Δημήτρης Δανίκας

Είναι κοντά στα πενήντα. Γεροδεμένος και καλοδιατηρημένος. Με δύο παιδιά. Το πρώτο 17, το δεύτερο 15. Η κουβέντα μαζί του αρχίζει με «καλημέρα» και τελειώνει με την ίδια επωδό: «Θα βγάλω το Γκρα και θα βγω στα βουνά. Οπως ο πατέρας μου».

Ο «δήμιός» του είναι ένα «κωλόχαρτο». Ετσι το ονομάζει. Ενα «κωλόχαρτο» της Εφορίας. Που καταλήγει στο εφιαλτικό νούμερο των 10.000 euros. Ενα νούμερο που έχει στοιχειώσει τον ύπνο του, τον ξύπνιο του, τις σχέσεις του. Με όλους και με όλα. Ακόμα και με τους πελάτες του.

Η στιγμιαία ψυχοθεραπεία του είναι η επιθετικότητά του. Πάνω σου εκκενώνει το μίσος του. Για ολόκληρο το κυβερνητικό προσωπικό. Από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο μέχρι τον τελευταίο κλητήρα που ανοίγει την πόρτα και υποδέχεται τη Σοφία Βούλτεψη!
Επειδή λοιπόν δεν έχει ακόμα αποφασίσει να βγάλει από το σεντούκι το Γκρα, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω αν κάποτε θα το κάνει, και επειδή εξαιτίας της οργής του βγάζει καπνούς από τα μάτια και τ’ αυτιά, εκλαμβάνει όλους τους συνομιλητές του σαν εκπροσώπους του Σαμαρά!

Από τον παραληρηματικό λόγο του καταλαβαίνεις ότι αυτός ο μονίμως αδικημένος είναι κάτοχος των εξής περιουσιακών δεδομένων: ένα καφενείο -ιδιοκτησίας του- 100 τ.μ., μια ημιτελής οικοδομή που προορίζεται για rooms to let 400 τ.μ., μια οικία στο απέναντι χωριό 150 τ.μ. και μια δεύτερη στο χωριό της διαμονής του για προσωπική χρήση, διαστάσεως επίσης 150 τ.μ.

Ανάμεσα στα κοσμητικά επίθετα που αμολάει, επαναλαμβάνει την ίδια φράση: «Ολα αυτά έγιναν από τους γονείς μου και από εμένα. Δουλέψαμε σαν  χαμάληδες όλα αυτά τα χρόνια για να τα φτιάξουμε. Η ευλογία του ιδρώτα μας έγινε κατάρα για την τσέπη μας».
Τα επιχειρήματα του Σταύρου είναι δύο. Το πρώτο ότι σήμερα όλα αυτά δεν αξίζουν τίποτα. «Τα εισοδήματά μου μηδενικά. Σαν να είμαι άνεργος». Το δεύτερο ότι «εδώ είναι χωριό και όχι Μύκονος, Εκάλη και Βουλιαγμένη. Δηλαδή αν εγώ πρέπει να πληρώσω δέκα χιλιάρικα, οι καρχαρίες με τις βιλάρες και τα σκάφη πόσα πληρώνουν; Εκατομμύρια;».

Μια φορά παραλίγο να μου μείνει στα χέρια. Οταν κατάφερα να εκστομίσω: «Μα κανονικά όλα, μα όλα φορολογούνται, ακόμα και οι τσίχλες που αγοράζουμε από το περίπτερο». Μια άλλη φορά παραλίγο να έρθουμε στα χέρια. Οταν κατάφερα να εκστομίσω: «Η μανία της μικροϊδιοκτησίας ένας από τους λόγους της καταστροφής». Μια τρίτη φορά παραλίγο να μου κόψει την καλημέρα. Οταν κατάφερα να εκστομίσω: «Τα κεφάλια μας άδειασαν από φαιά ουσία και γέμισαν με τούβλα, κεραμίδια, μπετόν και λουτροκαμπινέδες»! 

Ο Σταύρακας, λοιπόν, είναι φανατικά εναντίον «των Εβραίων που διαφεντεύουν τις τράπεζες». Το ίδιο φανατικά εναντίον «των Αμερικανών ιμπεριαλιστών που διαφεντεύουν τη μοίρα του κοσμάκη». Το ίδιο φανατικά εναντίον της Μέρκελ επειδή «αυτό το μ...πανο θα αρπάξει τα σπίτια μας για μερικά φραγκοδίφραγκα». Και το ίδιο φανατικά εναντίον όλων των Ελλήνων που «δεν βγαίνουν στους δρόμους με τα τουφέκια να τους πάρουν όλους τους κλέφτες και τους κοπρίτες φαλάγγι».

Κάποια στιγμή, γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, επειδή τον έβλεπα αποκαμωμένο από το παραλήρημά του, κατάφερα να του αποσπάσω μια σταγόνα προσωπικής ειλικρίνειας. Οταν μου είπε: «Τι να κάνω, ψήφισα Σαμαρά γιατί φοβάμαι ότι έρχονται ακόμη χειρότερα»!