Δημ. Μαρκόπουλος

 Αυτόν που λέει πως ακόμα κι αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να κατρακυλά δημοσκοπικά, ακόμα κι αν με γυμνό μάτι το βλέπεις στην κοινωνία πως η δυσαρέσκεια «σπάει κόκαλα», ο 42χρονος πρωθυπουργός όλο και κάποιον άσσο θα έχει στο μανίκι του. Το λένε ακόμα και οι χειρότεροι εχθροί του κι ας βλέπουν το αντίθετο: «μην τον υποτιμάτε».
Σε κάθε κυβερνητική προσπάθεια κρύβεται και μια σκοπιμότητα, λένε όσοι φοβούνται. Κάθε ενέργεια έχει «βαθύτερο στόχο» κι εξυπηρετεί συγκεκριμένα «σχέδια».

Βλέπετε το σοκ της νίκης στο δημοψήφισμα και το μεγαλύτερο σοκ της μεγάλης διαφοράς με τη ΝΔ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου παρά το Γ Μνημόνιο που πολιτικά εξεφτέλισε το αντιμνημονιακό αφήγημα της αριστεράς, παγίωσαν αυτή τη φοβία.

Όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα κι όποιος δεν παθαίνει κρίσεις πολιτικού πανικού μπορεί να τα καταλάβει. Όσο κι αν οι φοβίες της αντιπολίτευσης υπάρχουν, είναι ξεκάθαρο πως το …το καραβάνι της αριστεράς δεν προχωρά. Έχει κολλήσει όχι τόσο στα «σκυλιά που ουρλιάζουν» αλλά στο ότι ο καμηλιέρης έχασε την πυξίδα του.

Και να εξηγούμαστε. Πώς να μην χαθεί ο κυβερνητικός δρόμος όταν οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πολιτεύονται με ιδεοληψίες που κοστίζουν; Έχασαν 22 μήνες σε διαπραγματεύσεις, σε καθυστερήσεις ως προς τις αποκρατικοποιήσεις που μετέφεραν αρνητικό διεθνές κλίμα για τις επενδύσεις στη χώρα, ενώ πηγαίνουν από τη μία «επιτυχία» στην άλλη.

Αρχικά έριξαν στην κοινή γνώμη το θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης. Ήταν η πρώτη περίοδος δημοσκοπικής κάμψης και ο Αλέξης Τσίπρας αναζητούσε επικοινωνιακό άσσο στο μανίκι του. Κατόπιν και πάλι στριμωγμένοι θέλησαν να αλλάξουν ατζέντα και αντεπιτέθηκαν με τον νέο εκλογικό νόμο. Τζίφος και πάλι. Στη σειρά ταλαιπώρησαν έναν ολόκληρο κλάδο, αυτόν των ΜΜΕ με την Καλογριτσιάδα και τα βοσκοτόπια της Ιθάκης για να πάρουν άρον άρον πίσω τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου. Στη συνέχεια και μόλις έκοβαν το ΕΚΑΣ από τους συνταξιούχους θυμήθηκαν την κόντρα με την εκκλησία.

 Ήττα κι εκεί την οποία πλήρωσε ο Νίκος Φίλης. Κατόπιν οι «ινστρούχτορες» του Μαξίμου έριξαν και μία ακόμα επικοινωνιακή ζαριά. Το χρέος για το οποίο  τάχα θα μας βοηθούσε καίρια η Αμερική και η σίγουρη» επόμενη πρόεδρος της Χίλαρι Κλίντον στην οποία ποντάριζαν τα πάντα. Αδειανό πουκάμισο αποδείχθηκε ο στρατηγικός σχεδιασμός αυτός και τώρα βλέπουμε με τη σειρά του να μαζεύεται με δηλώσεις των κ.κ. Χουλιαράκη και Τζανακόπουλου που αναφέρουν πως «το χρέος ακόμα κι αν απομειωθεί δεν θα σημάνει κάτι για την καθημερινότητα μας» και πως «η ελάφρυνση του δεν είναι πανάκεια».

Κι εδώ είναι που έρχεται το ερώτημα: έχει επιτύχει κάτι αυτή η κυβέρνηση; Γιατί τέτοιο ρεκόρ λαθών και κακών σχεδιασμών δεν έχει ξαναϋπάρξει στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία.
Το ερώτημα φυσικά δεν θα απαντηθεί κάπου άλλου παρά στις επόμενες κάλπες. Όμως η διαπίστωση για το πως σχεδιάζεται η στρατηγική της κυβέρνησης για το μέλλον της χώρας είναι απλή. Σχεδιάζεται από μια κλειστή ομάδα ανθρώπων με αδυναμία αντίληψης των σύγχρονων δεδομένων. Σχεδιάζεται στο πόδι. Σαν να πρόκειται δηλαδή για ένα πολιτικό καφενείο όπου μεταξύ παρέας και φραπέ λέμε και καμία σαχλαμάρα για να περνά η ώρα.