Δημήτρης Δανίκας

Οτι είμαστε Τουρκαλβανοί. Οτι πορευόμαστε με ό,τι μας βολεύει. Οτι δηλαδή καιροσκόποι και καναπεδάρχες. Οτι τα θέλουμε όλα. Οτι διαρκώς στην κωλοτούμπα. Οτι είμαστε μιάσματα, ψωριάρηδες, επιπόλαιοι, αγράμματοι, ανεγκέφαλοι και άχρηστοι!

Και ακόμα χειρότερα. Οτι ανεκδιήγητο το πολιτικό προσωπικό. Ανεκδιήγητο, αφερέγγυο και ανυπόληπτο. Τριτοκοσμικών προδιαγραφών. Οτι το ίδιο πρόσωπο, το ίδιο κόμμα που κερδίζει τις ψήφους μας μέσα στην απελπισία μας. Το ίδιο προσωπικό που σχίζει τα ρούχα του υπέρ πατρίδας και εναντίον μνημονίου, την άλλη στιγμή με το που στρογγυλοκάθεται στον θώκο της εξουσίας στέκεται σούζα σε Βρυξέλλες και Βερολίνο και τα υπογράφει όλα!


Ολα αυτά τα πιστεύαμε. Μέχρι τα ξημερώματα εκείνης της ημέρας που ανακοινώθηκαν τα επίσημα αποτελέσματα για το δημοψήφισμα της Γηραιάς Αλβιώνας. Τότε καταλάβαμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Οτι άφθονα τα χαϊβάνια, οι ανεγκέφαλοι, οι επιπόλαιοι και οι αγράμματοι. Και μάλιστα από την κοιτίδα του ρασιοναλισμού. Του ορθολογισμού. Από τη ναυαρχίδα της πάλαι ποτέ Μεγάλης Βρετανίας. Από τη χώρα της Βιομηχανικής Επανάστασης, του συνδικαλισμού, την πρωτεύουσα της αστικής Δημοκρατίας!

Και τότε όλοι οι μύθοι γκρεμίστηκαν. Γιατί πολιτικά εντελώς κοντορεβυθούλης ο Ντέιβιντ Κάμερον της Downing Street. Ο δικός μας Τσίπρας μπροστά σε αυτό τον νάνο φαντάζει με γίγαντα. Γιατί από την πρώτη στιγμή των αποτελεσμάτων ο Νάιτζελ Φάρατζ άρχισε να τα μασάει και με την κωλοτούμπα να φλερτάρει. Γιατί αυτοί οι cool τύποι, οι αδιάφοροι για τα κοινά και την πολιτική έβγαλαν μαχαίρια. Κυριολεκτικά. Γιατί ακόμα έλαβε χώρα φόνος αποτρόπαιος από κάποιον ψυχοπαθή αυτής της μεγάλης, οικονομικά εύρωστης, αυτής της θηριώδους χώρας με τους φλεγματικούς πολίτες. Και γιατί μερικά εκατομμύρια ψηφοφόρων του Brexit άρχισαν να επιδίδονται στο σπορ της κωλοτούμπας και να ζητούν, από πάνω, επανάληψη του δημοψηφίσματος, πράγμα που αν συνέβαινε τώρα το αποτέλεσμα θα κατέληγε 60-40 υπέρ του Bremain!

Και δεν είναι μόνο οι Βρετανοί οι ψύχραιμοι, οι ώριμοι, οι φλεγματικοί, οι σοβαροί και μετρημένοι. Από κοντά και οι άλλοι της πάλαι ποτέ Ισπανικής Αυτοκρατορίας. Εκεί να δεις επιπολαιότητα, ανωριμότητα και κωλοτούμπες. Γιατί με το Brexit το έβαλαν στα πόδια. Γιατί μπόλικοι «επαναστάτες» των Podemos σκόρπισαν και κατέληξαν στην αγκαλιά του «συμβιβασμένου», του δεξιού Ραχόι. Γιατί είδαν τον Χάρο με τα μάτια τους. Γιατί ξαφνικά αντιλήφθηκαν το μέγεθος από τις συνέπειες της πράξης τους. Γιατί δεν άντεξαν να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος του αντιμνημονιακού αγώνα τους. Γιατί βαριά η καλογερική. Γιατί κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα. Γιατί κι εμείς και οι Αγγλοι και οι Ισπανοί και πολλοί άλλοι μπερδεύουμε το καφενείο με την πολιτική. Και γιατί, όπως έλεγε για τους Ελληνες ο Ανδρέας Παπανδρέου, πράγμα που ισχύει και για τις καλύτερες ευρωπαϊκές οικογένειες, «τους αρέσει να το ακούνε αλλά δεν θέλουν να το κάνουν»!

Το σπορ της τζάμπα μαγκιάς δεν είναι μόνο ελληνικό. Ούτε ο καναπές, ούτε ο χαβαλές. Ούτε η αερολογία, η μπαρουφολογία, η μπουρδολογία και η επικών διαστάσεων βλακεία. Το φάντασμα του Τσίπρα πλανάται πάνω απ’ όλη την Ευρώπη. Το ίδιο και η κωλοτούμπα. Οπως και το ανέκδοτο με τον λαγό που διέδιδε ότι είχε φιστικώσει το λιοντάρι. Και όταν μια μέρα έπεσε πάνω του αναγκάστηκε να τα πάρει όλα πίσω. Με την πασίγνωστη επωδό «λέμε και καμιά μακακία για να περάσει η ώρα»!