Δημήτρης Δανίκας

Ατελείωτη η συγκίνηση που προκάλεσε ο χαμός τους. Ατελείωτη και ασυγκράτητη. Επειδή ήταν το ρίσκο της αποστολής τους. Επειδή «έπαιζαν» με τον θάνατο. Επειδή ήταν ταγμένοι ολοκληρωτικά στηναποστολή τους. Επειδή ήταν ακρίτες των εναέριων συνόρων μας!

Επειδή μας έχει κατακτήσει ολοκληρωτικά η σεμνότητά τους. Επειδή ό, τι για όλους εμάς θεωρείται τρομερό, επικίνδυνο και ακατόρθωτο, για όλους αυτούς τους φρουρούς της ελευθερίας και των ατομικών μας δικαιωμάτων, ήταν η συνηθισμένη τους καθημερινότητα!

Επειδή ήταν η άμυνά μας. Η προστασία μας. Οι Ελληνες των Ελλήνων. Τα όπλα μας. Τα αεροπλάνα μας. Η πειθαρχία μας. Η οργάνωσή μας. Τα οχυρά μας. Το μεγάλο «Οχι» στους εχθρούς μας!

Επειδή εκείνοι θα είναι οι πρώτοι που θα «φράξουν» τα σύνορά μας. Εκείνοι είναι που θα πέσουν υπέρ βωμών και εστιών. Εκείνοι είναι που θα αρθρώσουν την μνημειώδη, απαράμιλλη φράση «μολών λαβέ»!

Επειδή είναι ο εχθρός του εφιάλτη μας. Επειδή είναι η προέκταση των ονείρων μας. Επειδή είναι η συνέχεια της αρετής των Ελλήνων. Επειδή είναι τα πιο αφοσιωμένα «παιδιά» των «πατεράδων» μας!

Δεν τους ξέρεις κι όμως τους γνωρίζεις. Δεν είχες μιλήσει μαζί τους κι όμως τους είχες «ακούσει». Δεν τους είχες δει κι όμως τους «βλέπεις». Οι ανάσες τους η ανάσα μας. Το θάρρος τους το κρυφό θάρρος μας. Η τόλμη τους η κρυφή μας τόλμη!

Και κάτι ακόμα. Μέσα σ αυτή την αφόρητη, σ αυτή τη φαύλη περιδίνηση. Μέσα σ αυτή την ατελείωτη τρομολαγνεία και την αβάσταχτη φτωχοποίηση. Μέσα σ αυτή την ατελείωτη βαρβαρότητα. Μέσα σ αυτή την καθημερινή ταπείνωση. Μέσα σ αυτή την συστηματική περιφρόνηση. Και μέσα σ αυτό τον ασίγαστο χλευασμό, «συμμάχων» και «φίλων». Μέσα σε όλα αυτά τα δεινά. Κόντρα σε όλα και σε όλους μόνο εκείνοι το στήριγμα. Μόνο εκείνοι η λύτρωση. Μόνο εκείνοι μια κάποια ελπίδα!

Ο Ιωάννης. Ο Δημοσθένης. Ο Κωνσταντίνος. Ο Θωμάς. Και η Βασιλική. Αλλά και χιλιάδες άλλα ένστολα «παιδιά» αναπτερώνουν τον τραυματισμένο ηθικό μας. Επουλώνουν τις πληγές μας. Υποστυλώνουν τον πατριωτισμό μας. Περιφρουρούν την ταυτότητά μας. Και προστατεύουν την ύπαρξή μας. Υποκλίνομαι! Και το χώμα που τους σκεπάζει θα το φιλώ για πάντα!