Φοίβη Παρασκευά

Και μετά ενηλικιωθήκαμε. `Επρεπε να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις για τη ζωή μας που θα καθόριζαν το μέλλον μας. Γίναμε ενήλικες. `Ομως το παιδί που κρύβουμε μέσα μας καταπιέστηκε. Ισοπεδώθηκε στην σκληρή γεμάτη απαιτήσεις καθημερινότητα. Στην αγορά εργασίας. Στη δια βίου μάθηση…και το παιδί? Δεν γίνεται, κάπου υπάρχει και αυτό.

Δεν πρέπει να το ξεχνάμε και ούτε να το σκοτώνουμε έτσι άδικα προς χάριν της δήθεν ενηλικίωσης. Με αυτό τον τρόπο το αδικούμε. Αυτό φωνάζει μέσα μας κι εμείς το ξεχνάμε.

Ο άνθρωπος κρύβει μέσα του όλες τις ηλικίες. Και τα παιχνίδια που έπαιξε ως μικρός καθορίζουν όλη τη μετέπειτα εξέλιξή του. Για αυτό ας μην τα υποτιμούμε. Ούτε να τα ξεχνάμε. Η παιδική ηλικία είναι η πιο αγνή, χαρούμενη και ανέμελη φάση της ζωής του ανθρώπου. Τότε που δεν είχε ιδιαίτερες ευθύνες και ζούσε χωρίς κανόνες και ‘πρέπει’.
Συμβάσεις και υποχωρήσεις. Υποχρεώσεις και συμφέροντα.

Κι όμως. Ούτε καν φανταζόμαστε πόσο αυτή επηρεάζει την πορεία μας. Πόσο πολύ ένα όνειρο, μία αίσθηση, ένα παιχνίδι, ένα ρούχο, μία σκέψη, ένα τραύμα προκαθορίζουν τη ζωή μας. Πόσο πολύ τα κουβαλάμε χωρίς πάντα να καταλαβαίνουμε γιατί έγιναν.

`Ένα μεγάλο ερωτηματικό. Κι ένα αίνιγμα που μια ζωή προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε διότι η ζωή είναι πολυσύνθετη τελικά. Στον περίπλοκο και ανεξήγητο κόσμο της ενηλικίωσης πολλές φορές μπαίνουμε απροετοίμαστοι. Αλλά μαθαίνουμε στην πορεία.

`Όπως για παράδειγμα το πως να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές. `Η να αποφεύγουμε ανθρώπους που μας πλήγωσαν ή ηθελημένα ή άθελα μας έκαναν κακό.

Στο σχολείο της ζωής όλοι είμαστε γυμνοί τελικά. Απροετοίμαστοι. Και αυτό γιατί οι άνθρωποι δεν είναι υποχρεωτικά καλοί ή καλοπροαίρετοι. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει όπως και να’ναι να το ασκούμε. Να το αντιμετωπίσουμε. Στην ενήλικη ζωή και ύπαρξη δυστυχώς το bulling θριαμβεύει. Και φυσικά χτυπά τους πιο ευάλωτους και ευαίσθητους εκείνους ανθρώπους ανάμεσά μας. Η κούραση, το άγχος επηρεάζει και την ψυχολογία μας.
Ακούς ανθρώπους για λόγους κοινωνικούς και οικονομικούς να σου λένε χωρίς δεύτερη σκέψη ότι ο κόσμος είναι ‘έτσι’. Συμβατικός, χλιαρός, άχαρος και προκαθορισμένος.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουνε να χαίρονται. Δεν έχουν μέσα τους τη χαρά της ζωής. `Όμως μια φορά ζούμε. Μια φορά έχουμε μία και μοναδική ευκαιρία να ζήσουμε και γιατί όχι να κάνουμε τη ζωή μας και των άλλων λίγο καλύτερη. Ας ακούσουμε λοιπόν το ξεχασμένο παιδί και ας γίνουμε ξανά παιδιά. `Εστω ας κάνουμε και βλακείες. Χωρίς όμως να κρίνουμε και να κατακρίνουμε τους άλλους. Η μόνη μας υποχρέωση να είναι να είμαστε και παιδιά και ενήλικες και να προσπαθούμε, δουλεύοντας σε μία μόνιμη αυτοβελτίωση και αποδοχή του άλλου, χωρίς δεύτερη σκέψη. `Αλλωστε αυτό δεν κάνει και το παιδί? Εδώ όμως υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά. Πως το μεγαλύτερο μάθημα είναι πως μία σωστή σχέση είναι μόνο μία σχέση ουσίας που σε ανεβάζει. Εκείνος ή εκείνη που σέβεται τον χρόνο και τη σχέση. που αποδέχεται και μπαίνει στη θέση σου. Με άλλα λόγια που έχει κατανόηση. Αυτές είναι αρετές που δεν ξεχνιούνται. Οι γονείς, το σχολείο, τα βιώματα παίζουν τεράστιο ρόλο. Στην ενήλικη ζωή, το παιδί που έχει κακοποιηθεί θα αναπαράγει ξανά και ξανά την βία που έχει υποστεί.

Η ζωή έχει πολλές εκφάνσεις και πολλές αποχρώσεις. Στο χέρι μας είναι πια να τις ζήσουμε και να τις ερμηνεύσουμε σωστά, τοποθετώντας τις σωστά και με λογική. Και όλα αυτά χωρίς να ξεχνάμε ότι κάποτε είμασταν όλοι παιδιά και δεν ξέραμε…