Δημήτρης Δανίκας

Ως εκ τούτου έχω μερικά πραγματάκια να τους ψιθυρίσω στα ταχαριστερά τους τα αυτάκια. Εχουμε και λέμε λοιπόν.

Φυσικά υφίσταται ταξικότητα στην κοινωνία. Με ή χωρίς τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Τσε Γκεβάρα και τον Γκράμσι. Φυσικά η κάθε κοινωνία είναι χωρισμένη σε αυτούς που κατέχουν αφθονία χρημάτων και υλικών αγαθών. Και στους άλλους, το πλήθος που εργάζεται και κοπιάζει για το μεροκάματο το ποθητό!

Φυσικά η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 επαγγέλθηκε μια κοινωνία αταξική. Φυσικά η συντριπτική πλειοψηφία των «πληβείων» ολόκληρης της υφηλίου ανάσανε προσωρινά και λυτρωτικά. Και φυσικά μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινότητας διανοουμένων και καλλιτεχνών στρατεύτηκε με το μέρος των επαναστατών.

Αλλά και φυσικά η κατάληξη ξεπέρασε ακόμα και τις πιο ανομολόγητες, κρυφές ελπίδες του Ρίγκαν, της Θάτσερ και της παγκόσμιας πλουτοκρατίας. Αφού τα όνειρα έγιναν συντρίμμια. Αφού η «αταξικότητα» εγκλωβίστηκε στα γκουλάγκ και πνίγηκε από την κομματική νομενκλατούρα. Αφού εκατομμύρια Σοβιετικών πολιτών αλλά και των υπόλοιπων ανατολικών «λαϊκών δημοκρατιών» βρέθηκαν στα μπουντρούμια και στα νεκροταφεία. Και αφού καταπατήθηκαν με τον πιο βάναυσο και ανελέητο τρόπο όλα τα ατομικά δικαιώματα.

Κάπως έτσι θριάμβευσε το σύστημα το καπιταλιστικό. Κάπως έτσι και μόνο η εκφορά «υπαρκτός σοσιαλισμός» είναι ταυτόσημος με επίγειο εφιάλτη και κομματική δικτατορία χωρίς χαλινάρι. Και κάπως έτσι το παγκόσμιο εργατικό κίνημα κατέληξε να μοιάζει με παιχνίδι εργατοπατέρων και γραφικών νοσταλγών.

Φυσικά λοιπόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις λειτούργησαν και λειτουργούν στο πλαίσιο αυτού του συστήματος. Και φυσικά ο Αλέξης Τσίπρας και όλα τα στελέχη του αυτό το ταξικό σύστημα υπηρέτησαν, εξυπηρέτησαν, διευκόλυναν και μαζί του, για τα συμφέροντά του, πορεύτηκαν. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τόσες δηλώσεις, τόσες τοποθετήσεις, τόσα θετικά σχόλια Ευρωπαίων και Αμερικανών αξιωματούχων. Να μην ακούω μακακίες. Αλησμόνητη και παροιμιώδης η προθυμία των ταχαριστερών.

Ακόμα και ο Γιάνης Μπαρουφάκης ο ταχαριζοσπαστικός, κι αυτός το ίδιο σύστημα το ταξικό υπηρετεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, σύμφωνα με το αριστοτεχνικό πόνημα «Η τελευταία μπλόφα» των Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτώριας Δενδρινού, όταν ο υπουργός Οικονομικών της Σλοβενίας Ντούσαν Μράμορ αναφέρθηκε στο Σχέδιο Β, εξόδου της Σωρρακώσταινας από το ευρώ. Τότε ο Βαρουφάκης πετάχτηκε και έκοψε τον βήχα ως εξής: «Απορρίπτω μια τέτοια συζήτηση! Η κυβέρνησή μας θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να παραμείνει στην Ευρωζώνη».

Αλλά και η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας (όπως παντού) διόλου επιθυμεί επαναφορά του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αντιθέτως μάλιστα. Απόδειξη η εκλογική περιφρόνηση προς τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Απόδειξη τα χαμηλά, μονοψήφια, ποσοστά του ΚΚΕ. Και ακόμα μια μεγαλύτερη απόδειξη η άτακτη υποχώρηση του εργατικού κινήματος και των σοσιαλιστικών ιδεών. Ιδιαίτερα στους κόλπους της νεολαίας.

Πού καταλήγουν όλα αυτά; Στα αυτονόητα και βασικά. Δηλαδή επενδύσεις κεφαλαίων. Δηλαδή καταπολέμηση της ανεργίας χωρίς επιδόματα. Και δηλαδή διεύρυνση της αγοράς εργασίας που με τη ζήτηση θα επιφέρει αύξηση στα μισθολόγια.

Επομένως τοξικά τα επιχειρήματα των ταχαριστερών περί ταξικότητας των μέτρων της Νέας Δημοκρατίας. Και επομένως ιδεολογική τοξικότητα εκπέμπουν όλοι αυτοί που παριστάνουν τους υπερασπιστές μιας αταξικής κοινωνίας. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί, κυρίες και κύριοι μιας αόριστης αριστερής κοινωνίας.

Και για να τελειώνω. Εχετε εσείς δει εργαζομένους μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και βιομηχανιών που λαμβάνουν μηνιαίως το μεροκάματο το καθοριστικό για την επιβίωσή τους να κινητοποιούνται και να απεργούν; Φυσικά όχι. Και γιατί; Επειδή, όπως λέει ο σοφός λαός, κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά (σοσιαλιστικά και αταξικά) δέκα και καρτέρει!