Βασίλης Στεφανακίδης

Τι μας περιμένει εφεξής; Θα αλλάξει κάτι στην καθημερινότητά μας; Θα βελτιωθούν τα πράγματα; Θα δοθεί τέλος στη λιτότητα; Θα έρθουν επενδύσεις και θα ανοίξουν δουλειές; Θα αφήσουμε πίσω την κρίση και θα γυρίσουμε σελίδα όπως έκαναν άλλες χώρες που μπήκαν και βγήκαν από τα μνημόνια;

Θα γίνουμε μήπως κανονική χώρα ξανά; Θα μπορούμε άραγε να ονειρευόμαστε καλύτερες μέρες και θα ξεχάσουμε τον εφιάλτη που ζούμε εδώ και εφτά χρόνια;

Δυστυχώς, τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να συμβεί στα επόμενα πέντε χρόνια, με βάση το νέο μνημόνιο των 941 σελίδων που αποδέχθηκαν ασμένως και υπερηφάνως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αντίθετα, δρομολογήθηκαν διά νόμου οι ακόμα χειρότερες μέρες.

Μέχρι το τέλος του 2021(προς το παρόν) δεν πρόκειται να δούμε ούτε ένα ευνοϊκό μέτρο και θα συνεχίσουμε να φτωχοποιούμαστε ως πολίτες, να υπερχρεωνόμαστε και να σφίγγουμε κι άλλο το ζωνάρι. Φόροι, εισφορές και περικοπές μέσα σε ένα οικονομικό περιβάλλον ναρκοθετημένο, υφεσιακό, αντιπαραγωγικό, αποεπενδυτικό και παράλογο, με μοναδικό στόχο και έγνοια να παράγουμε πλεονάσματα 3,5%. 

Πλεονάσματα εις βάρος της ανάπτυξης, των επενδύσεων, της επιχειρηματικότητας, της εργασίας, της δημιουργικότητας και της αξιοπρεπούς επιβίωσης.

Αυτό ψήφισαν στη Βουλή και το παραμύθι με τα αντίμετρά τους δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι.
Και να έπαιρναν κάτι σαν αντιστάθμισμα, όπως στα τρία προηγούμενα μνημόνια που μας έδιναν δάνεια, πάει κι έρχεται. Τώρα τι στ’ αλήθεια θα πάρουμε, αν πάρουμε;

Κομπορρημονούν για την κυοφορούμενη ρύθμιση του χρέους και για τη μελλούμενη ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα QE.

Ε, λοιπόν, αρκετά με το κουτόχορτο. Οι δανειστές από το 2012 έχουν δεσμευτεί ότι κάποια στιγμή θα δουν και θα αξιολογήσουν αν κρίνεται απαραίτητο να μας ρυθμίσουν το χρέος. Μέχρι τώρα είδε κανείς κάτι απτό; Ετσι και τώρα. Επειδή το ΔΝΤ ζητά κάποια πιο συγκεκριμένη δέσμευση για το χρέος προκειμένου να μπει ξανά στο ελληνικό πρόγραμμα (αν φυσικά το επιτρέψουν οι ΗΠΑ γιατί τα μηνύματα από την Ουάσινγκτον είναι μάλλον αποθαρρυντικά) το πολύ-πολύ να προσφέρουν το φύλλο συκής για το οποίο εκλιπαρεί ο Τσίπρας με τη μορφή οδικού χάρτη ρύθμισης στο... απώτερο μέλλον.

Οσο για το QE, φέξε μου και γλίστρησα. Οταν εδώ και δύο χρόνια έβρεχε φθηνό χρήμα σε όλη την Ευρωζώνη, εμείς κρατάγαμε την ομπρέλα της Πρώτης Φοράς Αριστεράς. Τώρα τρέχουμε ασθμαίνοντες και παρακαλώντας μήπως και δεήσει ο Ντράγκι και μας βάλει εκ των υστέρων στο πρόγραμμα. Μόνο που και να γίνει αυτό τα οφέλη πλέον θα είναι ελάχιστα, καθώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί πριν από τον Σεπτέμβριο και επιπλέον με βάση τον προγραμματισμό η ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ τελειώνει στο τέλος του χρόνου και όσοι πρόλαβαν, πρόλαβαν. Κι εμείς δεν προλάβαμε γιατί είχαμε άλλες προτεραιότητες, όπως το να αλλάξουμε την Ευρώπη!

Ετσι, οι πολίτες δεν έχουμε να περιμένουμε σχεδόν τίποτα καλό για τα επόμενα πέντε χρόνια. Μια έρημος μπροστά μας που πρέπει να τη διασχίσουμε με άδεια παγούρια.

Και, το χειρότερο, να μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα αυτοί που τα αποφάσισαν και να μας λένε ότι αυτό που μας επέβαλλαν δεν είναι η κόλαση που βλέπουμε, αλλά ένας καμουφλαρισμένος παράδεισος χωρίς μνημόνια, λιτότητες και υποδούλωση.
Δεν μας ’φταναν δηλαδή όλα τα άλλα, θα μας βγάλουν και τρελούς στο τέλος!