Δημήτρης Δανίκας

Προβλέψιμος ο  απρόβλεπτος. Και είναι προβλέψιμος επειδή είσαι βέβαιος. Πως κάθε φορά  που ανοίγει το  στόμα του  σου ρχονται κατακούτελα βατράχια και φίδια. Στην καλύτερη  των περιτπώσεων. Δηλαδή τι να λέμε τώρα.  Οποιον  ρωτήσεις  από την  ακαδημαική κοινότητα της συμπρωτεύουσας   θα  σου πει «Ζουράρις  ίσον  ζουρλομάνδις»

Ε δεν μπορείς να  χρήσεις υφυπουργό Παιδείας  τον Ζουράρι. Τότε κι εσύ Ζουρλομάνδις. Το πιο εκρηκτικό μείγμα ασυγκράτητου εθνικισμού, αθεράπευτης αρχαιολατρείας, απεριόριστης  θρησκοληψίας και τεράστιου   τοπικισμού

Απορώ μάλιστα  για  τρία πράγματα.  Πως μέχρι στιγμής και  εντός της Βουλής  δεν  έχει κατεβάσει την περισκελίδα του να  μας δείξει  τα αχαμνά του. Οπως τον  γέννησε η μάνα του. Πως μέχρι στιγμής δεν μας έχει   δείξει τα οπίσθια του. Και πως μέχρι στιγμής   δεν κουβάλησε μαζί του κανά τενεκέ με περιττώματα  ώστε να  περιλούσει τον αντίπαλό του

Μεταξύ μας  τώρα.  Η  φράση του «δεν γνωρίζω αν ακόμα είμαι μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας των ΑΝ. ΕΛ»  είναι χάδι. Το  παλαιότερο ¨ευφυολόγημά¨ του «μωρέ  δε πα να πάρουν οι  Τούρκοι και μερικά νησιά»  είναι  πλακίτσα. Και το  υβρεολόγιο  προς τις ιστορικές   ομάδες  του «Ολυμπιακού»  και του «Αρη»  προέρχονται από   τα  βάθη  του   αβυσσαλέου   ασπρόμαυρου ΠΑΟΚτζίδικου    χουλιγκανισμού του

Ο Ζουράρις είναι ικανός  για το  οτιδήποτε. Απο εκεί αντλεί επιβεβαιώση   για την ύπαρξή  του. Από εκεί εξασφαλίζει τζάμπα  δημοσιότητα. Από εκεί συγχρονίζεται  με τους  ομοίους του. Πιστεύοντας ότι έτσι τους εκφράζει απόλυτα. Εκείνος  ως  ο διανοούμενος  των πάσης φύσεως ετερόκλητων ιδεολογικών «συμμάχων» του. Της Εκκλησίας. Των  Αρχαίων Προγόνων. Των Μακεδονομάχων. Και των  ΠΑΟΚτζίδων. Ολοι και όλα μαζί. Αχταρμάς

Μ αυτές τις απρόβλεπτες αλλά προβλέψιμες   δηλώσεις και τοποθετήσεις  τροφοδοτείται το απέραντο  εγώ του. Γιατί εκείνος  γνωρίζει.  Εμείς, όλοι,   ουδέν  γνωρίζουμε. Εμείς  οι ημιμαθείς. Εμείς οι Γερμανοτσολιάδες. Εμείς  οι προσκηνυμένοι. Εμείς  οι συμβατικοί και  συμβιβασμένοι

Με απλά λόγια   Κώστας Ζουράρις και  κοινός νους  δύο «πράγματα»  εντελώς ασυμβίβαστα. Σε εμπόλεμη κατάσταση

Δύο  τα ερωτήματα που  πέφτουν μάνι μάνι. Γιατί, ας πούμε, αυτός ο ασυμβίβαστος Μακεδονομάχος, ο φύλακας  των αχράντων μυστηρίων της  Ορθόδοξης  Εκκλησίας  κατέληξε σε υπουργικό θώκο  μιας κυβέρνησης, που σύμφωνα με την δική του θεωρία,  «τα  ξεπουλάει  όλα;»

