Φώφη Γιωτάκη

Η πανδημία όμως δεν εξαφανίστηκε. Οι 100 θάνατοι σε ένα 24ωρο είναι σα να διαγράφονται, ένα-ένα, μικρά χωριά της χώρας. Ο αυξημένος αριθμός διασωληνωμένων υπενθυμίζει τον κίνδυνο, τον πόνο και την απόγνωση ανθρώπων και οικογενειών και τα μειωμένα κρούσματα αποκαλύπτουν τις χιλιάδες μικρές μάχες που δίνονται ατομικά και συλλογικά, από τον καθένα και την καθεμιά και από τους αρμόδιους που έχουν την κύρια ευθύνη αναχαίτισης της πανδημίας.

Ο κορονοϊός «ταυτίζεται» ακόμη για πολλούς με τον θάνατο, την επιβίωση μετά από σκληρή μάχη στα νοσοκομεία, τα «απομεινάρια» του στο σπίτι, την ανασφάλεια στην εργασία αλλά και με την προσμονή της επιστροφής, την ελπίδα από το εμβόλιο.

Το 2021 ακόμη δεν το είδαμε. Δεν ξέρουμε τα αχαρτογράφητα νερά του. Είναι άλλωστε πολύ νωρίς να κάνει κανείς προβλέψεις για το έτος που έπεται της σφοδρής πανδημίας και ξεκινά με τους «πρωταγωνιστές» στις ΜΕΘ και τα γενικά  lockdown στις περισσότερες χώρες. Είναι όμως το έτος, στη διάρκεια του οποίου, και εδώ στην χώρα μας, θα κληθούμε εκ των πραγμάτων να αποδείξουμε την πεποίθησή μας για την επιστροφή στο μέλλον. Τον βαθμό ετοιμότητας για τις δυσκολίες και τις «παγίδες» από την ουρά του 2020, το σχέδιο και την αποφασιστικότητα για την υπέρβαση της επιδημιολογικής και όχι μόνο κρίσης. Και φυσικά οι πρώτοι που θα κληθούν να εμφανίσουν αποδείξεις είναι οι της κυβέρνησης που έχουν τον πρώτο λόγο και την ευθύνη.

Αποδείξεις ορθής διαχείρισης της δύσκολης κατάστασης χρειάζονται ωστόσο και τώρα, και αύριο, και μεθαύριο.  Απ’ όλους( και στους «όλους» ας βάλει μέσα, όποιους ο καθένας επιθυμεί). Σε αυτές τις αποδείξεις συμπεριλαμβάνεται άραγε και η «κορυφαία» συζήτηση των ημερών για το «ρεβεγιόν» των φετινών Χριστουγέννων; Με πόσους συγγενείς και φίλους θα σμίξουμε, με ποιο κωδικό θα μετακινηθούμε, ποιες χαραμάδες χαλάρωσης των μέτρων υπάρχουν ή αν θα υπάρξουν, κλπ, κλπ;

Είναι απολύτως κατανοητή η προσδοκία όλων μας να περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα για λίγες μέρες με τους δικούς μας ανθρώπους, να «ξεφύγουμε λίγο βρε αδερφέ», να ανταλλάξουμε ευχές, να βγάλουμε σέλφις με το κινητό που αποχωρώντας πρέπει να στείλουμε μήνυμα στο «γνωστό» μας πλέον αριθμό. Καλά όλα αυτά και ο καθένας ξέρει πως θέλει να περάσει. Πως θέλει και πως μπορεί για την ακρίβεια.

Το φετινό «ρεβεγιόν» πάντως δεν είναι και έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι και «προσέχω» και «χαλαρώνω»- με την βεβαιότητα ότι στο τραπέζι του Πάσχα θα ανταμώσουμε ξανά όλοι όσοι βρεθήκαμε- και με το καλό να βρεθούμε- τα φετινά Χριστούγεννα… Άσε που το χωρίς μέτρο ρεβεγιόν κρύβει πίσω του -με ό,τι συνεπάγεται- και το ακορντεόν. Το «ανοίγω-κλείνω» κοινωνικές και οικονομικές δραστηριότητες μέχρι νεωτέρας…

Γιατροί και νοσηλευτές γνωρίζουν καλά τι σημαίνει μια τέτοια εξέλιξη για τις ΜΕΘ, οικονομολόγοι αντιλαμβάνονται τις επιπτώσεις του ακορντεόν στην οικονομία, στις θέσεις εργασίας, στις επιχειρήσεις και ούτω καθεξής. Ναι λοιπόν στο σπιτικό ρεβεγιόν αλλά ας έχουμε και το νου μας στις ζωές μας…