Δημήτρης Δανίκας

Το πρώτο συμβαίνει σε μικρό, παραθαλάσσιο ειδυλλιακό χωριό της Ρούμελης. Δεν αποκαλύπτω το όνομα για ευνόητους λόγους. Σε κάποιο λοιπόν σημείο της παραλιακής ξεχύνονται ορμητικά τα νερά κάποιου ποταμού. Συνηθισμένα πράγματα. Ενίοτε η Φύση εκσπερματώνει. Τι να κάνουμε παιδιά; Να την φράξουμε; Τέλος πάντων

Επειδή οι κάτοικοι εκείνης της περιοχής έχουν ρημάξει κάθε σπιθαμή γης--όπως κάνουν άπαντες οι αξιοπρεπείς ελληνάρες απανταχού της Επικράτειας- γι αυτό τον λόγο δεν υπάρχει μισή ελεύθερη λωρίδα παράδρομου. Ωστε οι κάτοικοι που μένουν πιο πέρα απ αυτούς, να μπορούν να πηγαινοέρχονται στα σπίτια τους. Με απλά λόγια, όταν η Φύση εκσπερματώνει, οι συνάνθρωποί τους και οι συγχωριανοί τους είναι αναγκασμένοι είτε να σφραγίζονται στα σπίτια τους είτε να κολυμπούν!

Και ο Δήμαρχος; Πιασμένος κι αυτός. Και ο περιφερειάρχης; Το ίδιο. Και οι δικηγόροι; Και αυτοί. Ως εκ τούτου σε απόσταση ελάχιστων μέτρων δύο Ελλάδες, δύο κατηγορίες πολιτών. Της Α και της Β Εθνικής!

Πάμε στο δεύτερο παράδειγμα. Μικρό. Ελάχιστο. Καθημερινό. Συνέβη σε κατάστημα κλειδαρά κοντά στην Θεμιστοκλέους. Μπορείτε-ρωτάω-να μου φτιάξετε δύο αντικλείδια; Φυσικά μου λέει. Και τα έφτιαξε. Και δεκατέσσερα euros μου ζήτησε. Και απόδειξη δεν μου έδωσε. Κι εγώ από την ταλαιπωρία και το άγχος δεν είχα κουράγιο να τσακωθώ μαζί του. Και το αποτέλεσμα; Αχρηστα τα αντικλείδια. Για τα σκουπίδια

Επειδή ο θεός αγαπάει τον κλέφτη αγαπάει όμως και τον νοικοκύρη, εντελώς συμπτωματικά κατέληξα σε κλειδαράδικο της Νέας Ερυθραίας. Τύχη βουνό. Μπορείτε-ρωτάω αυτόν τον καλό, τον άξιο, καταστηματάρχη, να επιδιορθώσετε αυτά τα άχρηστα αντικλείδια; Μπορώ μου απαντάει. Και τα επιδιορθώνει. Και μου τα δίνει. Και στο τέλος με παρακαλεί όταν γυρίσω σπίτι μου να τον πάρω τηλέφωνο να του πω αν λειτουργούν σωστά. Και ούτε δεκάρα δεν ζητάει. Και πράγματι λειτούργησαν. Αποτέλεσμα; Δύο Ελλάδες, δύο εντελώς διαφορετικές κατηγορίες. Εχθρικές μεταξύ τους. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες, η πρώτη. Υποδειγματική η δεύτερη. Η πρώτη μας σπρώχνει προς το γκρεμό. Η δεύτερη προς τον πολιτισμό και την σωτηρία

Δύο τα τελικά συμπεράσματα. Αν «πεθάνει» η πρώτη κατηγορία θα το κατα φχαριστηθώ. Αμάν και πότε. Και ταυτόχρονα θα κάνω ότι περνάει από τις μικρές δυνάμεις μου για να κυριαρχήσουν οι προκομένοι, οι δημιουργικοί, οι σοβαροί. A few good men. Ας είναι και από την Αλβανία. Απ αυτούς η λύτρωση. Απ αυτούς και η ελπίδα!