Αυτονόητη  η απάντηση. Φυσικά επειδή εξουσία.  Φυσικά επειδή  η κρυφή γοητεία της  εξουσίας.  Φυσικά να κάνει ντόρο. Και  φυσικά με την ελπίδα, τάχα μου, να αναμορφώσει το σύστημα Παιδείας

Μοναδική  «αναμορφωτική» στιγμή στο πέρασμα  του  από το Υπουργείο Παιδείας ήταν όταν με περίσσιο  χλευασμό  προς   τους  μαθητές του Λυκείου  για το  ζήτημα των  εκδρομών σε  ξένες χώρες, είπε «τι  δηλαδή  να  εκδράμουν  στα  μπορντέλα;» Προφανώς ο Κώστας Ζουράρις, ως μαθητής,  δεν λέω τώρα που είναι «μεγάλο παιδί»  δεν είχε  καμία περιέργεια,  ουδέποτε επισκέφθηκε  τέτοια «σπίτια»  και κατά την  διαμονή του στο Παρίσι,  δεν  είχε συνάψει σχέσεις με εκδιδόμενες   γυναίκες. 

Το δεύτερο  ερώτημα έχει να κάνει με τον Αλέξη Τσίπρα. Προφανώς γνώριζε-και μάλιστα-άριστα   τον «απρόβλεπτο»  χαρακτήρα του Κώστα  Ζουράρι. Επομένως  σκόπιμη  η  τοποθέτησή του. Οχι  λόγω  των πρωτότυπων  εκπαιδευτικών  του ανησυχιών. Αλλά  για κάποιο άλλο  λόγο. Στις πιο κρίσιμες  στιγμές να αμολάει «καλούμπα» και   έτσι όλοι  εμείς αντί να  ασχολούμαστε με το Πολυνομοσχέδιο, να κοιτάμε  τα «οπίσθια»   του Κώστα  Ζουράρι

Εν ολίγοις. Κάθε φορά που  σε βρίζει και  σε  χλευάζειταν  ο Ζουράρις κάτι καλό έχεις κάνει. Η ροχάλα του είναι «θεία κοινωνία»!
Πως κάθε φορά  που ανοίγει το  στόμα του  σου ρχονται κατακούτελα βατράχια και φίδια. Στην καλύτερη  των περιτπώσεων. Δηλαδή τι να λέμε τώρα.  Οποιον  ρωτήσεις  από την  ακαδημαική κοινότητα της συμπρωτεύουσας   θα  σου πει «Ζουράρις  ίσον  ζουρλομάνδις»

Ε δεν μπορείς να  χρήσεις υφυπουργό Παιδείας  τον Ζουράρι. Τότε κι εσύ Ζουρλομάνδις. Το πιο εκρηκτικό μείγμα ασυγκράτητου εθνικισμού, αθεράπευτης αρχαιολατρείας, απεριόριστης  θρησκοληψίας και τεράστιου   τοπικισμού

Απορώ μάλιστα  για  τρία πράγματα.  Πως μέχρι στιγμής και  εντός της Βουλής  δεν  έχει κατεβάσει την περισκελίδα του να  μας δείξει  τα αχαμνά του. Οπως τον  γέννησε η μάνα του. Πως μέχρι στιγμής δεν μας έχει   δείξει τα οπίσθια του. Και πως μέχρι στιγμής   δεν κουβάλησε μαζί του κανά τενεκέ με περιττώματα  ώστε να  περιλούσει τον αντίπαλό του

Μεταξύ μας  τώρα.  Η  φράση του «δεν γνωρίζω αν ακόμα είμαι μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας των ΑΝ. ΕΛ»  είναι χάδι. Το  παλαιότερο ¨ευφυολόγημά¨ του «μωρέ  δε πα να πάρουν οι  Τούρκοι και μερικά νησιά»  είναι  πλακίτσα. Και το  υβρεολόγιο  προς τις ιστορικές   ομάδες  του «Ολυμπιακού»  και του «Αρη»  προέρχονται από   τα  βάθη  του   αβυσσαλέου   ασπρόμαυρου ΠΑΟΚτζίδικου    χουλιγκανισμού του

