Δημήτρης Δανίκας

Το θυμικό κυρίευσε και θόλωσε το μυαλό του. Ετσι, χωρίς καν να υπολογίσει τις συνέπειες των πράξεών του, πέταξε κοστούμι, γραβάτα και πρωτόκολλο και εφόρμησε σαν ρώσικη αρκούδα εν υαλοπωλείω εναντίον των υποτελών του.

Προσέξτε τη σειρά των πραγμάτων. Γιατί προηγήθηκε ο εν ενεργεία δικαστικός λειτουργός, πρόεδρος Πρωτοδικών, ο οποίος ξημερώματα της περασμένης Κυριακής αποφάσισε να επιστραφούν οι τρεις βαθμοί στην ομάδα του κουμπουροφόρου και της Τούμπας.

Γιατί προηγήθηκε η θεώρηση των εισιτηρίων από την Εφορία, πάλι ξημερώματα Κυριακής, ώστε να διευκολυνθεί η προσέλευση στο γήπεδο χιλιάδων οπαδών της τιμωρημένης ομάδας.

Γιατί ο κρατικός μηχανισμός, ξεχαρβαλωμένος και αφασικός, άρχισε να λειτουργεί με ρυθμούς που θα ζήλευαν ακόμα και οι καλύτερες και αποτελεσματικότερες υπηρεσίες των ΗΠΑ: το σύστημα σε πλήρη στιγμιαία ανάπτυξη και ολοκληρωτικό οργασμό για την ικανοποίηση των ορέξεων και των απαιτήσεων ενός κουμπουροφόρου προέδρου ποδοσφαιρικής ομάδας.

Γιατί επίσης οι διαιτητές του αγώνα, προφανώς κατειλημμένοι από άφθονο τρόμο για τους ίδιους και τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών τους, δηλαδή από πιθανές δολοφονικές ενέργειες εναντίον τους, άρχισαν το πηγαινέλα προκειμένου να αποφασίσουν αν το γκολ είναι κανονικό ή αντικανονικό.

Γιατί, προφανώς, ο άρχων του γηπέδου (τρομάρα του!), κολυμπώντας σε ωκεανούς αβάσταχτου τρόμου, άρχισε να μαγειρεύει το αποτέλεσμα ώστε να κατακυρωθεί το γκολ υπέρ του ΠΑΟΚ.

Γιατί έτσι, μ’ αυτό το μαγείρεμα, προσπέρασε και παραμέρισε το πρώτο του καθήκον, που ήταν να διακόψει αμέσως τον αγώνα, τη στιγμή που ο πρόεδρος και το κουμπούρι άρχισαν να σουλατσάρουν με απύθμενη θρασύτητα εντός του γηπέδου.

Με άλλα λόγια, εκείνη την κρίσιμη, την τρομακτική στιγμή, ο διαιτητής βίωνε τον μεγαλύτερο εφιάλτη της ζωής του. Το μέλημά του και το συγχωροχάρτι που εξασφάλιζε από το κουμπούρι ήταν ακριβώς αυτό: να μετανοήσει εντός των αποδυτηρίων και να κατακυρώσει το γκολ υπέρ του κουμπουριού. Δηλαδή γι’ αυτόν το κουμπούρι δεν ήταν βασικός λόγος διακοπής του αγώνα. Ηταν η απειλή για την ίδια τη ζωή του. Με το κουμπούρι ο Κομίνης αποφάσισε ότι το γκολ ήταν κανονικό, άρα και η ομάδα του κουμπουροφόρου η νικήτρια του αγώνα.

Γιατί αξιωματικοί της Αστυνομίας με μπόλικες «σαρδέλες» στις επωμίδες τους υποδύονταν τους θεατές και τους παρατηρητές ενός κουμπουροφόρου που απειλούσε θεούς και δαίμονες μπροστά στα μάτια και τ’ αυτιά τους, χωρίς να κινηθούν και να πράξουν τα δέοντα. Δηλαδή να τον μπαγλαρώσουν, όπως θα έκαναν με κάθε κλεφτρόνι που θα αποτολμούσε να κλέψει ένα καρβέλι ψωμί από τον φούρνο της γειτονιάς του.

Και γιατί, τέλος, ουδείς παράγοντας της Θεσσαλονίκης, φυσικά ούτε ο δήμαρχος τόλμησε εκείνες τις ώρες να μιλήσει, να τοποθετηθεί, να αρθρώσει δυο λέξεις εναντίον του κουμπουροφόρου της Τούμπας.

Μεθερμηνευόμενα όλα αυτά αποκαλύπτουν το απέραντο, μεγαλειώδες σκηνικό μιας ανθυπομπανανίας που φέρει την ονομασία Hellas. Είτε από φόβο, είτε από τρόμο, είτε από αγορά-εξαγορά, είτε λόγω ψηφοθηρίας και τοπικιστικής λαγνείας, ολόκληρο το σύστημα, από το ρετιρέ μέχρι τα έγκατα της γης, έρπει σαν σκουλήκι στα πόδια ενός κουμπουροφόρου προέδρου ποδοσφαιρικής ομάδας.

Αγοράζω, εξαγοράζω, υποτάσσω, διατάζω, εξουσιάζω. Τόσο απλό και τόσο διαδεδομένο και εντελώς πειστικό. Γι’ αυτό τον ευγνωμονώ. Και γι’ αυτό υποκλίνομαι στο ανεξέλεγκτο θυμικό του. Τέτοιο κουμπούρι, τέτοια χώρα, τέτοιοι πολιτικοί, τέτοιοι κυβερνήτες, τέτοια σήψη και τόση κατάντια! Ιβάν, σ’ ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου.