και το μόνο μαγαζί που ήταν ανοιχτό, τέτοια εποχή.