Βασίλης Στεφανακίδης

Είναι μόνο η σαθρή και στρεβλή οικονομία μας ή είναι αλλού το πρόβλημα; Κατά την άποψή μου, όσα στραβά και ανάποδα, όσα λάθη και παραλείψεις και αν έγιναν στο οικονομικό πεδίο, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική αν δεν υπήρχε το διαρκές πολιτικό πρόβλημα.

Στα χρόνια της κρίσης αλλάξαμε τέσσερις κυβερνήσεις και τέσσερις πρωθυπουργούς και δεν ξέρω πόσους ακόμα θα αλλάξουμε, αλλά αντί η κατάσταση να βελτιωθεί στο ελάχιστο, βαλτώνουμε και βυθιζόμαστε συνεχώς στα χειρότερα. Και γιατί αυτό; Γιατί απλούστατα ο λαϊκισμός δεν έχει χρώμα και η συνεννόηση των κομμάτων σε κάποια ουσιώδη θέματα υψίστης εθνικής σημασίας που έχουν να κάνουν με το αύριο της χώρας είναι ανύπαρκτη. Κανένα από τα κόμματα δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, δεν άφησε στην άκρη το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος με στόχο την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Μικροπολιτική, μικροϋπολογισμοί και τακτικισμοί προκειμένου να πληγούν οι αντίπαλοι και άφθονος λαϊκισμός οδηγούν τη χώρα από λάθος σε λάθος και από ήττα σε ήττα. Την καταδικάζουν έτσι στην αναξιοπιστία, στη γελοιοποίηση, στην παγκόσμια χλεύη και την ισόβια καταδίκη του λαού στη μιζέρια και εξαθλίωση μόνο και μόνο για να καλύψουν τις μωροφιλοδοξίες τους και να εγγράψουν στο βιογραφικό τους ότι διετέλεσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί και ανώτατοι κρατικοί αξιωματούχοι.

Δεν λέμε να μην έχουν πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές και να γίνουν όλα ίσιωμα. Δεν λέμε να μην έχουν τις διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις στην αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων.

Ομως, να, όταν το κοινό μας σπίτι έχει πάρει φωτιά, δεν χρειάζεται να φιλονικούμε ποιος μπορεί να το σβήσει καλύτερα, αλλά να πέσουμε όλοι μαζί πάνω στην κατάσβεση και μετά όλοι μαζί στην αποκατάσταση των ζημιών. 

Αυτό έκαναν οι Κύπριοι, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι την ώρα που εδώ τα κόμματα παίζουν τα ιδιοτελή τους παιxνίδια στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού και μιας χώρας που την κατάντησαν παράδειγμα προς αποφυγήν παγκοσμίως.

Είναι άραγε τόσο δύσκολο να αντιληφθούν ότι όταν πέσει μια χώρα στην ανάγκη του ΔΝΤ και των μνημονίων δεν υπάρχει χώρος για παλικαρισμούς, εθνικές μαγκιές και επαναστατικές λύσεις; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν ότι με την αίτηση βοήθειας παραδίδονται και τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές; Ή είναι δύσκολο να αντιληφθούν ότι τον έλεγχο της χώρας τον παίρνεις πίσω μόνο αν πιεις μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι και εφόσον μπορείς να σταθείς μόνος ξανά στα πόδια σου; Παλιότερα τα δεσμά της υποδούλωσης έσπαγαν με πόλεμο. Σήμερα, που άλλαξαν οι εποχές, με οικονομική ανεξαρτησία. Και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει κόστος που πρέπει να επωμίζεται απ’ όλους. Διαφορετικά, θα συνεχίζουμε να ζούμε ως ελεύθεροι πολιορκημένοι!