Δημήτρης Παφίλας

Η είδηση είναι χθεσινή. Ένα fund με Έλληνες (Α. Ρισβάς- Ι. Μανωλόπουλος ) βρίσκεται μεταξύ των τεσσάρων καλύτερων hedge funds στην Ευρώπη και ενδεχομένως να λάβει το πρώτο βραβείο στις 8 Μαϊου.
 Η κρίσιμη λεπτομέρεια είναι ότι, ξεκίνησαν, πριν χρόνια, το fund στο εξωτερικό, αφού, προηγουμένως, διαχειρίστηκαν επιτυχημένα χρήματα ιδιωτών ή χαρτοφυλάκια ξένων εταιρειών.
Και πρόκειται για δύσκολη δουλειά, ειδικά αν έχεις να κάνεις με μεγιστάνες. Είναι βέβαιο ότι, χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να τους ρωτήσει, ποτέ δεν θα σκέπτονταν να κάνουν το ξεκίνημα τους στην χώρα. Είναι πικρό, λοιπόν, αλλά αληθινό.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες δεκάδων νέων Ελλήνων επιχειρηματιών που απευθύνονται για εξαγωγές η αλήθεια είναι μια :
Όποιος στην Ελλάδα είναι νέος ή νέα, ηλικίας μεταξύ 25-30 ετών, είτε διαθέτει πτυχίο, είτε όχι, η κύρια επιλογή του είναι η φυγή στο εξωτερικό.
Στην περίπτωση που δεν διαθέτει πτυχίο, στο εξωτερικό, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας, όσο και αν φαίνεται παράδοξο.
Σε πάγκο να πουλά την πραμάτεια του, εκτός από στεντόρεια φωνή χρειάζεται και αγοραστές. Οι τελευταίοι έχουν εξαφανιστεί από όλη την χώρα. Άλλωστε, οι φόροι, το ΦΠΑ, οι λογαριασμοί και, πιθανοί… εκμεταλλευτές διαφόρων ειδών , καθιστούν αδύνατη οποιαδήποτε δουλειά στην Ελλάδα. Και τούτο ισχύει και για την παραγωγή, αλλά και για εμπορικές δουλειές. Μάλιστα, ένα μεγάλο παράδοξο είναι το γεγονός ότι, αν ανοίξει λ. χ το ίδιο μαγαζί η εταιρεία στην Αθήνα και σε μια μεγαλούπολη της Ευρώπης, τότε τα αποτελέσματα θα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Στην διαφορετική περίπτωση που διαθέτει πτυχίο, τα πράγματα δεν είναι βεβαίως εύκολα, αλλά σε αρκετές χώρες θα εξετάσουν το βιογραφικό του, τις δεξιότητες και η ευκαιρία θα δοθεί (η διαφορά με την Ελλάδα είναι ότι στο εξωτερικό έχουν μεγαλώσει με την προσμονή ότι θα βρουν δουλειά, ενώ στην Ελλάδα ήταν διαφορετική η προσμονή: μια θέση στο δημόσιο). Με λίγα λόγια, η χώρα δεν είναι επενδύσιμη ακόμη, όχι για τους κατοίκους της μόνο, αλλά και για οποιαδήποτε ξένο.
Στην περίπτωση των δυο διαχειριστών, η εγχώρια αγορά ποτέ
δεν θα επέτρεπε -για διάφορους λόγους- να προχωρήσουν ακόμη κι αν ήθελαν να δημιουργήσουν την εταιρεία στην Ελλάδα. Εκτός λοιπόν από τα εμπόδια, στην χώρα δεν αντέχεται με τίποτα η επιτυχία.
Πώς θα αρθούν τα εμπόδια για να αποτραπεί η φυγή των νέων στο εξωτερικό; Με το άνοιγμα των αγορών, σε κάθε τομέα. Κυριολεκτικά.
Από την άλλη πλευρά, ένας καλός παρατηρητής θα έχει διαπιστώσει,
ότι η Ελλάδα, έχει τα φόντα να αποτελεί El Dorado σε 1-2 χρόνια. Έχει περάσει υπερβολική κρίση σε σύγκριση μ' άλλες χώρες του μνημονίου – και το μόνο που μένει είναι να αφεθούν ελεύθεροι μερικές παράμετροι.

Κι αν δεν καταλαβαίνει η Τροϊκα πως πνίγει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης, τότε πρέπει να δοθεί ένα μήνυμα από υψηλότερο επίπεδο.
Η χώρα δεν μπορεί, κάθε τρεις μήνες, να εξαρτάται από τις διαθέσεις τριών υπαλλήλων. Τα «βιβλία», οι λογαριασμοί δηλαδή, πρέπει να ξαναγίνουν ελληνικά, όπως οι επώδυνες απολύσεις.