Ο Ζουράρις είναι ικανός  για το  οτιδήποτε. Απο εκεί αντλεί επιβεβαιώση   για την ύπαρξή  του. Από εκεί εξασφαλίζει τζάμπα  δημοσιότητα. Από εκεί συγχρονίζεται  με τους  ομοίους του. Πιστεύοντας ότι έτσι τους εκφράζει απόλυτα. Εκείνος  ως  ο διανοούμενος  των πάσης φύσεως ετερόκλητων ιδεολογικών «συμμάχων» του. Της Εκκλησίας. Των  Αρχαίων Προγόνων. Των Μακεδονομάχων. Και των  ΠΑΟΚτζίδων. Ολοι και όλα μαζί. Αχταρμάς

Μ αυτές τις απρόβλεπτες αλλά προβλέψιμες   δηλώσεις και τοποθετήσεις  τροφοδοτείται το απέραντο  εγώ του. Γιατί εκείνος  γνωρίζει.  Εμείς, όλοι,   ουδέν  γνωρίζουμε. Εμείς  οι ημιμαθείς. Εμείς οι Γερμανοτσολιάδες. Εμείς  οι προσκηνυμένοι. Εμείς  οι συμβατικοί και  συμβιβασμένοι

Με απλά λόγια   Κώστας Ζουράρις και  κοινός νους  δύο «πράγματα»  εντελώς ασυμβίβαστα. Σε εμπόλεμη κατάσταση

Δύο  τα ερωτήματα που  πέφτουν μάνι μάνι. Γιατί, ας πούμε, αυτός ο ασυμβίβαστος Μακεδονομάχος, ο φύλακας  των αχράντων μυστηρίων της  Ορθόδοξης  Εκκλησίας  κατέληξε σε υπουργικό θώκο  μιας κυβέρνησης, που σύμφωνα με την δική του θεωρία,  «τα  ξεπουλάει  όλα;»

Αυτονόητη  η απάντηση. Φυσικά επειδή εξουσία.  Φυσικά επειδή  η κρυφή γοητεία της  εξουσίας.  Φυσικά να κάνει ντόρο. Και  φυσικά με την ελπίδα, τάχα μου, να αναμορφώσει το σύστημα Παιδείας

Μοναδική  «αναμορφωτική» στιγμή στο πέρασμα  του  από το Υπουργείο Παιδείας ήταν όταν με περίσσιο  χλευασμό  προς   τους  μαθητές του Λυκείου  για το  ζήτημα των  εκδρομών σε  ξένες χώρες, είπε «τι  δηλαδή  να  εκδράμουν  στα  μπορντέλα;» Προφανώς ο Κώστας Ζουράρις, ως μαθητής,  δεν λέω τώρα που είναι «μεγάλο παιδί»  δεν είχε  καμία περιέργεια,  ουδέποτε επισκέφθηκε  τέτοια «σπίτια»  και κατά την  διαμονή του στο Παρίσι,  δεν  είχε συνάψει σχέσεις με εκδιδόμενες   γυναίκες. 

Το δεύτερο  ερώτημα έχει να κάνει με τον Αλέξη Τσίπρα. Προφανώς γνώριζε-και μάλιστα-άριστα   τον «απρόβλεπτο»  χαρακτήρα του Κώστα  Ζουράρι. Επομένως  σκόπιμη  η  τοποθέτησή του. Οχι  λόγω  των πρωτότυπων  εκπαιδευτικών  του ανησυχιών. Αλλά  για κάποιο άλλο  λόγο. Στις πιο κρίσιμες  στιγμές να αμολάει «καλούμπα» και   έτσι όλοι  εμείς αντί να  ασχολούμαστε με το Πολυνομοσχέδιο, να κοιτάμε  τα «οπίσθια»   του Κώστα  Ζουράρι

Εν ολίγοις. Κάθε φορά που  σε βρίζει και  σε  χλευάζειταν  ο Ζουράρις κάτι καλό έχεις κάνει. Η ροχάλα του είναι «θεία κοινωνία»!