Δημήτρης Δανίκας

Τη μια στιγμή εδώ. Την άλλη κάπου αλλού.   Ετσι στα γρήγορα. Ετσι  σαν η  καρδιά να μην καταλαβαίνει τίποτα. Ετσι για  να μας υπενθυμίζει. Και να μας  συνειδητοποιεί. Οτι  είμαστε προσωρινοί. Ολοι. Φτωχοί, πλούσιοι. Ακόμα και οι νέοι. Οτι είμαστε με  ημερομηνία λήξης. Μια ημερομηνία  που  δεν  γνωρίζουμε. Που  κανείς  δεν μας την έχει πει. Επομένως κάθε στιγμή είναι πολύτιμη. Μοναδική. Ανεπανάληπτη. Μονάκριβη

Τον  έβλεπα  στην τηλεοπτική οθόνη. Τον έβλεπα   τυλιγμένο από μια αόρατη σκιά. Η σκιά της  αγωνίας.Του άγχους. Της ανασφάλειας. Ο Βασίλης  έτρεχε. Με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ετρεχε και έκαιγε λάδια. Ο  Βασίλης έτρεχε να συναντήσει  το επέκεινα. Το διαισθανόμουν. Γιατί ο Βασίλης τρωγόταν με  τα ρούχα του

Το  σοκ  προκαλεί  συνειδητοποίηση.  Προσωρινή. Τώρα, τις πρώτες  μέρες, μετά  την αιφνίδια, του Βασίλη, την «αναχώρηση»  όλοι  θα  λέμε «δεν είμαστε τίποτα». Και όποιος πλανάται πιστεύοντας ότι είναι μεγάλος, άφθαρτος, μόνιμος και αναντικατάστατος, ας   πεταχτεί μέχρι  τα θυμαράκια

Ομως προσωρινή η συνειδητοποίηση. Η ζωή προχωράει. Το ρολόι προχωράει. Τα  προβλήματα προχωράνε. Οι ανάγκες προχωράνε. Ολοι και όλοι προχωρούμε. Προς τα που; Προς   την βελτίωση της  ζωής μας. Να εξασφαλίσουμε. Να οχυρωθούμε. Να φροντίσουμε. Να κατοχυρωθούμε. Να μην χάσουμε. Να  κερδίσουμε

Ομως καμία  εξασφάλιση. Καμία βεβαιότητα. Καμμία  εγγύηση. Καμία κατοχύρωση. Μόνο  το απρόβλεπτο. Μόνο  το αιφνίδιο. Μόνο το απρογραμμάτιστο. Μόνο  το αβέβαιο.  Μόνο το αναπάντεχο

Οχι μόνο  με τον θάνατο.  Οχι μόνο με   κάποια μεγάλη  αρρώστια.  Οχι μόνο με τα  ακραία  φυσικά  φαινόμενα. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Τίποτα δεν είναι βέβαιο. Κανείς, πειστικά,  δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτα

Παντού ανασφάλεια. Στην οικονομία. Στις τράπεζες. Στα δάνεια. Στις μετοχές. Στην εργασία. Στον έρωτα.  Στον γάμο. Στις σχέσεις των γονιών με τα παιδιά  τους. Στο  ραντεβού με τον θάνατο

Το μάθημα  το πήραμε. Το μάθημα το λαμβάνουμε  καθημερινά.  Από  την κρίση. Από την πτώχευση. Με τους πλειστηριασμούς. Με  την περιστασιακή εργασία. Με την ανεργία. Με όλα. Το μάθημα το λαμβάνουμε ακόμα με περιπτώσεις, όπως  του Βασίλη Μπεσκένη. Αλλος λίγο άλλος περισσότερο. Ολοι   έχουμε στον περίγυρό μας,  τέτοια   περισατικά  αιφνίδιων αναχωρήσεων. Χρεοκοπιών. Καρκίνων. Ανακοπών. Φτωχοποιημένων   φίλων,   συγγενών,  γνωστών

Κι όμως μυαλό δεν βάζουμε. Ολοι μας. Αρχίζω από  την δική μου περίπτωση και προχωράω  μέχρι το  τελευταίο πλάσμα  σ αυτόν τον καταταλαιπωρημένο πλανήτη. Μυαλό κουκούτσι

Οποιος συνειδητοποιήσει και πραγματικά   βιώσει, προς τα μέσα του, το ευμετάβλητο  της  ζωής, της κοινωνίας, της οικονομίας,  των πάντων,  τότε αυτός περισότερο  απ  όλους  πιο ουσιαστικά θα γευτεί την   ζωή και κάθε στιγμή του θα είναι η  μονάκριβη,  η πιο  χρήσιμη περιουσία  του!

Βασίλη καλό  ταξίδι. Ολοι εμείς, από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο,  θα  σε συναντήσουμε κάποια  στιγμή εκεί πέρα!