Βασίλης Στεφανακίδης

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη σημερινή, δική μας κυβέρνηση. Ολα δείχνουν ότι καταρρέει στα μάτια της κοινής γνώμης, καθώς δεν έχει καταφέρει να πετύχει το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα με ό,τι έχει καταπιαστεί, αλλά, πεισμωμένη, επιμένει να κρατηθεί στην εξουσία με νύχια και με δόντια αδιαφορώντας για τα δεινά που προσθέτει καθημερινά στη χώρα και στον λαό.

Και όχι μόνο αυτό αλλά μετέρχεται όλα τα μέσα και τις μεθόδους για να πλήξει τόσο τους πολιτικούς της αντιπάλους όσο και όλους όσοι δεν συμφωνούν μαζί της ή της ασκούν κριτική. Καταπατεί προσωπικά δεδομένα, πολιτικό πολιτισμό, κατακτημένες ηθικές αξίες και δεν διστάζει να κυλιστεί στον βούρκο της λάσπης και με αγοραία κουτσαβίστικη φρασεολογία επιχειρεί να ξυπνήσει τα πιο χαμηλά ένστικτα του περιορισμένου πια ακροατηρίου της.
Προφανώς δεν την ενδιαφέρει ότι τις τελευταίες μέρες ο κόσμος όπως τον ξέραμε αλλάζει με ταχύτητες φωτός. Δεν την ενδιαφέρει που πίσω από κάποιες κλειστές πόρτες σβήνουν και γράφουν οι ισχυροί το μέλλον μας χωρίς καν να μας ρωτούν. Ούτε προφανώς αντιλαμβάνεται ότι τούτες τις δύσκολες ώρες για το έθνος μας το μοναδικό μας όπλο μπορεί να είναι η ελάχιστη εθνική ομοψυχία και όχι η πυροδότηση ενός ακόμα διχασμού, ανάλογου με πολλά παραδείγματα από την Ιστορία μας, τα οποία πληρώσαμε πολύ ακριβά.

Την ώρα που οι δανειστές τσακώνονται για το ποιος θα πατήσει το κουμπί του εξοβελισμού του μαύρου πρόβατου της Ευρώπης, η κυβέρνησή μας επιχειρεί να αποκοιμίσει τον εξουθενωμένο λαό ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί κανένα νέο μέτρο, όταν η ίδια κρυφίως έχει ήδη αποδεχθεί σκληρά νέα μέτρα τα οποία απλώς δεν ικανοποιούν στο 100% τον κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και το ΔΝΤ.

Διαφορετικά, από πού μπορεί να πηγάζει αυτή η υπέρμετρη αισιοδοξία τους ότι η αξιολόγηση θα κλείσει σύντομα και θα είναι μέρα μεσημέρι όταν παράλληλα ο αρμόδιος υπουργός ομολογεί με επιστολή του ότι έχουμε εκπληρώσει μόλις το 30% των δεσμεύσεών μας;
Και οι μέρες κυλάνε βασανιστικά και όλοι μαζί περιμένουμε τις αποφάσεις τους. Τι θα αποφασίσει το ΔΝΤ, τι θα κάνουν ο Σόιμπλε και η παρέα του κι αν θα μας δώσουν άλλη μία ευκαιρία ή αυτά που θα απαιτήσουν θα ισοδυναμούν με αναπόφευκτη έξοδο από την Ευρωζώνη.
Την ίδια ώρα, η πραγματική οικονομία ζει το σίκουελ του Ιούνη του 2015. Πλήρης απραξία στις επιχειρήσεις, στις τράπεζες, στην αγορά εν αναμονή της απόφασης του ιερατείου και ο κόσμος βυθισμένος σε εθνική μελαγχολία.

Πρόσφατα ο πρωθυπουργός, κατεβάζοντας το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου όσο δεν πάει, είχε το θράσος να προσομοιάσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με «χρήσιμο ηλίθιο»!

Μετά ταύτα δικαιούμαστε να θέσουμε δημόσια το νέο δίλημμα. Τελικά τι είναι προτιμότερο, ένας χρήσιμος ηλίθιος ή ένας επικίνδυνα καταστροφικός έξυπνος;
Και είναι στην κρίση όλων μας ποια είναι πλέον η χρησιμότητα της παρούσας κυβέρνησης για τη χώρα και τον λαό, πέραν μιας κλειστής παρέας που βολεύτηκε στην εξουσία και στις παρυφές της.