Δημήτρης Παγαδάκης

Η αλήθεια είναι ότι με ψηφισμένη  ρύθμιση, όλα τα επίπεδα της νομιμότητας  πρέπει να εφαρμόζονται. Κι ας διατείνονται οι συνδικαλιστικές ενώσεις ότι  η κατά το Σύνταγμα προθεσμία επικύρωσης της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) έχει εκπνεύσει. Έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει πια τίποτα. Η ακύρωση της ΠΝΠ δεν παράγει έννομα αποτελέσματα αφού θεωρείται ότι μετά το λουκέτο της ΕΡΤ και την ίδρυση της ΝΕΡΙΤ, η ουσία της Πράξης έχει εκπληρωθεί. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αλλού εντοπίζονται οι χοντρές γραμμές

Πρώτα απ' όλα στη συγκυβέρνηση η οποία, από την ημέρα της  συγκρότησής της, διατήρησε τις  βεβαιότητες, τις ρουτίνες και τις  παθογένειες του παλαιοκομματικού τρόπου λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Που αγνόησε το πιθανώς βιώσιμο- αλλά εμπνεόμενο από αξίες ανεξαρτητοποίησης από την καθοδήγησή και τον προπαγανδιστικό καταναγκασμό της εξουσίας- μοντέλο που πρόκρινε η προηγούμενη εκλεγμένη κυβέρνηση. Και που παραμέρισε τις προτάσεις της ανεξάρτητης ειδικής επιτροπής για τα Δημόσια ΜΜΕ που είχαν εισαχθεί στη Βουλή ως επεξεργασμένο νομοσχέδιο.

Τελικά, η κυβέρνησε τόλμησε  να “σπάσει αυγά”. Και με μόνο κριτήριο τις απολύσεις του προσωπικού, την έκλεισε. Αιφνιδιαστικά, εργαλειακά, σκοπιμοθηρικά ως “αδιαφανή, σπάταλη, απαξιωμένη και χειραγωγούμενη”. Χωρίς, ωστόσο, κανένα πλάνο, δίχως πυξίδα, χωρίς να ξέρει ποια θα είναι τα επόμενα βήματα. Αποτέλεσμα, κρίση στη συγκυβέρνηση και αποχώρηση ενός εκ των κομματικών παρτενέρ της. Το χειρότερο είναι πως τώρα, μετά από πέντε μήνες ολιγωρίας, παλινωδιών και κούφιων τελεσιγράφων, χρησιμοποιεί αδέξια το αναμενόμενο «ντου» των δυνάμεων καταστολής, χαράματα στο Ραδιομέγαρο, ως κακοστημένο σόου κυβερνητικής πυγμής .

Όχι για να αποδώσει τη κατηλειμμένη από τους απολυμένους περιουσία  του ελληνικού λαού στους πραγματικούς ιδιοκτήτες της, αλλά για να δημιουργήσει ανάχωμα σε μερίδα της αντιπολίτευσης που επένδυε στην απεργιακή ΕΡΤ ως εστία αντίστασης. Δυστυχώς, με μεσολαβητή τα ΜΑΤ, πόρτες αμπαρωμένες με αλυσίδες και το επιχείρημα ότι σε δύο μήνες ξεκινά η Ελληνική Προεδρία της ΕΕ, πάει στράφι η προσπάθεια. Γιατί έτσι, και ο συμβολισμός της εφαρμογής των νόμων ακυρώνεται και ακάλυπτη παραμένει η απουσία πολιτικής βούλησης για μεταρρυθμιστικές λύσεις. Αναπόφευκτα, μετά τις μαύρες οθόνες και τις βουβές συχνότητες του καλοκαιριού, η χώρα ξανακατάσσεται στη ζώνη του λυκόφωτος. Κοινώς, γίνεται διεθνώς ρόμπα.    

Σύμφωνοι, μια υπεύθυνη, δημοκρατική  κυβέρνηση δεν πρέπει να φέρεται  αλαζονικά αλλά ούτε  επιτρέπεται  να ανέχεται επιλεκτικά μερίδα των  υπηρετών του δημόσιου συμφέροντος να τίθεται υπεράνω κανόνων και νόμων. Ωστόσο, από τη στιγμή που επέλεξε εξ΄αρχής πορεία στα τυφλά, δεν ενίσχυσε πειστικά μια αίσθηση κοινού σκοπού και άφησε την υπόθεση να ξεχειλώσει, υποχρεούται καθυστερημένα να υποστεί τις συνέπειες της μπαγιάτικης ομελέτας. Πολύ απλά γιατί λειτούργησε σύμφωνα με ένα άλλο άκαμπτο νόμο του Μέρφυ. Όταν, δηλαδή, ανακάλυψε ότι οι λύση που έδωσε δεν ταίριαζε στο πρόβλημα της, τροποποίησε το πρόβλημα και όχι τη λύση.