Δημήτρης Δανίκας

Ο πρώτος Τσίπρας είναι αυτός που λαμβάνουμε από την τηλεοπτική, εικονική πραγματικότητα. Φρεσκοξυρισμένος, σιδερωμένος, κουστουμαρισμένος, χαμογελαστός, γοητευτικός, λαμπερός. Η φωτογραφική του αποτύπωση, ο πλήρης ορισμός εκσυγχρονισμού, ευρωπαϊσμού, μοντερνισμού. Η εικόνα που τσαλακώνει τη φωτογραφία του Βαγγέλα. Οπως περίπου με την κλασική απεικόνιση του μπακάλη που πουλάει τοις μετρητοίς και του άλλου του ρακένδυτου και κατεστραμμένου που πουλάει επί πιστώσει. Μα είναι δυνατόν, Βαγγέλη μου, να «πουλήσεις» με πίστωση στον Αλέξη; Αρπα τώρα μία!

Μέχρι στιγμής, ο πρώτος Τσίπρας για πρωινό έχει καταβροχθίσει Αλαβάνο και Κουβέλη. Για μεσημεριανό Σαμαρά, Βενιζέλο. Και για βραδινό Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου, Ησυχο, Λεουτσάκο, Λαπαβίτσα, Διαμαντόπουλο. Ασε που ακονίζει τα μαχαίρια του να καταβροχθίσει και Μεϊμαράκη. Πάντως εγώ στη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα το διπλοσκεφτόμουν. Κυριάκο, πρόσεχε. Θα καταλήξεις οδοντογλυφίδα του Αλέξη!

Ο πρώτος Τσίπρας με αστείρευτες δυνάμεις. Με ακατάβλητη θέληση. Με υπεράνθρωπη ενέργεια. Και με ακαταπόνητο πείσμα. Ο πρωταγωνιστής! Ο δεύτερος Τσίπρας εντελώς διαφορετικός. Ο δεύτερος διαψεύδει και ακυρώνει τον πρώτο. Ο χειρότερος εχθρός του είναι ο εαυτός του. Ο άβουλος Τσίπρας. Ο αναποφάστιστος. Ο διαρκώς ταλαντευόμενος. Ο πλαδαρός. Ο ισορροπιστής. Ο κομματικός διαχειριστής!

Οπως έπραξε με την πρώτη λίστα των υπουργών του, το ίδιο κάνει και τώρα με την καινούρια. Αντε, σου λέει, να χωρέσουμε κάπου τα «γεμιστά». Καλή μαγείρισσα η Θεανώ Φωτίου. Αντε να χωρέσω κάπου και τον Πελεγρίνη με τον Ολυμπιακό. Κι εγώ, Αλέξη μου, που είμαι ΑΕΚάρα, από ποιον υπουργό θα εκπροσωπηθώ; Ε; 

Αντε να χωρέσω και τον Τέρενς Κουίκ που μου στάθηκε όλο αυτόν τον καιρό. Αντε να χωρέσω και τα «φουγάρα» της Θεοδώρας Τζάκρη. Αντε να μετακινήσω και να χωρέσω κάπου και τον Αριστείδη Μπαλτά που δεν γουστάρει «αριστεία» και όλα αυτά τα τρισκατάρατα «καπιταλιστικά». Αντε να μετακινήσω τον Νίκο Ξυδάκη και να τον φορτώσω στον Νίκο Κοτζιά. Αντε να κάνω το χατίρι στον Πανούλη και να τοποθετήσω σε κάποιο υπουργείο τον Δημήτρη Καμμένο - έστω για δώδεκα ώρες. Αντε να αναβαθμίσω τη φέρ’ ειπείν Μαρία Τσαρουχά. Αντε να παραδώσω την Παιδεία στις μακαρονάδες του Νίκου Φίλη!

Αντε με τον έναν, άντε με τον άλλον, στο τέλος φοβάμαι ότι το επιτελείο θα καταλήξει αγγούρι μεγάλο. Συγγνώμη δηλαδή, αλλά η κατάσταση χρήζει επειγόντως καναπέ, Σίγκμουντ Φρόιντ!

Αφού έχει υπογράψει το μνημόνιο. Αφού διαρκώς επαγγέλλεται «βαθιές τομές» και «ανατρεπτικές μεταρρυθμίσεις». Αφού η μισοτριτοκοσμική Ψωροκώσταινα κολυμπάει σε ωκεανούς παθογενειών. Αφού όποια πέτρα κι αν σηκώσεις μέσα σε κάποια μαύρη τρύπα θα πέσεις. Αφού κάθε δευτερόλεπτο μετράει σαν ολόκληρος χρόνος. Αφού η θηλιά των πιστωτών σφίγγει στον σβέρκο καθενός. Αφού, αφού, αφού!

Ακόμα να καταλάβεις, Αλέξη μου, ότι χρειαζόμαστε ολιγομελή κυβέρνηση συγκροτημένων και αποφασισμένων πολιτικών, τεχνοκρατών και μαχητών; Ακόμα να καταλάβεις ότι είσαι πρωθυπουργός στην πιο κρίσιμη φάση της μεταπολεμικής Ελλάδας; Ακόμα να καταλάβεις ότι στο τραπέζι σουλατσάρει, με τη γλώσσα έξω, το Grexit; 

Εσύ μπορεί όχι. Εσύ με ισορροπίες, ρουσφέτια, αλαζονεία και τον Κατρούγκαλο μπορεί να μας στείλεις στον γκρεμό. Εγώ πάντως και όλοι αυτοί με τους οποίους μίλησα, την ώρα που η Γεροβασίλη διάβαζε το μενού φουγάρων, μακαρονάδων και γεμιστών, ένα επιφώνημα βγάλαμε εν χορώ: Βοήθειαααα!