Δημήτρης Παγαδάκης

Το τοπίο ερημικό, η περιοχή δασώδης, δύσβατη, ο στόχος φυλασσόμενος. Η δύναμη κρούσης συγκροτημένη από καμιά σαρανταριά ανώνυμους άνδρες. Οι στολές ομοιόμορφες, παραλλαγής, οι κουκούλες full face τύπου νίντζα, τα σακίδια στρατιωτικά. Ο οπλισμός ποικίλος: καραμπίνες, ρόπαλα, βόμβες μολότοφ. Ο σχεδιασμός  προσεκτικός, τεκμηριωμένος, λεπτομερής. Οι κινήσεις ιεραρχημένες, αποφασιστικές, συντονισμένες. Η επιχείρηση νυχτερινή, καταδρομική, χωρίς ενδοιασμούς ή επιφυλάξεις. Η δράση ταχύτατη, αποτελεσματική, πειθαρχημένη. Η αποχώρηση ακαριαία, συμπαγής, ψύχραιμη. Η διαφυγή άμεσης σύλληψης φροντισμένη, μελετημένη, επαγγελματική. Αν δεν ήταν ταινία καταιγιστικού σαμποτάζ, θα διεκδικούσε το παράσημο του αξιόμαχου κομάντος. 

Η ακραία επίθεση στις Σκουριές δεν φέρνει σε  ερασιτεχνική παρέλαση ροκ μασκοφόρων καρναβαλιστών, ούτε σε οργισμένη παράσταση γραφικών μπαχαλάκηδων για τηλεκατανάλωση. Μοιάζει με κλεφτοπόλεμο ανταρτών του βουνού ή άτακτων παραστρατιωτικών. Η διαπίστωση γίνεται εφιαλτικότερη αν υποτεθεί ότι η τακτική παρτιζάνων, τουπαμάρος και γκερίλας έχει υιοθετηθεί είτε από μέλη του αντιμεταλλευτικού μπλοκ είτε από φιλομεταλλευτικούς «προβοκάτορες». Πόσο μάλλον αν ανακάλυψαν τον αιφνιδιασμό αλά Βιετκόνγκ οι παράνομοι  υλοτόμοι της περιοχής; Δυστυχώς, η ομιχλώδης ατμόσφαιρα, πολιτικού παρασκήνιου, κοινωνικής χλαπαταγής, κρατικής καταστολής και  συγκρουσιακής αποθηρίωσης, δεν δονείται στη Χαλκιδική από το ηρωικό δημώδες «40 παλικάρια». 

Ούτε, βέβαια, ακούγονται καθησυχαστικές οι διαβεβαιώσεις των διωκτικών αρχών ότι χαλαρά θα ξηλωθεί το παραβατικό «πουλόβερ» από τις δύο διμοιρίες των άγνωστων επιδρομέων.

Σύμφωνοι. Μασίφ συνωμοτικότητα στο κουβάρι 40 κουκουλοφόρων δεν υπάρχει. Υπάρχει, όμως, οξύτερο ζήτημα από την εξακρίβωση της ταυτότητας των δραστών και την παραπομπή τους στη Δικαιοσύνη. Είναι το πρόβλημα της κλιμάκωσης από τη χαμηλής έντασης βία στην αντιπαράθεση με εμφυλιοπολεμικούς όρους. Προφανώς, κάθε απόκλιση από τη νομιμότητα και τη δημοκρατία δεν εξουδετερώνεται με κομματικά ξόρκια και αυτοδιοικητικούς χαριεντισμούς.

Ωστόσο η απείθεια που εξελίσσεται σε ανάφλεξη δεν ισχύει μόνο για την Ιερισσό, το Στρατώνι ή τη Μεγάλη Παναγιά. Δεν είναι αποσπασματικό θέμα μεταξύ του Δένδια και των τοπικών κομματαρχών. Δεν είναι αποκλειστική κόντρα ανάμεσα σε «χρυσοθήρες» και «τουριστικο-περιβαλλοντολόγους». Η διαβρωτική αυτή απειλή αλληλοεξόντωσης αφορά όλη τη χώρα. Εντοπίζεται στον θρυμματισμό της κοινωνίας, αντικατοπτρίζεται στην εξάτμιση των κρατικών δομών και στο φούντωμα του  κοινωνικού αυτοματισμού.

Το κακό είναι η υστερικά καλλιεργούμενη εξάπλωση της εχθροπάθειας και της τρομολαγνείας. Το χειρότερο, ο ολέθριος  υποδαυλισμός τους από πολιτικά μύωπες και πνευματικά ανεπαρκείς. Αναπόφευκτα το τέντωμα της πόλωσης στα όρια του διχασμού προμηνύει ιστορικό μαρασμό. Και στο σημείο βρασμού δεν χωράνε αναβολές. Οι οξειδωμένοι σε παρωχημένες αντιλήψεις καταλήγουν όπως οι σκουριασμένοι θερμοσίφωνες. Στον σκουπιδοτενεκέ.