Βασίλης Στεφανακίδης

Τελικά, όπως τα θαύματα, έτσι και τα Ζάππεια, κρατούν μόλις τρεις μέρες διότι η πραγματικότητα είναι πολύ hard to die. Πριν προλάβει καν να λύσει τον κόμπο της γραβάτας ο πρωθυπουργός , στο γραφικό show με τους παραληρούντες υπουργούς και βουλευτές, έσπευσε η σκληρή πραγματικότητα να τους υποδείξει πως τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα και πως τα φθηνά επικοινωνιακά παιγνιδάκια δεν περπατούν στην κοινωνία.

Τα πρώτα τεχνικά κλιμάκια του ΔΝΤ που κατέφθασαν στην Αθήνα κι έπιασαν δουλειά, με το καλημέρα ξεκαθάρισαν στους κυβερνητικούς συνομιλητές τους, πως δεν σηκώνουν κουβέντα για το ενδεχόμενο αναβολής της περικοπής των συντάξεων γιατί ανακάλυψαν τώρα το δημογραφικό μας πρόβλημα αλλά και για το αφορολόγητο που δεν το συζητούν καν. Επανέλαβαν επίσης την άποψη τους, πως το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο μακροπρόθεσμα κι άφησαν να εννοηθεί πως αυτό θα συμπεριληφθεί και στην έκθεση τους στα μέσα του Ιουλίου.

Με άλλα λόγια, όλος αυτός ο “θρίαμβος” στο Ζάππειο, ήταν για ένα αδειανό πουκάμισο. Μια παράσταση για σανοφάγους, καθώς επί της ουσίας, τι έκαναν οι δανειστές δώρο στον Τσίπρα;

Μια κλωτσιά στο τενεκεδάκι του χρέους να πάει παραπέρα.
Έδωσαν μια περίοδο χάριτος για τα επόμενα λίγα χρόνια, να ησυχάσει το κεφάλι τους γιατί προφανώς κι έχουν σημαντικότερες προτεραιότητες από την Ελλάδα. Αλλωστε όταν θα επανέλθει το πρόβλημα, πολύ πιο οξυμένο και διογκωμένο, ούτως ή άλλως, ελάχιστοι από τους σημερινούς πρωταγωνιστές σε Ευρώπη και Ελλάδα θα είναι ακόμα στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Ας τα βρουν επομένως οι μελλοντικοί ηγέτες που θα παραλάβουν την καυτή πατάτα του τεράστιου χρέους που δεν θα επιλύεται τότε με τρικάκια αλλά αναγκαστικά με κούρεμα και ό,τι τούτο συνεπάγεται. Ως τότε βέβαια η χώρα θα παραμένει με χαμηλή ανάπτυξη, υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και μια μη επενδύσιμη χώρα.

Πριν προλάβουν να πάρουν ανάσα από την οδυνηρή πραγματικότητα, νάσου και τα επέκεινα από τον άλλο θρίαμβο, αυτό των Πρεσπών. Οι διαμαρτυρίες γι αυτή τη συμφωνία και μάλιστα με ακραίους τρόπους, δεν περιορίζονται μόνο εντός της επικράτειας κι έφθασαν μέχρι το Λονδίνο. Κι αυτό ίσως να είναι το μικρότερο πρόβλημα για την κυβέρνηση καθώς με απίστευτη ευκολία μπορούν και βαφτίζουν ακροδεξιούς τους διαμαρτυρόμενους και θαρρούν πως έτσι καθαρίζουν.

Το πρόβλημα το μεγάλο, το διαπίστωσαν την επόμενη, με την περαιτέρω συρρίκνωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Κι επειδή αυτό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα χρησιμοποίησαν και τον “βαρύ τους οπλισμό” με αποστασίες, τρομοκράτηση βουλευτών, επιχειρηματικά συμφέροντα, κατάλυση πολιτεύματος και διάφορα τέτοια φαιδρά.

Με τούτα και με εκείνα όμως η κατάσταση που διαμορφώνεται πέρα από τα επικοινωνιακά παιγνίδια, είναι πάρα πολύ ρευστή και ανά πάσα στιγμή μπορούν να συμβούν τα πάντα και φυσικά η λήξη της θητείας της κυβέρνησης στο τέλος της τετραετίας,, δεν θα είναι και το πιο αποδοτικό στοίχημα.

Κι όταν ο πανικός γίνεται ο βασικός σύμβουλος της κυβέρνησης, τότε πολύ φοβούμαι πως το επόμενο διάστημα οι χοντράδες,το σκληρό ροκ και οι κουβάδες λάσπη στον ανεμιστήρα θα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της κυβερνητικής προσπάθειας να υπερασπιστεί όσο γίνεται τις καρέκλες της εξουσίας. Κι αυτό δεν θα είναι τιμητικό ούτε για τον κυβερνητικό σχηματισμό ούτε για τη χώρα που στενάζει και θα συνεχίζει να στενάζει για πολλά ακόμα χρόνια από την οικονομική κρίση και τη φτώχεια που απλώνεται σαν την πανούκλα.