Δημήτρης Παγαδάκης

Το προεκλογικό σκηνικό στήνεται. Αλλά εκτός από σκοτεινό είναι και κατηφορικό. Σαν επικλινής χορευτική πίστα στο χείλος του γκρεμού πριν από κατολίσθηση. Που πάνω της στροβιλίζονται σαν σε αναιμική χορογραφία ξέπνοα ζευγάρια.

Λούμπεν και αριστοκράτες, τεχνοκράτες και λαϊκιστές, θύτες και θύματα, οργισμένοι και υποταγμένοι, ρεαλιστές και προφήτες. Μαζί τους ο πιεστικός χερ Σόιμπλε με την εκβιαστική μαντάμ Λαγκάρντ, ο «λύστε μου τα χέρια» Σαμαράς με τον «γίνεται» Βενιζέλο. Και γύρω τους ο Αλέξης με την Αλέκα, ο Κουβέλης με τον Καμμένο, η Ντόρα με τη Λούκα, ο Καρατζαφέρης με τον Μιχαλολιάκο. Το πώς αναμίχθηκαν όλοι αυτοί μέχρι πλήρους συγχύσεως είναι άλλη μία επιβεβαίωση ότι η χρεοκοπία είναι πρώτα απ’ όλα πολιτική. Και από το γερμένο βάθρο της μάταια περιμένει κανείς ολοκληρωμένη, ισορροπημένη και πειστική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας.

Ο,τι, κάποτε, προεκλογικά έφερνε σε τσάμικο, με τον πρώτο χορευτή να κάνει φιγούρες και τους άλλους στάσιμους στον κύκλο, σκόρπισε. Η παράσταση τώρα προσεγγίζει το «Dancing On Ice» με ντουέτα να διαγκωνίζονται γλιστρώντας για τη διάκριση στον πάγο. Αλλά ακόμα και έτσι η πολιτική πασιέντσα με το ζόρι τσουλάει. Ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος και η κατάρρευση του άλλοτε κραταιού δικομματισμού σηματοδοτούν μετεκλογικά αδιέξοδα. Αλλά όχι και ακυβερνησία. Πιθανότατα η ιστορική ανάγκη για ανάληψη ευθυνών και οι πιέσεις των τροϊκανών επιτηρητών να οδηγήσουν το αποψιλωμένο ντουέτο Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ σε μια συναινετική κυβέρνηση. Ούτε όμως αυτό αρκεί για την εκπόνηση μακροχρόνιου σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας και αποτροπής της κατάρρευσής της. Γιατί κανένας αθροιζόμενος αριθμός βουλευτών, όσο ευρύς κι αν είναι, δεν διασφαλίζει κυβερνητική σταθερότητα δίχως λαϊκή συμπαράσταση ή ανοχή. Πόσο μάλλον με προτεινόμενο κοινωνικό μοντέλο Λετονίας και μισθούς Βουλγαρίας.

Υπό αυτή την έννοια, οι κάλπες μοιάζουν να στήνονται για ραντεβού με μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ωστόσο οι εκλογές παραμένουν βασική λειτουργία της δημοκρατίας. Θα καταγράψουν την όποια λαϊκή βούληση ως προς τις όποιες υπάρχουσες πολιτικές προτάσεις. Και στην τελική σούμα θα επιβεβαιώσουν ή όχι τις εκπλήξεις που επιφυλάσσουν στα κόμματα οι αλαφιασμένοι, οργισμένοι και απεγνωσμένοι ψηφοφόροι. Εστω και προσωρινά, όμως, θα εκτονώσουν το υποκινούμενο αντικοινοβουλευτικό μένος. Αλλωστε, από την ωριμότητα του εκλογικού σώματος θα κριθεί η ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος και από την ποιότητα των πολιτικών δυνάμεων η ικανότητα διαχείρισης όποιου αποτελέσματος προκύψει. Το μόνο σίγουρο σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι ότι το τέμπο αλλάζει. Ο χορός της κοιλιάς έληξε. Απομένει να φανεί αν η χώρα στον νέο ρυθμό θα επιμείνει στο συρτό, θα το γυρίσει στο βαλς ή θα ορμήξει αγέρωχα στον χορό του Ζαλόγγου.