Δημήτρης Δανίκας

Να καταλάβω  ότι  η   αποζημίωση για κάθε εξωκοινοβουλευτικό υπουργό  είναι περιορισμένη  και   αρκετά  χαμηλή, συγκρινόμενη  με την αντίστοιχη   βουλευτή που έχει αναλάβει  υπουργικά καθήκοντα

Αν δεν κάνω λάθος η αμοιβή του πρώτου,  του εξωκοινοβουλευτικού,  είναι της τάξεως των δύο χιλιάδων plus.  Ενώ η αντίστοιχη του  βουλευτή είναι τέσσερις  χιλιάδες  συν δύο  χιλιάδες   για την  υπουργική  του αποζημίωση.  Οι  αριθμοί δεν είναι   ακριβείς  γιατί δεν  περιλαμβάνονται  διάφορες  αποζημιώσεις  για  διάφορα  έξοδα και παραστάσεις

Να καταλάβω  ακόμα τον παραλογισμό  αυτού του  κυβερνητικού  εγκεφάλου που προκειμένου να βελτιωθεί  η  αμοιβή των εξωκοινοβουλευτικών  υπουργών πρότεινε μια  διάταξη  με την οποία  το κράτος επιχορηγεί ενοίκια  για τις κατοικίες πολιτικών. Αν είναι δυνατόν

Να τα καταλάβω όλα αυτά. Ομως η  κυρία Αντωνοπούλου  δεν είχε καταλάβει από την αρχή  ότι η περίπτωσή της   θα έβγαινε στα μανταλάκια και στα   Social Media;

Οτι δηλαδή  θα καταντούσε η χλεύη  των πάντων; Τόση χαμηλή πολιτική νοημοσύνη;  Τόση   κοινωνική  αδιαφορία; Τόσο  μακριά νυχτωμένη από   την  ελληνική πραγματικότητα; Και τόση περιφρόνηση προς τα τόσα  εκατομμύρια ανθρώπινων  ερειπίων που εκείνη, από το πόστο  του  υπουργείου Εργασίας,   υποτίθεται ότι   ενδιαφέρεται, ότι θλίβεται και ότι  κάνει  τα πάντα για να περιορίσει, να μειώσει τις  συνέπειες αυτής της  κοινωνικής,  μαζικής, τραγωδίας;

Με  τόση  μεγάλη περιουσία. Με τόσες καταθέσεις  παρκαρισμένες  στο  εξωτερικό.  Γεγονός αδανόητο.  Γεγονός που    συνιστά πράξη   κυνισμού. Γεγονός που ακυρώνει, που  γκρεμίζει, που  σαρκάζει, που  χλευάζει όλες  αυτές τις αριστερές  διακηρύξεις περί αλληλεγγύης και κοινωνικής  ευαισθησίας

Με τόσες καταθέσεις  στις ελληνικές τράπεζες. Με ιδιόκτητη κατοικία  στα Νότια Προάστεια.  Για όνομα του  θεού και της Παναγίας. Τι  άλλο ήθελε; Το χιλιάρικο; Το ενοίκιο; Την επιδότηση;

Κανονικά  θα έπρεπε  από την πρώτη στιγμή να είχε  παραιτηθεί. Κανονικά θα έπρεπε να είχε  δημοσίως  «αυτομαστιγωθεί». Κανονικά θα έπρεπε να  είχε επιστρέψει, ανατοκισμένα, όλα  τα χρήματα μέχρι τελευταίας  δεκάρας. Κανονικά θα έπρεπε να είχε  ζητήσει συγνώμη δημοσίως. Κανονικά  θα έπρεπε να είχε  σκύψει  πάνω στα προβλήματα του χαρακτήρα  της. Στην ασυγκράτητη   φιλοδοξία της. Στην μηδενική,  συναισθηματική ευφυία  της.  Σε  όλα αυτά και πολλά άλλα

Προφανώς  δεν  έχει   αντιληφθεί  το μέγεθος  της  κοινωνικής  καταστροφής. Προφανώς δεν αισθάνεται ίχνος αλληλεγγύης προς όλους αυτούς τους  κατεστραμμένους  συμπολίτες της, Προφανώς  έχει εντελώς αποξενωθεί από την  κοινωνία, από τον Ανθρωπο, από κάθε  εργαζόμενο,  και από την όποια ιδεολογία υποτίθεται ότι  υποστηρίζει

Προφανώς η κυρία Αντωνοπούλου  αντιλαμβάνεται το ρόλο της σαν   μάνατζερ  σε κάποια πολυεθνική  εταιρεία. Γι αυτό  αισθάνεται αδικημένη και από τον «λαικισμό  των κακόβουλων   αντιπάλων  της κυβέρνησης» διασυρμένη και  κατασυκοφαντημένη

Προφανώς θα  σκέφεται ότι εκείνη πρόσφερε τα μέγιστα  για την πατρίδα της. Και πως έτσι, χάριν της   προσφοράς της έναντι   μερικών   «ψωροχιλιάρικων»  θυσίασε τα πτυχία  και την καριέρα της

Προφανώς  δηλαδή  η  κυρία Αντωνοπούλου, αντικειμενικά, προσέγγισε και έπαιξε τον ρόλο  της  ως υπουργός μιας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Και  προφανώς  εκλαμβάνει τον εαυτό της ανώτερο από τους άλλους, ακόμα και από τους συναδέλφους  της στο ίδιο το κόμμα της

Για όλους αυτούς  τους λόγους, πιστεύω ότι  αυτό το «μικρό» σκάνδαλο των  εικοσιτριών  χιλιάδων, είναι  μεγαλύτερο και βαρύτερο από  εκείνο της Novartis. Η συναίσθηση ατομικής ευθύνης  από την κυρία Ανωνοπούλου είναι επιπέδου  ραδικιού. Ετσι   από  τούδε  θα  λέω «αυτή  δεν είναι χώρα είναι Ράνια Αντωνοπούλου»