Δημήτρης Δανίκας

Τι άλλο να πω. Τα είπα όλα. Μίκης υπεράνω όλων. Μίκης ο καλλιτέχνης όλων. Δεξιών, αριστερών, κεντρώων. Ακόμα και ακροδεξιών. Είμαι σίγουρος πως αν τον ρωτούσα για Μιχαλολιάκο και Κασιδιάρη θα έλεγε «εντάξει, κι αυτά παιδιά της Ελλάδας είναι».

Ομως ταυτόχρονα με όλα αυτά συμβαίνουν κι άλλα πολλά. Για παράδειγμα, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν είχε καταγγείλει ότι η ΚΝΕ είχε οργανώσει σχέδιο δολοφονίας του!

Οπως, ας πούμε, δύο χρόνια μετά από αυτή την καταγγελία βρέθηκε υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας. Για λογαριασμό του ΚΚΕ. Που η Νεολαία αυτού του κόμματος σχεδίαζε να τον σκοτώσει!

Οπως, ας πούμε, δέκα χρόνια αργότερα πανηγύριζε για το «βρώμικο ’89» και αναλάμβανε υπουργικό αξίωμα. Οπως, ας πούμε, είχε συνοδεύσει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στο εκκλησίασμα της Αναστάσεως.

Οπως, ας πούμε, είχε υπάρξει ένθερμος υποστηρικτής του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως, ας πούμε, είχε διακόψει κάθε επαφή με τον αριστερό πρωθυπουργό.

Και το ερώτημα εντελώς απλό. Αφού, αγαπημένε και λατρεμένε Μίκη Θεοδωράκη, είσαι τόσο μα τόσο καλά ενημερωμένος για τα πολιτικά. Αφού γνωρίζεις άριστα και σκαλίζεις τις θέσεις όλων των κομμάτων. Και αφού ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή της ύπαρξής του είχε τοποθετηθεί, αναφανδόν, υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του euro, πώς, διάολε, είναι ποτέ δυνατόν με αυτές τις θέσεις ο Τσίπρας να κουρελιάσει το μνημόνιο και να φύγει από τις Βρυξέλλες; Πώς;
Πάμε τώρα στο ψητό. Οτι η Μακεδονία είναι μόνο ελληνική. Οτι η σύνθετη ονομασία θα προκαλέσει «ολέθριες» (όπως ο ίδιος λέει) συνέπειες στη χώρα. Οτι είναι με τα συλλαλητήρια. Και φυσικά δεν αποκλείεται να εκφωνήσει μεγάλη πατριωτική ομιλία.

Οι καλλιτέχνες πορεύονται -εθιμοτυπικά- με ομπρέλα προστασίας. Τουτέστιν ασυλία. Οι καλλιτέχνες και γενικά οι άνθρωποι του Πνεύματος και της Τέχνης. Παντού. Θυμίζω, ως κορυφαίο παράδειγμα, την περίπτωση του Γάλλου μαρξιστή φιλόσοφου Λουί Αλτουσέρ (1918-1990). Οπου στις 18 Νοεμβρίου του 1980 άπλωσε τα χέρια του, τα τύλιξε στον λαιμό της πολυαγαπημένης του Ελενας και στο τέλος τη στραγγάλισε.

Αποτέλεσμα; Το δικαστήριο του «επιδίκασε» το ακαταλόγιστο. Οι ψυχίατροι διέγνωσαν «μανιοκαταθλιπτική ψύχωση». Κι έτσι ο στραγγαλιστής βρέθηκε περίπου ελεύθερος.
Πλείστες οι περιπτώσεις καλλιτεχνών και διανοουμένων που, χάριν δημοσιότητας και με εφαλτήριο την παρόρμηση της στιγμής, αμολάνε ό,τι λάχει. Τη μία στιγμή απ’ εδώ, την άλλη απ’ εκεί. Οπως έλεγε και ο Γούντι Αλεν σε κάποια ψυχή, «ποιον από τους δύο αγαπάς, τον άνθρωπο ή τον καλλιτέχνη;». Φυσικά τον καλλιτέχνη.

Η κυριακάτικη κολοσσιαία «σύναξη» είναι για τον Μίκη η μεγαλύτερη ευκαιρία της διαδρομής του. Ουδέποτε τόσο «μέγα πλήθος και τόσο μέγα πάθος». Στο άκουσμα του ονόματός του και με την εικόνα της ζωντανής παρουσίας του, εκατοντάδες χιλιάδες πιστοί θα παραληρούν από κάτω και θα ζητωκραυγάζουν εν χορώ: «Μί-κης! Μί-κης!».

Ακροδεξιοί, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, αδιάφοροι, ουδέτεροι, ακομμάτιστοι. Ολων των ειδών και των κατηγοριών. Οπως έλεγε και λέει ο ίδιος, η μουσική του είναι για όλους τους Ελληνες. Ανεξαρτήτως χρώματος, σημαίας και ιδεολογίας.

Με απλά λόγια, το Μακεδονικό είναι η αφορμή. Η αιτία είναι διαφορετική. Δώσε χειροκρότημα στον καλλιτέχνη και πάρ’ του την ψυχή!

Ομως εγώ, έτσι για την περίσταση, υπενθυμίζω και μαζί με τη φωνή του Μπιθικώτση τραγουδώ:

«Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν/και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε/οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων/μακρινή μητέρα, ρόδο μου, ρόδο αμάραντο»!