Βασίλης Στεφανακίδης

-Θέλαμε να κλείσουμε γρήγορα τη δεύτερη αξιολόγηση και την κλείσαμε με καθυστέρηση ενός και πλέον χρόνου και αφού πρώτα φορτωθήκαμε στην ουσία ένα τέταρτο κανονικό μνημόνιο.

-Ζητούσαμε εκταμίευση 9,5 δισ. για τον Ιούλιο και μας έδωσαν 8,5 δισ. και αυτά σπαστά.

-Ζητούσαμε ρύθμιση στην αποπληρωμή του χρέους (το κούρεμα το έχουμε ξεχάσει από καιρό) ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο και πήραμε μια ακόμα δήλωση ότι μετά το 2018 και υπό την προϋπόθεση της επιτυχούς εφαρμογής του προγράμματος και εφόσον κριθεί αναγκαίο τότε θα εξεταστεί το θέμα.

-Ζητούσαμε μια ρύθμιση που να επιτρέπει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να εντάξει τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, αλλά τώρα πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς QE.

-Ελπίζαμε σε μια ευνοϊκή τοποθέτηση του ΔΝΤ ώστε να βγούμε στις αγορές από τον επόμενο μήνα, αλλά αυτό πρέπει να το ξεχάσουμε -τουλάχιστον- μέχρι το τέλος του 2018.

-Θέλαμε να διώξουμε από το πρόγραμμα το σκληρό ΔΝΤ και τελικά το ΔΝΤ όχι μόνο αναβάθμισε τον ρόλο του σε υπερεπόπτη, αλλά δεν βάζει και φράγκο ωσότου και εάν ρυθμιστεί το χρέος.

-Θεωρούσαμε (και θεωρούμε) ότι είναι ανέφικτο για τη χώρα να παρουσιάζει πλεονάσματα μεγαλύτερα του 1,5% για πολλά χρόνια και δεχθήκαμε πλεονάσματα 3,5% ως το 2023 και 2% ως το 2060!

-Ζητούσαμε την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων από το 2018 και πήραμε τη διαιώνιση των κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων.

-Επιδιώκαμε την προστασία των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων και δεχθήκαμε νέα αφαίμαξη 4,5 δισ. μέσω της μείωσης του αφορολόγητου και των νέων περικοπών των συντάξεων από το 2019.

-Προσπαθήσαμε να περισώσουμε έστω κάποια προνοιακά επιδόματα για τις πλέον ευάλωτους συμπολίτες μας, αλλά στο τέλος καταργούνται κι αυτά.

-Θέλαμε να γυρίσουμε σελίδα και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα και αντ’ αυτού αποδεχθήκαμε ένα κατάμαυρο μέλλον ως το 2060.

-Θέλαμε ανάκτηση της εθνικής υπερηφάνειας και της εθνικής αξιοπρέπειας και αντ’ αυτού δεχόμαστε την παγκόσμια χλεύη και ο Σόιμπλε ειρωνεύεται ποιον; Τον Ελληνα πρωθυπουργό, που κάθε τόσο τηλεφωνεί στη Μέρκελ και παρακαλάει, τον οποίο ο Σόιμπλε ξεμπροστιάζει λέγοντας ότι η συμφωνία του Eurogroup είναι ίδια με αυτή της 22ας Μαΐου, την οποία δεν δέχθηκε ο Τσίπρας για επικοινωνιακούς λόγους!

Επομένως, είτε το θέλουμε είτε όχι, τα γεγονότα είναι αυτά και ουδείς μπορεί να τα διαψεύσει ή να τα ωραιοποιήσει με διάφορα «ναι μεν αλλά» ή να ρίξει το ανάθεμα στους προηγούμενους που δεν διαπραγματεύονταν. Αν κάποιος μετά ταύτα βγάλει το συμπέρασμα ότι η συμφωνία ήταν καλή ή ότι στο τέλος, κατά τη ρήση του πρωθυπουργού, κερδίζουν οι καλοί, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ποιοι τελικά είναι οι καλοί και ποιοι προασπίζονται καλύτερα τα συμφέροντα των λαών τους.

Και για τους δανειστές μας εύκολα συνάγεται ότι μια χαρά διαχειρίζονται τα λεφτά των κρατών τους και των συμπολιτών τους. Μπορούμε, όμως, με βεβαιότητα να πούμε το ίδιο και για τους δικούς μας ή μας διαφεύγει κάτι που μόνο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ γνωρίζουν και μας το κρύβουν για να χαίρονται μόνοι τους;