Βασίλης Στεφανακίδης

Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέβηκαν στην εξουσία κατηγορώντας τους προηγούμενους ως μνημονιακούς, προσκυνημένους, γερμανοτσολιάδες και ξεπουλημένους, κρατώντας για τους ίδιους τον ρόλο των αντιμνημονιακών, των επαναστατών ριζοσπαστών που θα έτριβαν στα μούτρα των Ευρωπαίων τα μνημόνια και θα μας απελευθέρωναν από τον ζυγό των στυγνών δανειστών.

Σήμερα, μετά από 3 χρόνια στην εξουσία, έρχεται ο μέχρι χθες πρόεδρος του EuroWorking Group Τόμας Βίζερ και δηλώνει ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «είναι η μόνη κυβέρνηση απ’ όσες πέρασαν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης που αγκάλιασε και εφάρμοσε το μνημόνιο και το έκανε δικό της»!

Πριν λίγες εβδομάδες ανάλογα «εύσημα» απέδωσε στην κυβέρνηση και ο απελθών πρόεδρος του Eurogroupο, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γερούν Ντάισελμπλουμ, πλέκοντας το εγκώμιο των κυρίων Ευκλείδη Τσακαλώτου και του Αλέξη Τσίπρα για το πόσο συνεργάσιμοι και αποφασιστικοί ήταν.

 Δεν ξέρω αν αυτά τα καλά λόγια των ανθρώπων που αποφάσιζαν μέχρι πρότινος για την τύχη της χώρας μας περιποιούν τιμή στην κυβέρνηση που, ως ο καλύτερος μαθητής, εφάρμοσε όλα όσα της ζητούσαν και με το παραπάνω.

Εξ αντιδιαστολής, όμως, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όλοι οι προηγούμενοι, αν μη τι άλλο, έφερναν και κάποιες αντιρρήσεις, έλεγαν και κάποια όχι, είχαν τέλος πάντων κάποιες κόκκινες γραμμές που δεν άρεσαν στους δανειστές. Δεν τους έκαναν όλα τα χατίρια και γι’ αυτό κανένας τους δεν μακροημέρευσε. 

Αντίθετα, ο πιο καλός και πειθήνιος μαθητής, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κατέκτησαν ήδη το ρεκόρ της μακροβιότερης μνημονιακής κυβέρνησης και συνεχίζουν ακάθεκτοι.  Και, όπως φαίνεται, οι Ευρωπαίοι όχι απλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα μαζί τους, αλλά τους στηρίζουν με τα μπούνια μέχρι να ολοκληρώσουν όλη τη βρώμικη δουλειά και να δεσμεύσουν διά παντός και όλες τις επόμενες κυβερνήσεις με άλλο ένα μνημόνιο, το οποίο όμως δεν θα το λένε μνημόνιο, αλλά μπορεί να το λένε ακόμα και «Πρόγραμμα Εθνικής Υπερηφάνειας και Αξιοπρέπειας». Σιγά μην κολλήσουν στο όνομα. Τέτοια κολλήματα, όπως εμείς με το Μακεδονία, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν. Η δουλειά να γίνεται, το καθεστώς υποτέλειας να συνεχίζεται, τα λεφτά τους να εξασφαλιστούν και όλα τα άλλα, τα προς εσωτερική κατανάλωση, χάρισμά μας!

Μετά ταύτα αναρωτιέμαι γιατί έχω μπερδευτεί. Τελικά η λέξη «μνημονιακός», που πετούσαν με σιχασιά σ’ εμάς τους «μενουμεευρωπαίους» σαν τη χειρότερη βρισιά, τώρα έχει αλλάξει νόημα; Τώρα είναι κάτι καλό; Ή μήπως τώρα γίναμε όλοι ίδιοι, αδέρφια, πατριώτες με τις ίδιες αξίες και αγωνίες για το μέλλον μας;

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλοϊκά. Δεν σβήνουν τόσο εύκολα οι διαχωριστικές γραμμές, ούτε ξεχνιούνται οι διχαστικές ρητορείες και πρακτικές.

Ο επαναστάτης της πλάκας, που μετά τις γρήγορες κατραπακιές που έφαγε στο πρώτο εξάμηνο του ’15 έγινε το παιδί για όλες τις βρώμικες δουλειές, μας στοίχισε και μας στοιχίζει πολύ ακριβά όσο παραμένει στην εξουσία. Δεν φτάνουν, δε, όσα μας φόρτωσε στις πλάτες με τα πειράματα και τις αυταπάτες του, δεν φτάνει που υποθήκευσε το μέλλον για δύο τουλάχιστον γενιές, δεν φτάνει που καταδίκασε τους απόμαχους να ζουν με ελεημοσύνες και τους νέους να δουλεύουν με μισθούς χειρότερους κι από της Βουλγαρίας, ανέλαβε τώρα να επιλύσει και τα χρονίζοντα εθνικά μας προβλήματα.

Η υπέρμετρη αλαζονεία του και η υπερδιόγκωση του υπερεγώ του τον έκαναν να πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος ever διαπραγματευτής και την είδε τώρα νέος εθνάρχης, κάτι πάνω-κάτω σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο.  Είπε, λοιπόν, να κλείσει και όλες τις χρόνιες διαφορές με τους Αλβανούς, τους Σκοπιανούς, τους Τούρκους και δεν ξέρω ποιους άλλους έχουν βλέψεις στη χώρα μας.

Οι ξένοι πάτρωνές του τον εμπιστεύονται (μέχρι να κλείσει όλα τα μέτωπα) και το λένε φόρα παρτίδα. Ο λαός, όμως, έχει άραγε την ίδια άποψη και του έχει δώσει ανοικτή εξουσιοδότηση για όλα, ακόμα και για εκείνα που μπορεί να επιφέρουν ανήκεστο βλάβη στην Ιστορία μας την ίδια;