Δημήτρης Παγαδάκης

Κορυφαίος υπουργός, πανίσχυρος γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, ακλόνητο μέλος της ηγετικής τρόικας του Κινήματος, διαχρονική σκιά του Ανδρέα. Αγέρωχος, ανοιχτόκαρδος, γαλαντόμος και ως ορκισμένος σοσιαλιστής, πρώην αναπληρωτής πρωθυπουργός, παρ΄ ολίγον πρωθυπουργός και διεκδικητής της προεδρίας του κόμματος του.

Χλιδάτος επιβάτης λίαρ τζετ για διακοπές σε ριζόρτ της Σαρδηνίας, λουσάτος γαμπρός σε σαμπανιζέ γάμο στο Παρίσι, οικοδεσπότης πολυέξοδων βαπτίσεων στο Πατριαρχείο, ιδιοκτήτης μπαλκονιού με θεά, φάτσα στη Ακρόπολη, κάτοχος υπεράκτιας εταιρείας, παρκαδόρος μετρητών σε τρίτους. Ξιπασμένη εκδοχή μιας, αδιαφανούς προέλευσης, ευημερίας και προκλητικά ακόρεστο συνώνυμο του “μεγαλοπιάσματος”.

Κατηγορούμενος, απολογούμενος, καταδικασμένος σε 20ετή κάθειρξη, τρόφιμος κελιού του Κορυδαλλού, αποφυλακισμένος με αυστηρούς περιοριστικούς όρους. Μέχρι χθες ένας σουρωμένος, κατηφής και λησμονημένος πρωταγωνιστής σκανδάλου ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Αυτοαναφορικός σαν μοναχικός κομπέρ που άκουγε αυτάρεσκα μόνο τη δική του παρλάτα σε ένα σόου που συμπυκνώνει τυχοδιωκτισμό, αμοραλισμό, ανομία , πολιτική εξαχρείωση.

Δεν πρόκειται για κουίζ τύπου “Ποιος είναι ποιος;”. Όλες οι παραπάνω βερσιόν συνοψίζονται στη ταυτότητα του ίδιου ανθρώπου. Του Άκη Τσοχατζόπουλου που αποβίωσε στα 82 του χρόνια.
Επι δεκαετίες επιβλητική φιγούρα στο κάδρο της κεντρικής πολιτικής σκηνής ο εκλιπών υπήρξε ο άνθρωπος που δήλωνε ότι μοναδικός θεσμός είναι ο κυρίαρχος λαός. Δυστυχώς για τον λαό που τον ανέδειξε, χαρίζοντας του όνομα, πρόσωπο και επιφάνεια, ο ίδιος εξέφρασε από ένα σημείο και μετά μόνο τη πάρτη του και κάποιους κολλητούς συνεργάτες του.

Δεν έχει τόση σημασία αν υπήρξε ένας άλλοτε αδιάφθορος προεστός που σιχάθηκε κάποτε τον άφραγκο αξιοπρεπή εαυτό του. Ούτε αν ήταν κάποιος πελατειακά εξαχρειωμένος καταφερτζής ή ένας εξουσιομανής μεγαλοπαράγοντας που στράφηκε στη λαμογιά και το πλιάτσικο επειδή θεώρησε ότι αδικήθηκε από το κόμμα του και την ιστορία.

Σημασία είχε ότι το κραυγαλέα ντροπιαστικό υπόδειγμα του στοίχειωσε το δημόσιο χώρο. Ρήμαξε, για ένα μεγάλο φεγγάρι, τον ηθικό πυρήνα, λάβωσε την αξιοπρέπειά, ερείπωσε την όποια αισθητική και πνευματική κουλτούρα, όχι μόνο της παράταξης του αλλά κάθε ακέραιου και έντιμου μέλους του πολιτικού προσωπικού.

Το κακό ήταν πως αξιοποιώντας την κομματοθρεμμένη “ιστορία” του υποδύθηκε το θύμα πολιτικής λάσπης και κομματικής αντεκδίκησης. Παρότι πιάστηκε με τη κλεμμένη γίδα στη πλάτη πρόσφερε στερεοτυπικούς πομφόλυγες περί του αναμάρτητου του στους ομοϊδεάτες του. Επινόησε άλλοθι αφήνοντας βαριά υπονοούμενα περί διαφθοράς για τους πρώην συντρόφους του και μοίραζε “ξεροκόμματα” στους συνένοχους του προς εξασφάλιση της σιωπής τους.

Το χειρότερο, η αμετανόητη στάση του έγινε αφορμή ώστε ένα τσούρμο τσαρλατάνων λαϊκιστών, δημαγωγών και καιροσκόπων, να αμαυρώσουν όλα τα μέχρι τότε κυβερνώντα κόμματα, να τα δυσφημήσουν σκόπιμα ως φαύλα στη λαϊκή ματιά και ιδιοτελώς να καρπωθούν εκλογικά οφέλη από την επιχειρούμενη απαξίωση τους.

Όπως ακριβώς και συνέβη. Με την επίκληση και την υιοθέτηση, από όλο αυτό τον πολιτικά έξαλλο κομπογιαννίτικο θίασο, των ανακριβών αιτιάσεων του καταβαραθρωμένου ηθικά και φθαρμένου πολιτικά Άκη. Ήταν ένα βολικό τρικ για να γίνεται ντόρος εντυπώσεων που εκ προθέσεως αγνοούσε τις δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες ικανοποιούσαν και το κοινό αίσθημα περί δικαίου .

Σίγουρα ο ο μακαρίτης πλέον Άκης Τσοχατζόπουλος, που εν ζωή πίκρανε αρκετούς απ' τους οικείους του, δεν ήταν οσιομάρτυρας από λατρευτικό εικονοστάσι αλλά ούτε και ο πολιτικός που φάνταζε πως θα γινόταν άλλος. Ειδικότερα από τότε που άλλαξε περπατησιά.

Έχουν, άλλωστε περάσει ανεπιστρεπτί οι αξιομνημόνευτες στιγμές που στροβιλιζόταν την ορμητική εποχή της Αλλαγής. με πενιές σε μέτρο 9/8 στη πίστα το κέντρου διασκέδασης ¨Περιβόλι του Ουρανού” Όπως έχουν παρέλθει και εκείνες οι φλασάτες ριπές της εποχής της πλησμονής όταν μετακαλούσε κατ΄ αποκλειστικότητα Γαλλίδα αοιδό σε πριβέ ρεστοράν για να του τραγουδήσει Je Ne Regrette Rien (δεν θα μετανιώσω για τίποτε).

Η σημερινή εποχή δεν σηκώνει πια υστερικά αναθέματα, μνησίκακο κανιβαλισμό ή πολιτική αποκατάσταση για όσους έχει καταγραφεί η στάση και έχει αξιολογηθεί, με το ένα ή τον άλλο τρόπο, η συμπεριφορά τους στη συλλογική συνείδηση.

Αναμφίβολα η οικογένεια του μεταστάντος θα κάνει μια προσευχή, θα ανάψει ένα κερί και θα κλάψει με δάκρυα στη μνήμη του. Όσο για την Ιστορία κρίνεται ότι θα αποτιμήσει συνολικά τη μακρόχρονη διαδρομή του. Και μάλλον δίκαια. Χωρίς να μπει στο πειρασμό να τη χαρακτηρίσει ως «αέρα κοπανιστό», όπως εκείνος περιέγραφε στα δικαστήρια τις κατηγορίες σε βάρος του.