Δημήτρης Δανίκας

Ενα λοιπόν. Επρεπε πάση θυσία να υποστώ το μαρτύριο του τεστ για πιθανή «εμπλοκή» μου με τον COVID-19.

Δύο λοιπόν. Το τεστ δεν αφορούσε μόνο στη δική μου περίπτωση. Ολοι οι αδειούχοι έπρεπε να το υποστούν - για ευνόητους λόγους. Δηλαδή προκειμένου οι «μολυσμένοι», κατά τη διάρκεια των διακοπών τους, να εντοπιστούν και στη συνέχεια να εγκλειστούν σε καραντίνα 14 ημερών. Λογικό.

Τρία λοιπόν. Το τεστ δεν έχει να κάνει αποκλειστικά μόνο με τον κορωνοϊό. Σε κάθε κόσμο υπαρξιακό καταλήγει υπόθεση αυτογνωσίας και αντοχής. Σε αυτή τη φάση και μέσα σε συνθήκες απίστευτης τρομολαγνείας, κάθε τέτοιο τεστ καταλήγει σε δοκιμασία νεύρων καθώς και σε πρωτοφανές και ανατριχιαστικό φλερτ με τον θάνατο.

Τέσσερα λοιπόν. Ο φόβος εκτοπίζει κάθε ίχνος ψυχραιμίας, αλλά και κοινωνικής ευθύνης. Ο τρόμος εξαφανίζει κάθε ίχνος λογικής. Εκείνη τη στιγμή μόνο το «εγώ» οδηγεί, διευθύνει, καθορίζει. Μόνο το «εγώ» η υπέρτατη (προσωπική) αρχή. Γι’ αυτό αισθάνεσαι όπως οι μελλοθάνατοι πριν από το εκτελεστικό απόσπασμα. Και στο βάθος ενός θεοσκότεινου τούνελ προσπαθείς να διακρίνεις μια μικρή, αμυδρή λάμψη φωτός. Οπως ο υποψήφιος προς εκτέλεση που κάθιδρος περιμένει από τον διευθυντή των φυλακών να του αναγγείλει απόφαση χάριτος από τον κυβερνήτη τον δημοκρατικό.

Πέντε λοιπόν. Η λογική «λέει» πως αφού η θερμοκρασία σου κυμαίνεται από 36 μέχρι 36,7. Αφού δεν βήχεις και αφού δεν αισθάνεσαι τον παραμικρό πόνο στον λαιμό, τότε είσαι αμόλυντος από τον καταραμένο ιό. Ομως η σκέψη τρέχει ιλιγγιωδώς. Κι αν είσαι ασυμπτωματικός; Να λοιπόν που το στερητικό «α» είναι ικανό να σου στερήσει τη ζωή.

Εξι λοιπόν. Εκείνη τη στιγμή η λογική και η ορθοφροσύνη σε έχουν εγκαταλείψει για τα καλά. Γιατί αν πράγματι είσαι ασυμπτωματικός, τότε πώς γίνεται κανείς, μα κανείς, από συγγενείς, φίλους και γνωστούς να μην έχει κολλήσει από εσένα τον ασυμπτωματικό;

Εφτά λοιπόν. Επειδή για ένα φρικτό, κατάμαυρο και εξαντλητικό 24ωρο είσαι ολοκληρωτικά κατειλημμένος από φόβο και τρόμο περίπου κατοχικό. Ισως και χειρότερα απ’ αυτό. Ούτε καν περνάει από το μυαλό σου η σκέψη πως αν πράγματι είσαι ασυμπτωματικός και μολυσμένος από τον COVID-19, τότε το ιατρικό κέντρο στο οποίο είχες υποστεί τη βάσανο του τεστ θα έπρεπε αμέσως να σε είχε ενημερώσει και να σε είχε προειδοποιήσει. Πριν εξαντληθούν τα χρονικά περιθώρια των 24 ωρών.

Οκτώ λοιπόν. Κάπως έτσι τρομοκρατημένος και ξεχαρβαλωμένος. Mε την ψυχολογία σου εντελώς και ολοκληρωτικά «διακορευμένη» από μαύρες αρνητικές σκέψεις και σοβαρές, όπως εσύ νομίζεις εκείνη τη στιγμή, υποψίες για μια επερχόμενη πορεία θανατερή. Eπί 24 ώρες βλέπεις τον εαυτό σου να ξεροσταλιάζει στον προθάλαμο της κολάσεως. Κάθε πέντε λεπτά να πιάνεις το μέτωπό σου. Κάθε πέντε λεπτά να νομίζεις πως κάτι περίεργο «σκαλίζει» τον λαιμό σου. Και κάθε πέντε λεπτά να ρίχνεις βλέμματα αγωνίας και εφιαλτικής προσμονής στο ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο μπας και έχει καταφθάσει η ετυμηγορία η οριστική.

Εννέα λοιπόν. Και όσο εκείνη η «επιστολή» από το ιατρικό κέντρο δεν καταφθάνει και αργεί τόσο η αγωνία κλιμακώνεται και ένας φαντασιακός «επιθανάτιος ρόγχος» αιχμαλωτίζει κάθε κύτταρό σου και παραλύει το λογικό σου.

Δέκα λοιπόν. Και όταν επιτέλους η διάγνωση είναι αρνητική, τότε σε πλημμυρίζουν αισθήματα χαράς, λύτρωσης και αισιοδοξίας. Τότε όλα τα ξεχνάς. Τότε τη γνωστή αυταπάτη συναντάς. Τότε ξεχνάς τη θνητότητά σου. Τότε προσπερνάς τα λόγια ενός σοφού. Ο δρόμος προς την κατάκτηση της προσωπικής ευτυχίας περνάει από το στάδιο της συμφιλίωσης με τον θάνατο. Κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε. Αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή σημασία έχει τι κάνουμε!