Βασίλης Στεφανακίδης

Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι, που μοίρα κακή το ’φερε να μας κυβερνούν και να αποφασίζουν για τις ζωές μας, ζουν στην ίδια κοινωνία με εμάς τους υπόλοιπους που υφιστάμεθα τις συνέπειες των αποφάσεών τους ή σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Αν βλέπουν αυτά που βλέπουμε όλοι εμείς ή αν με μάτια κλειστά ονειρεύονται και φαντάζονται τον κόσμο όπως θα ήθελαν να είναι.

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς αυτή τη φαντασίωση του υπουργού να τον πλησιάζουν επαγγελματίες και να του ζητούν να πληρώνουν περισσότερες εισφορές για να πάρουν στο μέλλον μεγαλύτερη σύνταξη!

Αλήθεια, υπάρχει έστω ένας Ελληνας που να πιστεύει ότι θα πάρει σύνταξη ανάλογη των εισφορών που είχε στον εργασιακό του βίο; Υπάρχει μήπως ανταποδοτικό σύστημα στην καταβολή των συντάξεων και δεν το ξέρουμε; Υπάρχει κάποιος μαθηματικός τύπος με βάση τον οποίο μπαίνουν στην εξίσωση τα χρόνια εργασίας, οι μηνιαίες εισφορές, το προσδόκιμο ζωής και να βγαίνει η αναλογούσα σύνταξη χωρίς πλαφόν και περιορισμούς; Διότι εμείς ξέρουμε ότι ο κ. Γιώργος Κατρούγκαλος, με τον «εμπνευσμένο» του νόμο, όρισε ότι ακόμα και αν κάποιος εργαζόμενος καταβάλει εισφορές τρεις φορές πάνω από το ανώτατο επίπεδο για 40-45 χρόνια, στο τέλος, αν καταφέρει να φτάσει στα ηλικιακά όρια που συνεχώς ανεβαίνουν και δεν αποκλείεται από τα 67 να πάνε και πιο πάνω, στο τέλος θα πάρει με το ζόρι 2.000 ευρώ.

Για να μην πάμε στις χαμηλότερες εισοδηματικά κατηγορίες, όπου για να καταφέρει κάποιος από εδώ και στο εξής να βγάλει μια σύνταξη 700-800 ευρώ θα πρέπει στον εργασιακό του βίο να ήταν τουλάχιστον διευθυντής για καμιά εικοσαριά χρόνια.

Ποιον κοροϊδεύουν λοιπόν ο κ. Πετρόπουλος και οι σύντροφοι του; Μήπως είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι έτσι όπως τα «διευθέτησαν» το αποτέλεσμα θα είναι να οδηγηθούμε όλοι, μα όλοι, από τον απλό υπάλληλο και εργάτη μέχρι τον υψηλόβαθμο μάνατζερ, σε συντάξεις που δεν θα ζηλεύουν ούτε οι Βούλγαροι;

Ετσι τα κατάφεραν με αυτή τη διαρκή εξίσωση προς τα κάτω των πάντων. Με το κρυφοϊδεολόγημά τους «όλοι ίσοι στη φτώχεια και στην εξαθλίωση» επιτυγχάνουν στην πράξη την κατάργηση των τάξεων. Οπως δηλαδή επιχειρούν να καταργήσουν τον διαχωρισμό των ανθρώπων ως προς τις δεξιότητες, τις ικανότητες, την αξιοσύνη, την εργατικότητα, τη μόρφωση, την επιστημοσύνη, την προσωπικότητα, τις ιδέες και την ελεύθερη δραστηριότητα.
Ολοι στον ίδιο στενό κορσέ που έφτιαξαν όχι τόσο τα μνημόνια όσο οι αριστερές αγκυλώσεις αυτών που δεν αναγνωρίζουν την αριστεία, την εργατικότητα, τη δημιουργικότητα, τον μόχθο και τον κόπο γιατί απλώς οι ίδιοι ποτέ δεν υπέβαλαν τον εαυτό τους σε τέτοιες σκληρές δοκιμασίες ή γιατί δεν είχαν τα φόντα για κάτι τέτοιο.

Πάντως ο κ. Πετρόπουλος, αν και πετυχημένος εργατολόγος ο ίδιος, στο όνομα μιας πρόσκαιρης καρέκλας εξουσίας κινδυνεύει με αυτές τις δηλώσεις-ανέκδοτο να γκρεμίσει, πρώτα απ’ όλα, τη σοβαρότητα που απαιτεί το επάγγελμά του, στο οποίο μοιραία θα επιστρέψει σύντομα.