Δημήτρης Δανίκας

Ποιους  ταλαιπωρούν; Οχι φυσικά τον πλούσιο, τον μικρομεσαίο,  τον εποχούμενο. Τους  φτωχούς  βασανίζουν. Εκείνοι οι δύσμοιροι «μαστιγώνονται»  από  τους «επαναστάτες». Εκείνοι την πληρώνουν. Εκείνοι  ξυπνάνε από τα άγρια χαράματα προκειμένου να πάνε στην  ώρα τους στις δουλειές  τους.  Εκείνοι τα συνήθη υποζύγια. Από τη μια οι «αριστεροί» της κυβερνητικής ερασιτεχνικής.  Από την άλλη οι    συνδικαλιστές της ντροπής!

Επομένως  αυτού του τύπου οι απεργίες καταλήγουν  στο αντίθετο αποτέλεσμα  απ αυτό για το οποίο  οργανώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν. Ο δημόσιος  χαρακτήρας των ΜΜΕ  στον αέρα.  Κάθε  φτωχός, κάθε  βιοπαλαιστής, κάθε ταλαίπωρος, κάθε επιβάτης ένα πράγμα εύχεται και επιθυμεί. Να κοπεί  ο ομφάλιος λώρος του  Metro με  τον δημόσιο κορβανά. Να ιδιωτικοποιηθεί. Κι αν είναι να ξεπουληθεί. Ετσι  ακριβώς!

Γιατί μέσα   στη  δίνη της  κρίσης. Μέσα  στον εφιάλτη των επερχόμενων μέτρων.  Μέσα στον  τρόμο μιας  διαρκούς  αβεβαιότητας και ασταμάτητης  ανασφάλειας. Μέσα σε όλα αυτά  καταφθάνουν και   οι  απαιτήσεις των  μονιμάδων. Μέσα σε όλα αυτά πέφτουν τα χαστούκια, πέφτουν οι καρπαζιές, πέφτουν τα  ρολά!

Ανάμεσα στις μυλόπετρες  κάθε βασανισμένος. Από εδώ  ο Σόιμπλε.  Από   την άλλη   η Λαγκάρντ. Πιο πέρα ο Τσακαλώτος. Πιο κοντά  τα θλιβερά στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας.  Ακόμα  πιο κοντά  τα υφεσιακά  μαντάτα  της Ευρωπαικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Πιο βασανιστικά  οι αποκαλύψεις   για τις  βουλευτικές  ελαφρύνσεις. Πιο τρομολαγνικά οι    προφητείες κάθε  δημοσιογραφικής Κασσάνδρας!

Ελάτε στη  θέση του. Μα βρίσκεστε  στην  θέση του. Δεν αντέχεις.  Δεν «ανασαίνεις». Δεν  «λειτουργείς». Διαρκώς, κάθε  στιγμή του 24ωρου,   ευάλψωτος από  λοβοτομές  στην  ψυχολογία σου,  στις άμυνές  σου,  στη καθημερινότητά  σου, στο μέλλον  σου,  στις ελπίδες  σου,  στην οικογένειά σου, στο μεροκάματό σου!

Φτάνει! Λες. Κι όμως από κοντά οι εργατοπατέρες του Δημοσίου. Που μέρα  μπαίνει  μέρα φεύγει πάντα ο μισθός   τους στα  χέρια τους κατεβαίνει. Δεν τους αρκεί  η σιγουριά.  Θέλουν να  βάλουν  χέρι και στην διοίκηση του οργανισμού. Να σχεδιάσουν εκείνοι  την στρατηγική των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Σα να είναι εκείνοι  οι αποκλειστικοί ιδιοκτήτες  του Metro.  Σα να έχουν  βάλει λεφτά από την  τσέπη τους.  Σα να τους  ανήκουν τα βαγόνια, οι μηχανές, οι αποθήκες, ο μετροπόντικας, τα πάντα!

Τσάμπα μάγκες. Τσάμπα  αντάρτες.  Τσάμπα σε όλα.  Ετσι  πιστεύουν. Μ αυτά τα μυαλά  πορεύνται. Πλάνη. Γιατί   λεωφορεία,   τρένα και   τραμ πληρώνονται από όλους εμάς. Εμείς τους  ταίζουμε. Εμείς  τους διατηρούμε. Εμείς οι  μικρομέτοχοι. Εμείς οι  μικροιδιοκτήτες!

Γι αυτό  σας λέω. Και γι αυτό  επιμένω. Επειδή  μυαλό  δεν βάζουν.  Επειδή  κοινωνική,  συλλογική συνείδηση  δεν έχουν.  Επειδή πλανώνται  ότι τα ΜΜΜ  τους ανήκουν. Κι επειδή διαρκώς το ίδιο  θα κάνουν. Γι αυτούς τους λόγους ένα πρέπει να  γίνει: είτε αμέσως, με την κήρυξη  κάθε απεργίας, να τους επιστρατεύουν  είτε να   πουλήσουν το ρημάδι. Με την  τακτική τους βγάζουν τα μάτια  τους με τα χέρια τους.  Αμάν πια με την   τυφλότητά τους!