Δημήτρης Δανίκας

Ας πούμε, τη μακαρίτισσα την ΕΡΤ πρώτα τη φορτώνουν με «μυριάδες» γαλαζοπράσινα και ενίοτε ροζ «παιδιά», όπου αρκετά εξ αυτών των «παιδιών» και των κομματόσκυλων είτε κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους επί οκταώρου βάσεως με μια τυρόπιτα στο ένα και με φραπεδιά στο έτερο χέρι, είτε εμφανίζονταν έκαστο δεκαπενθήμερο να εισπράξουν τα κομματικά λύτρα.

Ταυτόχρονα με τις τυρόπιτες, τους φραπέδες και τα κομματικά λύτρα, ο εκάστοτε πρόεδρος, τα εκάστοτε μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου και οι εκάστοτε διευθυντές Προγράμματος και τμημάτων υπέγραφαν συμβάσεις με τις οποίες εκχωρούσαν απλόχερα μπόλικα φράγκα του δημόσιου κορβανά σε ημέτερους παραγωγούς. Σάμπως δικά τους ήταν; Τα πέντε Φ, δηλαδή Φίλοι, Φέρτε Φίλους, Φάτε, Φύγετε!

Επειτα, και λόγω καρακρισάρας όπου όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα της τρόικας και τα πλάκωνε η αφαγία, οι άνθρωποι της Αντωνιάδας εφορμούν, κατεβάζουν διακόπτες και προκαλούν ακαριαίο «θάνατο». Σαν καραφαρσάρικο αντίγραφο δικτατορικού φετφά. Ετσι το ένα εγκληματικό «λάθος» πολλαπλασιάζεται με έτερο και μάλιστα ολίγον αντισυνταγματικό και άκρως επιθεωρησιακό. Επιπέδου «Δελφινάριου» στις χειρότερες και πιο ερασιτεχνικές εκλάμψεις του.
Στη συνέχεια το προσωπικό καταλαμβάνεται από διαρκή οργασμό θυμού, αγανάκτησης και οργής. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο. Ολοι, την παρθενορραφή της Ψωροκώσταινας επικαλούνται. Για ίδιον όφελος. Ολοι μαζί. Τουτέστιν, οι ρεμπεσκέδες μαζί με σκληρά εργαζόμενους και ικανότατους τεχνικούς και δημοσιογράφους. Ολοι, λοιπόν, εφορμούν και καταλαμβάνουν το αμαρτωλό μέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Αντισυνταγματικό κι αυτό. Γιατί ούτε προσωπική τους περιουσία είναι, ούτε μ’ αυτή την κατάληψη επρόκειτο να επανέλθουν όλοι μαζί στα ίδια πόστα σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Ψυχραιμία, παιδιά. Πού τέτοιο πράγμα. Οι άνθρωποι εξέλαβαν το μέγαρο ωσάν τα χειμερινά ανάκτορα των μπολσεβίκων.

Και αφού πέρασαν αρκετοί μήνες και οι καταληψίες φυλλορροούσαν. Και αφού άπαντες είχαν ξεχάσει την ιστορία της ΕΡΤ, τότε λοιπόν συντάγματα μπατσαρίας στις τέσσερις τα ξημερώματα εφορμούν παρέα με εισαγγελέα και σφραγίζουν τα κάγκελα. Και μάλιστα με χειροπέδες. Απίστευτη πρωτοτυπία, απίστευτο αλαλούμ και απίστευτη καραφαρσαρική επανάληψη της εφόδου των τεθωρακισμένων του Παπαδόπουλου στο Πολυτεχνείο, τον Νοέμβριο του 1973.
Ποιος ο εντολοδόχος και ποιος έβαλε χειροπέδες στα κάγκελα; Μούγκα! Ολοι έκαναν την πάπια και έδειχναν τον πισινό τους. Ποιο παιδάκι έριξε τη σαΐτα; Εσύ Λαλάκη; Οχι, κυρία, ο πισινός μου. Εσύ Κωστάκη; Οχι κυρία, ο πισινός μου. Εσύ Δημητράκη; Οχι, κυρία, ο πισινός μου. Ετσι από πισινό σε πισινό σπάει το κεφάλι της στον τοίχο η κυρία! Πισινός είναι, όχι κράτος και οργανωμένη κοινωνία.

Ταυτοχρόνως μ’ αυτό, δεκάδες βουλευτές του μονίμως αγανακτισμένου ΣΥΡΙΖΑ καταφθάνουν για να καταγγείλουν, να δηλώσουν, να πουν την τιράντα τους και να φιλοξενηθούν σε πρωινάδικα και στα βραδινά δελτία. Τσάμπα προσωπική προβολή. Τσάμπα κομματική διαφήμιση. Τσάμπα φιλολαϊκή πολιτική. Τσάμπα μαγκιά. Τσάμπα όλα. Χαζοί είναι να μην κάνουν κι αυτοί το δικό τους επιθεωρησιακό νούμερο; Ολοι μέσα.

Meaning ότι αυτός ο τόπος από την κορυφή μέχρι τα νύχια δεν έχει σωσμό με τίποτα. Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς. Διότι η ουσία απλή. Το σχέδιο απλό. Οι ανάγκες απλές. Ο κοινός νους επίσης απλός.

Τουτέστιν, πόσα κανάλια, παιδιά, μπορεί ν’ αντέξει ο σημερινός κορβανάς; Ας πούμε δύο. Ενα ενημερωτικό, ένα ψυχαγωγικό. Ωραία. Πόσους ραδιοφωνικούς σταθμούς; Ας πούμε δύο. Με τον ίδιο διαχωρισμό. Ωραία. Πόσους δημοσιογράφους; Τόσους. Πόσους τεχνικούς; Τόσους. Πόσο κοστίζουν όλοι αυτοί. Τόσα. Ωραία.

Πώς θα μπορούσε να γίνει όλος αυτός ο απλός σχεδιασμός; Φυσικά με ειδικούς όλων των κομμάτων. Δεν υπογράφει ο εντεταλμένος του σύντροφου Κουτσούμπα; Ε, τότε να βγει στη σέντρα. Οτι δηλαδή απαιτεί από τον φορολογούμενο πολίτη να πληρώνει έναν σκασμό λεφτά για προγράμματα περιττά. Αυτό έκαναν και στη Σοβιετική Ενωση και τα γκρέμισαν όλα.
Μπορεί αυτό το στοιχειώδες να συμβεί εν Ελλάδι; Ποτέ των ποτών. Ως εκ τούτου, και διορθώνοντας τη ρήση του μπαρμπα-Θόδωρου του Πάγκαλου, μπόλικο μέρος της κοινωνίας τα ’φαγε μαζί με τους κυβερνήτες. Και μπόλικο μέρος της ίδιας κοινωνίας καταστρέφει συστηματικά τη χώρα παρέα με τους ίδιους κυβερνήτες. Γύρισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι!