Δημήτρης Δανίκας

Η πρώτη αποκλείεται. Να τους σκοτώνουμε δηλαδή. Μια λύση που την ορέγονται οι χρυσαυγίτες παρέα με εκατοντάδες χιλιάδες κρυφοφασίστες, τους λεγόμενους και νοικοκυραίους. Και αποκλείεται όχι μόνο λόγω ανθρωπιστικών συναισθημάτων αλλά και επειδή η οικουμένη θα μας κατατάξει στους τζιχαντιστές του άτυπου κρατιδίου ISIS!

Η δεύτερη είχε εν μέρει προκριθεί από την συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου όμως προσφάτως προσέκρουσε στα «αριστερά» αντανακλαστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς να μαντρώσουμε συνανθρώπους μας; Ποτέ των ποτών! Και τι θα τους κάνετε; Θα δούμε!

Η τρίτη λύση, δηλαδή της αφομοίωσης, μας έχει εγκαταλείψει πριν καν ιδρυθεί αυτό το κρατίδιο με την ονομασία Hellas (περίπου όπως Γελάς). Εδώ δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε το δικό μας εργατικό δυναμικό και θα το πράξουμε με όλες αυτές τις ρακένδυτες ψυχές; Μα τι είμαστε; Η γερμανική βιομηχανία είμαστε;

Ετσι βολοδέρνουμε και κοπανιόμαστε στους τοίχους. Πρώτο τοίχος η τάχα ανθρωπιστική μας ευαισθησία. Δεύτερος τοίχος ο απαράμιλλος πλην κρυπτόμενος ρατσισμός μας. Τρίτος τοίχος τα αφεντικά της ευρωζώνης. Αυτός και ο σκληρότερος και αδιαπέραστος!

Αφού, σου λέει, έχεις υπογράψει την συμφωνία του Δουβλίνου. Αφού είσαι το ανατολικό σύνορο της Ευρώπης. Αφού με την τζίφρα σου έχεις συμφωνήσει να περιμαζεύεις όλα αυτά τα ανθρώπινα ερείπια. Αφού σου απαγορεύεται να τους χορηγείς ταξιδιωτικά έγγραφα. Ε τότε κάνε τουμπεκί ψιλοκομμένο. Σκάσε και κολύμπα!

Κάπως έτσι, όλοι μα όλοι οι κυβερνητικοί «φάροι» αυτής της ρημαγμένης χώρας, αμολάνε ρητορικές αρλούμπες. Και φυσικά επιδίδονται στο γνωστό παιχνίδι της επικοινωνιακής εικονικής παραγματικότητας!

Ας πούμε ο Σαμαράς. Που το κόμμα του είχε συμφωνήσει με το Δουβλίνο 2, παριστάνει τον αδιάλλακτο προστάτη του έλληνα νοικοκύρη. Φυσικά ο ίδιος ούτε που διανοήθηκε ποτέ του να σηκώσει το δάχτυλό του και να πει «φράου Ανγκελα σας παρακαλώ, ακούστε με. Πως είναι δυνατόν αυτό το κατεστραμμένο οικόπεδο να χωρέσει όλους αυτούς τους δύσμοιρους που εσείς με τους συμμάχους βομβαρδίσατε και τα σπίτια τους γκρεμίσατε; Πως; Μάγος είμαι;»

Το αυτό ισχύει για άπαντες που κυβέρνησαν την χώρα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ανάμεσά τους και ο «εκσυγχρονιστής» Κώστας Σημίτης που παριστάνει τον ουδέτερο παρατηρή και τον «έγκυρο» αναλυτή. Ο Νέστωρ της πράσινης παράταξης!

Ετσι ο μέσος έλληνας από τη μια ρίχνει μπινελίκια. Σε όλους αυτούς τους «ανεπρόκοπους», «εγκληματίες», «βιαστές» και «καθυστερημένους». Από την άλλη και σε κάθε ευκαιρία εκμεταλλεύεται τον πόνο και τις στερήσεις τους και τους αναθέτει να καλλιεργούν τα χωράφια τους και να ξεσκατώνουν τους γέρους του έναντι πενταροδεκάρων. Ενίοτε, όπως στην Μανωλάδα, ούτε αυτά δεν τους δίνει!

Ετσι ο Μιχαλολιάκος ακονίζει τα μαχαίρια του και οπλίζει τα κουμπούρια του. Στο κάτω κάτω, σου λέει, να τους στριμώξουμε σε σαπιοκάραβα και να τους φουντάρουμε στον πάτο του καταγάλανου Αιγαίου!

Κι έτσι ο Αλέξης, με τις αριστερές ευαισθησίες του, άσε σου λέει. Αμόλα καλούμπα. Να τους βγάλουμε και μετά βλέπουμε!

Ποια η λύση; Μα φυσικά η αναθεώρηση του Δουβλίνου. Θα μου πεις ότι οι «φίλοι» και «σύμμαχοι» θα πουν ένα βροντερό Nein. Πολύ σωστά. Ε τότε είτε βάζουμε την ουρά κάτω από τα σκέλια, είτε, αντιγράφοντας τον Ιωάννη Μεταξά, απαντάμε κι εμείς με εκείνο το ηχηρό «Οχι»!

Μπορούμε; Μπα που τέτοιο πράγμα. Αφού αγαπητέ μου έχουμε καταντήσει το πτυελοδοχείο του Σόιμπλε. Εκείνος θα μας στολίζει με ροχάλες, εμείς θα σκουπιζόμαστε. Ευρωζώνη δεν ήθελες; Φτου!