Δημήτρης Δανίκας

Εχει δίκιο η Τροικανοκυβέρνηση όταν-έστω πλαγίως-ισχυρίζεται ότι είναι υπέρβαρο το Δημοσίο. Εχουν δίκιο οι πολίτες να διαμαρτύρονται με την ακαταλληλότητα αρκετών υπαλλήλων. Εχει δίκιο η Τρόικα που διαπιστώνει ότι οι μηχανισμοί είναι άχρηστοι, γερασμένοι, αντιπαραγωγικοί και ξεπερασμένοι. Εχουν δίκιο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να εξαγριώνονται με την οριζόντια μέθοδο και τον «ξαφνικό θάνατο». Και έχουν δίκιο οι εργαζόμενοι όταν υποστηρίζουν ότι η επικείμενη αξιολόγηση θα είναι πέτσινη και επομένως τα κριτήρια απολύσεων-προσλήψεων θα εξακολουθούν να παραμένουν εντελώς γελαζοπράσινα και κομματικά!

Συμπέρασμα; Μα το εντελώς Νεοελληνικό. Αξιοπιστία μηδενική. Φερεγγυότητα κάτω από το μηδέν. Σοβαρότητα αφρικανική. Μεταρρύθμιση αεριτζίδικη και θεατρική. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Κανείς δεν συμφωνεί με κανέναν. Αρα το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό. Τι σημαίνει αυτό; Το εξηγώ για να μην παραξηγηθώ

Αν εδώ και τρία χρόνια. Εστω εδώ και δύο χρόνια. Εστω εδώ και ένα χρόνο. Αν λοιπόν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί έκαμαν δημόσια αυτοκριτική. Αν δηλαδή ο Αντώνης Σαμαράς, έβγαινε και έλεγε ότι «ναι εγώ έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης γιατί εκτός των άλλων τοποθέτησα στο Υπουργείο Πολιτισμού ένα σκασμό πελάτες μου από την Μεσσηνία». Αν είχαν συγκροτηθεί αδιάβλητες και αποτελεσματικές επιτροπές αξιολόγησης του προσωπικού όλων των κρατικών μηχανισμών. Αν με ταχύτατους ρυθμούς είχαν περάσει από μαγνητικό τομογράφο όλοι οι εργαζόμενοι και είχαν καθοριστεί οι ανάγκες όλων των υπουργείων και όλων των Δήμων. Και αν είχε αρχίσει ο εξορθολογισμός των αναγκών και ο τεχνολογικός εκσυγχρονισμός των υποδομών. Αν δηλαδή είχαν γίνει όλα αυτά τα αυτονόητα και τα εντελώς απλά, ε τότε όλοι και όλα θα πορεύονταν προς την αλλαγή

Τουτέστιν τόσους χρειάζεται η τάδε υπηρεσία. Τόσους με αυτά τα προσόντα. Οι υπόλοιποι μετακινούνται προς την διαθεσιμότητα. Το κενό θα το συμπληρώσουν νέα, πρόσωπα με αξιοκρατικά κριτήρια. Με ένα τέτοιο, αξιόπιστο και πληρέστατο χάρτη μεταρρύθμισης του ανθρώπινου δυναμικού και εκσυγχρονισμού των υποδομών, η κυβέρνηση θα αποκτούσε φερεγγυότητα, σοβαρότητα και λαική υποστήριξη

Τίποτα απ όλα αυτά δεν έγινε. Οι υπουργοί το έξυναν. Οι δημοτικοί άρχοντες των πιο διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων οργανισμών σφύριζαν αδιάφορα. Οι εργατοπατέρες παριστάνανε τους επαναστάτες. Και χιλιάδες εργαζόμενοι-άλλοι σκληρά εργαζόμενοι και άλλοι αραχτοί, τεμπέληδες και επίορκοι-ούρλιαζαν. Κι εμείς, οι δημοσιογράφοι, άλλοτε απ εδώ άλλοτε απ εκεί. Τη μια στιγμή υποστηρικτές των μεταρρυθμίσεων. Και την άλλη στιγμή πρωταθλητές του λαικισμού

Το δια ταύτα σου προκαλεί αφάνταστη και αθεράπευτη θλίψη. Ποια Τρόικα και ποια Μέρκελ. Ο καρκίνος εσωτερικός. Ο καρκίνος γενικευμένος. Ο καρκίνος ολότελα ελληνικός. Βάστα με να σε βαστώ να πορευόμαστε όλοι μαζί προς τον γκρεμό!