Δημήτρης Παγαδάκης

Είναι καθαρό πλέον ότι η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια καθυστερήσεων. Χρειάζεται άμεσα κυβέρνηση. Κυβέρνηση ισχυρή, ικανή και αξιόπιστη να διαπραγματευτεί στο εξωτερικό, να πείσει και να εμπνεύσει στο εσωτερικό. Κυβέρνηση που θα υπηρετήσει ριζικά και τολμηρά μια συγκεκριμένη ατζέντα προτεραιοτήτων. Η χώρα χρειάζεται να ξαναμπεί στις ράγες.

Εχει επειγόντως ανάγκη να αναστηλώσει το κράτος, να ανακουφίσει τους πλέον εξασθενημένους πολίτες, να επαναφέρει τη ομαλότητα  αναστρέφοντας την  εσωστρέφεια και τη φοβικότητα  που διαπερνούν  το δημόσιο βίο , να επιταχύνει την είσπραξη  εσόδων, να διατηρήσει τη συνοχή και τη ειρήνη στο κοινωνικό σώμα.   Καθήκοντα απαραίτητα για  την επανάκτηση  ηθικού πλεονεκτήματος και άρση της λαϊκής δυσπιστίας. Την  απαραίτητη πολιτική νομιμοποίηση την προσέφερε η κάλπη σε εκείνα τα κόμματα που τάχθηκαν υπέρ του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας και- σύμφωνα με όσα έχουν υποσχεθεί- από αυτά απαιτεί η εκλογική πλειοψηφία  να σχηματίσουν από κοινού κυβέρνηση.

Αντιπολίτευση έτσι κι αλλιώς όρισε ο λαός για να πραγματώσει τη δημοκρατία. Δεν χρειάζεται να τσουβαλιαστεί κι αυτή, με τις τόσες πολιτικοιδεολογικές της αποστάσεις από το κοινό νήμα των υπολοίπων, σε κυβερνητικό σχήμα. Κάθε προσπάθεια προς αυτή τη κατεύθυνση δεν είναι μόνο μάταιη αλλά και ενδεικτική μιας άκομψης υπεράσπισης μικροπολιτικών συμφερόντων εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που φοβούνται περεταίρω συνθλιβή. Η τρέχουσα, όμως,  κρίση δεν υπερβαίνεται με πολιτικαντισμούς και κομματικούς τακτικισμούς. Όπως σωστά διέγνωσε ο Κώστας Σημίτης   «λύσεις μέσω ψήφου ανοχής ή τακτικών απουσίας από τη Βουλή αποτελούν υπεκφυγές».

Είναι ενδιαφέρον ότι το πληγωμένη και  μικρό πλέον ΠΑΣΟΚ επιχείρησε σε αυτή τη κρίσιμη ώρα να προφυλαχθεί από το περαιτέρω πολιτικό κόστος προτάσσοντας μια αμφίσημη στάση. Από τη μια έχει  τη καθαρή βούληση να συμβάλλει ουσιαστικά και συναινετικά στη συγκρότηση μιας νέας κυβέρνησης με τη Ν.Δ. και τη ΔΗΜ.ΑΡ, από την άλλη επιφυλάσσεται να διαθέσει στη σύνθεσή της  δοκιμασμένους πολιτικούς., Αντ΄αυτών φαίνεται να προσφέρει μόνο κομματικά στελέχη και υποδεικνύει τεχνοκράτες.

Σαφώς και είναι θεμιτή  η προσδοκία πολιτικού κέρδους από μια τέτοια τακτική αλλά εξ ίσου παρακινδυνευμένη με την  «ευελιξία» της ΝΔ όταν μετά το δεύτερο μνημόνιο μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου  με δυο-τρεις υπουργούς. Η φθορά που εισέπραξε στις εκλογές του Μαίου προφανώς και δεν μετριόταν με το μέγεθος του προφίλ των συμμετεχόντων υπουργών της. Υπό την ίδια έννοια  το ΠΑΣΟΚ είτε προτείνει το καφετζή της Ιπποκράτους είτε τον ίδιο το Βαγγέλη Βενιζέλο για υπουργό παρόμοιο ρίσκο αναλαμβάνει.  

Ωστόσο ο χώρος της προσεχούς κυβέρνησης δεν είναι αχαρτογράφητος. Ως προς τη κυβερνησιμότητα το ΠΑΣΟΚ έχει μακρά πείρα, πικρή ενίοτε, αλλά οπωσδήποτε πείρα. Ταυτόχρονα, τα φθαρμένα πρόσωπα, τα φορτωμένα αμαρτίες του παρελθόντος του  τα άφησε εκτός Βουλή ο ελληνικός λαός. Ως εκ τούτου μοιάζει άτεχνο, αν όχι εγωκεντρικό, η ηγεσία του κόμματος να συμπεριφέρεται στα εκλεγμένα και δοκιμασμένα πολιτικά στελέχη του ως ανίκανα να σηκώσουν το ιστορικό βάρος των καθηκόντων μιας κυβερνητικής συστράτευσης Και εντελώς κωμικό να υποθέτει κανείς ότι θα ανταποκριθεί καλύτερα ο απροπόνητος πάγκος και όχι οι έμπειροι  πρωτοκλασάτοι σε αυτή την ιστορική ενέργεια που απαιτεί γενναιότητα,  υπέρβαση και  αυτοθυσία.