Δημήτρης Δανίκας

Όπως πάει και ο αθάνατος στοίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη «και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα»

Αλλά οι άλλοι; Οι επαιόντες; Οι αναλυτές; Οι παρουσιαστές και ρεπόρτερ των καναλιών; Είτε δεν κυκλοφορούν. Είτε δεν έχουν τι να πουν. Είτε παρλάρουν για να εντυπωσιάσουν. Είτε για να γεμίσουν τα πρωινάδικα. Ετσι για να περνάει η ώρα

Αναρωτιούνται λοιπόν; Μα πως συμβαίνει τόσα πολλά οχήματα, τέτοια κυκλοφορία μέσα σε μια τέτοια καραντίνα; Τι υπονοούν; Το αυτονόητο. Αρα οι περισσότεροι εξ αυτών είναι παράνομοι. Αρα τι κάνει ο Χρυσοχοίδης; Δεν πρέπει να στείλει περισσότερες διμοιρίες και να κόβει πρόστιμα;

Πάμε στο ψητό. Είναι εντελώς κλειστή η Αγορά; Όχι δεν είναι. Αν αφαιρέσεις ένδυση, υπόδηση, είδη σπιτιού και εστίαση, όλα τ άλλα είναι ανοικτά. Σ αυτή την λίστα δεν περιλαμβάνω το κύκλωμα ψυχαγωγίας, δηλαδή κλαμπ, κινηματογραφικές αίθουσες και θέατρα. Αναφέρομαι στην Αγορά κατά την διάρκεια της ημέρας

Ο κατάλογος μακροσκελής. Πλην φαρμακείων, μπακάλικων, μανάβικων, κρεοπωλείων. Όλα αυτά ανοικτά,. Όπως βενζινάδικα, συνεργεία αυτοκινήτων, καθαριστήρια, χρυσά ψαλίδια, καταστήματα με χαρτικά είδη. Ακόμα και εκείνα που πουλάνε τσάγια και καφέδες ανοικτά κι αυτά. Όπως οι εταιρείες, τα γραφεία, τράπεζες, οι υπηρεσίες του Δημοσίου. Όπως όλο το κύκλωμα οικοδομών και επισκευών. Από τους μπετατζήδες και τους ελαιοχρωματιστές μέχρι όλους τους τεχνίτες. Όπως, ακόμα, σουβλατζίδικα, πιτσαρίες, καφετέριες για Take away φυσικά. Και άλλα πολλά

Επομένως όλοι οι εργαζόμενοι αλλά και το πλήθος των ενδιαφερομένων πως θα πάνε στις δουλειές τους και πως θα προμηθευτούν τις ανάγκες τους; Με το χέρι του Σούπερμαν; Γελοιότητες. Και κάτι χειρότερο

Όμως γελοίο είναι και ένα άλλο γεγονός. Από τη μια όλα τα υποκαταστήματα εταιρειών κινητής τηλεφωνίας είναι ανοικτά. Όλα. Και εύκολα μπορεί κανείς, όσο και σκυφτός να βαδίζει στους δρόμους, πως έξω απ αυτά τα υποκαταστήματα συγκεντρώνεται πλήθος πελατών για την εξόφληση των λογαριασμών τους.

Και την ίδια στιγμή κλειστά, σφραγισμένα τα μικρά βιβλιοπωλεία. Δεν αναφέρομαι στα μεγάλα πολυκαταστήματα, αλλά στις ελάχιστες μικρές γωνιές. Δηλαδή πόσοι βιβλιόφιλοι θα δρασκελίσουν το κατώφλι κάθε ημέρα; Δύο, τρεις τέσσερις; Αλλά και πόσοι να είναι οι καθημερινοί πελάτες μικρών καταστημάτων με είδη ρουχισμού και υπόδησης; Πέντε; Αμφιβάλλω. Εδώ το λουκέτο τέτοιων καταστημάτων πάει σύννεφο. Η Ερμού θυμίζει σκηνές «πολεμικών» ερειπίων

Αραγε κυκλοφορούν όλοι αυτοί; Αραγε επικοινωνούν με την πραγματικότητα; Αραγε καταλαβαίνουν; Αραγε ο εγκέφαλός διαθέτει επεξεργαστή; Εστω μικρό και ξεπερασμένο;

Και κάτι ακόμα. Για να τελειώνουμε με όλη αυτή την ιστορία. Η Κίνα, η Ν. Κορέα και άλλες ασιατικές «γωνιές» άνοιξαν δρόμους. Αποτελεσματικούς. Δηλαδή σφράγισαν τις χώρες τους. Δηλαδή κυνηγούσαν τους παραβάτες με την αποχή. Δηλαδή η κοινωνία πειθάρχησε. Και δηλαδή με αυτή την επιθετική μέθοδο ο Covid τους εγκατέλειψε

Θα μου πείτε πως η Κίνα έχει το προνόμιο της…δικτατορίας. Θα σας έλεγα, ε τι να κάνουμε, ακόμα και η δικτατορία, ενίοτε, έχει τα πλεονεκτήματά της. Με το ανοίγω, κλείνω, ανοίγω, κλείνω καταλήγεις να μαδάς την μαργαρίτα. Θα φύγει η δεν θα φύγει; Θα πέσουν η δεν θα πέσουν τα κρούσματα; Θα έρθει η δεν θα έρθει το εμβόλιο μέσα στο 2020; Θα έχουμε έναν κάποιο τουρισμό η δεν θα έχουμε; Θα τηρήσουν τα μέτρα οι νεοέλληνες η θα τα γράψουν στα παλιά τους παπούτσια;

Τι να κάνω; Ν ανοίξω η να μην ανοίξω; Όχι λέει ο Σύψας. Καραντίνα μέχρι την Ανοιξη! Όχι ακριβώς έτσι. Πετάγεται ο Βατόπουλος. Βλέποντας και κάνοντας. Πριτς λέει ο τρίτος. Και πάει λέγοντας

Κατάλαβες τώρα γιατί ο Covid, τους τελευταίους μήνες έχει στήσει τρικούβερτο πάρτι; Όχι; Θα στο πω διαφορετικό. Όπως στο «τσάμικο» του Διονύση Σαββόπουλου «όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει»