Δημήτρης Δανίκας

Από τα ψιλά της ειδησεογραφίας. Και από τις χοντρές μακακίες που όλοι, σχεδόν, διαπράττουμε με απίστευτη ευκολία. Ο λόγος για την Σάσα Σταμάτη. Που δεν γνωρίζω!

Εσένα το λέω. Ήσουν μπροστά στο περιστατικό; Το είδες με τα μάτια σου και το άκουσες με τ' αυτιά σου; Φυσικά όχι. Τότε πώς ξέρεις; Επειδή το διάβασες. OΚ!

Κι αν δεν είναι ακριβώς έτσι; Κι αν οι δημοσιογράφοι αποτύπωσαν το γεγονός όπως το άκουσαν από μια, μόνο, πηγή και από κάποια μαρτυρία; Κι αν;

Αλλά ας πούμε ότι είναι έτσι. Ας το υποθέσω. Πόσοι εξ ημών και υμών δεν έχουμε χάσει την ψυχραιμία μας; Πόσοι διαπληκτίζονται στους δρόμους της Αθήνας; Πόσοι μέσα στα νεύρα τους εκτοξεύουν λόγια; Και πόσοι μετανιώνουν γι' αυτό;

Τι θέλω να πω; Τα αυτονόητα. Εύκολη η κριτική. Ακόμα πιο εύκολος ο χλευασμός. Ακόμα πιο εύκολη και βολική η απαξίωση. Σα να χαιρόμαστε για την ανάποδη συμπεριφορά του διπλανού μας. Σα να χαιρόμαστε ακόμα περισσότερα όταν ο παραβάτης είναι «επώνυμος» και γνωστός!

Να πέσουμε να τον κατασπαράξουμε. Να τον διαπομπεύσουμε. Να τον «κρεμάσουμε». Να τον διασύρουμε. Σαν όλοι εμείς να είμαστε αθώοι, πάναγνοι, νομοταγείς, ψύχραιμοι, εντελώς λογικοί. Σε κάθε βήμα μας και σε κάθε δραστηριότητά μας υποδείγματα πολιτών!

Θεέ μου τι υποκρισία! Η Σταμάτη και κάθε Σταμάτη λειτουργούν σαν άλλοθι της «σχιζοφρένειάς» μας. Πάντα να κρίνουμε τον εαυτό μας και τις πράξεις μας με απέραντη επιείκεια. Πάντα να κρίνουμε τους άλλους με ασυγκράτητη αυστηρότητα και απύθμενη μοχθηρότητα!

Πάντα το κίνητρο της συμπεριφοράς μας, ακόμα και στις χείριστες στιγμές της, είναι οι καλές προθέσεις μας. Α, ξέρεις, δεν το ήθελα. Η κακιά η ώρα. Α, ξέρεις, εκείνη τη στιγμή με τύφλωσε το δίκιο μου. Α, ξέρεις, δεν φταίω εγώ αλλά ο άλλος. Α, ξέρεις, ο άλλος μού μίλησε άσχημα. Αυτός με έβρισε πρώτος. Ο άλλος με προκάλεσε. Πάντα φταίει κάποιος άλλος!

Η Σταμάτη λοιπόν φταίει για όλα. Αυτή η κακιά, η ανάγωγη, η «πειραγμένη». Έτσι ο εύκολος θυμός μας και ο επίσης εύκολος χλευασμός μας είναι τα υλικά της μάσκας της εγωπάθειας και της ασυλίας μας!

Όταν μάλιστα πρόκειται για κάποιον «επώνυμο», ε, τότε πάνω του εξαντλούμε όλη την αυστηρότητά μας και εκτονώνουμε τον καταπιεσμένο θυμό μας!

Και το επιχείρημα αυτής της επιθετικότητάς μας αρχίζει και τελειώνει με την γνωστή φράση «το θράσος της οφείλεται στην δημοσιογραφική της ασυλία και στο γεγονός ότι εμφανίζεται στο πρωινάδικο του Λιάγκα»!

Ενώ εμείς οι «ανώνυμοι» παραβάτες; Μπα εμείς τίποτα. Φιλήσυχοι, συγκρατημένοι, ευπρεπείς, με το εσείς και το εσάς!

Και για να τελειώνω. Οι αντιδράσεις με το περιστατικό της Σταμάτη, χαρακτηριστικό μιας γενικευμένης νοοτροπίας. Η αυτογνωσία είδος εν ανεπαρκεία. Πάντα για όλα φταίει κάποια... Σταμάτη!