Δημήτρης Παγαδάκης

Δεν είναι και τα ευκολότερα αφού προϋποθέτουν  αυτογνωσία και ένωση δυνάμεων. Παράλληλα απαιτούν συγχρονισμό, αρμονία, συντονισμό, αλληλοκατανόηση, και ενδεχομένως, δεσμεύσεις  και συμβιβασμούς. Αναπόφευκτα, τα δεξιοτεχνικά ντουέτα διακρίνονται σε εκδηλώσεις που συνδυάζουν ατομική μετριοφροσύνη και συλλογική πειθαρχία.

Οπως σε μπαλέτα συναυλίες, συγχρονισμένη κολύμβηση ή καταδύσεις. Στην πολιτική, αντίθετα, τέτοια ζευγάρια μακροπρόθεσμα σπανίζουν. Ιδίως όταν ο ένας επιμένει να σολάρει και ο άλλος υπομονετικά  βαράει παλαμάκια. Εξαίρεση, ίσως, το δίδυμο  Μπλερ και Μπράουν που κυριάρχησε στο αγγλικό  εργατικό κόμμα και ηγεμόνευσε στη βρετανική πολιτική σκηνή. Το κοινό πολιτικό τους μέλλον, που φέρεται να σχεδιάστηκε το 1994 πάνω σε ένα τραπέζι του εστιατορίου «Granita» στο Ισλινγκτον του Λονδίνου, καταγράφηκε  στην Ιστορία ως η «συμφωνία της γρανίτας».
Κάθε συσχέτιση του ντουέτου των Νέων Εργατικών με το τρέχον εγχώριο πολιτικό σκηνικό είναι μάλλον ποιοτικά παρακινδυνευμένη.

Ωστόσο, η συμπαγής στήριξη του Ανδρέα Λοβέρδου στον Βαγγέλη Βενιζέλο για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί απλώς τη συνέχεια μιας προηγούμενης κοινής τους πορείας. Εμπεριέχει στο φόντο της εκείνη την πολιτική κουλτούρα που θέτει την ενότητα ως προτεραιότητα μπροστά στον κίνδυνο της καταστροφής. Ρεαλιστής ο υπουργός Υγείας, επέλεξε με ιστορική επίγνωση να θέσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες υπό το γενικότερο συμφέρον. Στόχος του να διασωθούν όσο πιο αναίμακτος ο κορμός και όσο πιο ακέραια η συνοχή της δημοκρατικής παράταξης. Ταυτόχρονα  με την κίνηση συμπόρευσης διαφυλάσσει τη σημερινή κυβέρνηση από μια παραλυτική, για το έργο της, εσωκομματική σύγκρουση κορυφαίων υπουργών.

Ετσι κι αλλιώς το πολιτικά κατεδαφισμένο πλέον και δημοσκοπικά συρρικνούμενο  ΠΑΣΟΚ δεν έχει την πολυτέλεια για αμήχανες πασαρέλες προσωπικών φιλοδοξιών και ανώφελων μικροκομματικών στρατηγικών. Ούτε χρειάζεται δαπάνες επίδειξης, κοστοβόρες καμπάνιες και  φλύαρες υπονομεύσεις για κάθε εμμονική διεκδίκηση των ερειπίων του. Και, φυσικά, είναι  περιττές τόσο οι ένδοξες ανασκαφές του παρελθόντος όσο και οι θαμπές περιχαρακώσεις του παρόντος. Για να αναχαιτιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, συγκρατηθεί η δημοσκοπική δυσπιστία και ανασχεθεί η κατακόρυφη πτώση του, απαιτείται κυρίως η επαναλειτουργία της πολιτικής.

Η σύμπλευση Βενιζέλου - Λοβέρδου επαναφέρει στο κόμμα την αναγκαία πολιτική ενέργεια για τη δημόσια διαδρομή του. Δημιουργεί συνθήκες  εσωκομματικής σταθεροποίησης, αναδιατάσσει το μωσαϊκό των υποψηφιοτήτων και προβάλλει ως απαραίτητη προϋπόθεση ανάνηψης από την παρακμή καθώς συνδέεται στο συλλογικό αίσθημα με νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθέσεις. Αρκεί τη δημοκρατική μετάβαση του ΠΑΣΟΚ προς τη  νέα ηγεσία να την υιοθετήσει γόνιμα και να την εγγυηθεί χωρίς ρωγμές ο απερχόμενος αρχηγός. Κάθε υστερόβουλος ελιγμός επιβίωσης μιας παρωχημένης μερίδας κομματικών νέοβαρόνων θα συμβάλει στην εκ νέου ταπείνωση της παράταξης και θα φιλοτεχνήσει το δράμα της με εφέ  Πομπηίας.