Δημήτρης Δανίκας

Αδιόρθωτων και αμετανόητων. Και οι  τοποθετήσεις. Συνεισέφεραν κι αυτοί  στην  ζύμωση την «αριστερή». Και η  εκλογή  του Αλέξη  ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, προσεγγίζοντας ποσοστά  «ομοφωνίας»  Νικολάε Τσαουσέσκου!

Και  το Μνημόνιο; Α αυτό  ήταν επώδυνο. Υποκύψαμε  χάριν   σωτηρίας της πατρίδας. Και τα μέτρα; Α κι αυτά  είναι αναπόσπαστο μέρος της ίδιας επώδυνης συμφωνίας. Και οι  συντάξεις; Κι αυτές. Ολα  μα όλα  έγιναν προκειμένου  η χώρα να μην γκρεμοτσακιστεί στα βράχια της  Δραχμής!

Μα  εσείς  σχεδιάζατε να  τυπώσετε  δραχμούλες  στο Νομισματοκοπείο της Μόσχας του  συντρόφου Βλαντιμίρ Πούτιν! Α, σου λένε, όχι εμείς. Τότε ποιοι; Μα εκείνοι  που  διαφώνησαν, που λάκισαν  από το κόμμα. Ο Λαφαζάνης και  η παρέα  του.Εμείς πάντα με το   euro. Ολα  τ άλλα είναι   κοινές, βλαβερές, επικίνδυνες και κακοηθέστατες ιστορίες. Μας συκοφαντεί το σύστημα. Εμείς είμαστε αντισυστημικοί!

Ως εκ τούτου  η κωλοτούμπα  του Ιουλίου  του  2015  δεν ήταν μόνο του Αλέξη, του Νίκου, του Γιάννη και του Ευκλείδη. Ολοι ακολούθησαν. Εύκολα, γρήγορα, άνετα!

Μα  πως αυτό;  Ενας  ο λόγος. Και αφορά  σε όλα  τα κόμματα, όλων των παρατάξεων.  Των  κυβερνητικών.  Μα φυσικά η  εξουσία. Το  βαζάκι με το μέλι.  Η υπεροχή. Η  θεσάρα. Η θεσούλα. Η προσδοκία  για κάποια  θεσούλα.  Η  (κυβερνητική) ανωτερότητα.  Η καλύτερη  πρωτείνη για  το Εγώ. Η αυταπάτη. Η  ψευδαίσθηση. Ολα  αυτά και πολλά άλλα!

Ετσι  συμβαίνει και με το ΚΚΕ, και  τη Νέα Δημοκρατία, και τους πράσινους  και με  τους Χρυσαυγίτες.  Ετσι σχεδόν κάθε άτομο,   ταυτίζεται με  το  δικό «του» κόμμα.  Ετσι  μ αυτή την  ταύτιση   καταλήγει στο μαντρί κάθε κόμματος. Ετσι λίγο   λίγο  χάνει τα  ιδιαίτερα  χαρακτηριστικά του. Ετσι μεταλλάσσεται η προσωπικότητά  του.  Κι  έτσι, στο τέλος, καταλήγει  φερέφωνο και His Master’s  Voice!

Κι  έτσι  οτιδήποτε κυβερνητικό καλώς καμωμένο. Και  τούμπαλιν. Για τους  αντιπάλους  του ΣΥ.ΡΙΖ. Α   οτιδήποτε κάνε η κυβέρνηση είναι  άθλιο, καταστροφικό, φρικτό, επιζήμιο!

Αποτέλεσμα; Ακόμα και τώρα η  Ψωροκώσταινα  διαιρεμένη,  σε  διαρκή αντιπαλότητα ο ένας με τον άλλο. Καθένας  φανατικός οχυρωμένος πίσω από το  δικό του ταμπούρι.  Γενικευμένη  και μαζική η επιδημία μιας  αθεράπευτης «μυωπίας»!

Αυτή  μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες  αυτής της χώρας. Η  δογματική προσκόλληση,  ο φανατισμός,  η εσωστρέφεια. Και το  χειρότερο;  Ο  δογματισμός επιστρέφει  σαν σπαθιά και χρααατς «αποκεφαλίζει»   τα προσωπικά συμφέροντα  κάθε «μύωπα»!

Γιατί,  αγαπητέ μου, ποιο το προσωπικό όφελος ενός  φτωχού μεροκαματιάρη μ αυτού του είδους την  εξουσία; Ποια  η προκοπή; Και ποιο το μέλλον  το φωτινό; Το  μηδέν   το    εφιαλτικό!

Και  για να   τελειώνω. Ψυχραιμία. Και να ξέρεις κάτι.   Κανείς και πουθενά, σε οποιοδήποτε  καθεστώς με οποιαδήποτε  κυβέρνηση και  οποιαδήποτε εξουσία  δεν πρόκειται να  σου προσφέρει μία.  Ούτε  δεκάρα τσακιστή.  Μόνο αγώνας, μόχθος, αντίσταση, τα «όπλα». Οποιος πραγματικά   αγαπάει  το εαυτό του είναι κουμπωμένος απέναντι σε  κάθε κόμμα  και κάθε  πρωθυπουργό του!