Βασίλης Στεφανακίδης

Δυστυχώς όμως,  όχι μόνο δεν βλέπουμε βελτίωση αλλά τουναντίον  διαπιστώνεται επιδείνωση σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας όπως η ανταγωνιστικότητα η οποία έπεσε άλλες 5 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη. Βλέπετε, οι μειώσεις μισθών, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης και οι μισθοί των 300-400 ευρώ με τους οποίους αμείβονται  χιλιάδες εργαζόμενοι, ελάχιστα έως καθόλου επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας γιατί προφανώς άλλοι παράγοντες όπως η φορολογία, η γραφειοκρατία, το υψηλό κόστος παραγωγής κλπ έχουν πολύ πιο βαρύνοντα ρόλο στη διαμόρφωση της ανταγωνιστικότητας κάτι που διαλανθάνει της προσοχής  των κυβερνητικών επιλογών.

 Και δεν είναι μόνο η ανταγωνιστικότητα. Μήπως με την “αναμόρφωση Κατρούγκαλου”του ασφαλιστικού συστήματος, είδαμε να εξορθολογίζονται τα οικονομικά των ταμείων; 
Περικοπές επί περικοπών στις συντάξεις, στα επικουρικά, τα μερίσματα, τα επιδόματα φτώχειας και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; 

 Ο νέος ενιαίος ασφαλιστικός φορέας στον οποίο θα ενταχθούν όλα τα ταμεία, ξεκινάει με μια τρύπα της τάξεως των 3 δισ. ευρώ. Και τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Πως πολύ σύντομα και πριν ακόμα ολοκληρωθούν όλες οι περικοπές που έχει προγραμματίσει ο Κατρούγκαλος και ανεξάρτητα ποιος θα  βρίσκεται στην κυβέρνηση, το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας θα χρειαστεί και...νέα αναμόρφωση! Τουτέστιν νέες και πιο γενναίες περικοπές συντάξεων μέχρι να φθάσουν σε επίπεδα γειτονικών χωρών που κάποτε λοιδορούσαμε.
Από λόγια βέβαια και διαβεβαιώσεις πως αυτά τα μέτρα που έχουν προστεθεί στις πλάτες μας είναι τα τελευταία, άλλο τίποτα.

Η σκληρή πραγματικότητα των αριθμών όμως είναι εδώ και καθορίζει τα πάντα, ανεξάρτητα από το τι λέει ο κάθε λαοπλάνος πολιτικός. Διαλύθηκαν τα πάντα σ' αυτή τη χώρα από την κοινωνία, το κράτος, τις κοινωνικές δομές, την οικονομία και φτωχοποιήθηκε το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αλλά στο τέλος δεν καταφέραμε να πετύχουμε ούτε καν την ευημερία των...αριθμών.

Και γιατί αυτό; Μα γιατί η ιδεοληψία αυτής της κυβέρνησης είναι  εδραιωμένη σε ένα μοντέλο που εξαντλείται σε μια επαχθέστατη φορολογία  και όχι σε αναπτυξιακές πολιτικές που θα μεγαλώσουν το ΑΕΠ της χώρας. Η διόγκωση μήνα με το μήνα των ληξιπρόθεσμων οφειλών των Ελλήνων που έφθασαν πλέον να ισοδυναμούν με το μισό ΑΕΠ της χώρας ,προφανώς δεν τους προβληματίζει. Λες κι είναι  ένα παροδικό φαινόμενο φορολογουμένων που έχουν λεφτά αλλά δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους επί του παρόντος και θα το κάνουν αργότερα!

Όσο όμως δεν γίνεται αντιληπτό ότι η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων  ξεπέρασε τα όρια τους και όσο  το μέλλον της χώρας σχεδιάζεται  ερήμην της πραγματικής κατάστασης των πολιτών τόσο θα πλησιάζουμε ξανά στο γκρεμό και μάλιστα αφού περάσαμε και περνούμε όσα περνούμε επί 7 χρόνια. Και επιτέλους ας γίνει  κατανοητό πως δεν φταίει μόνο η λάθος συνταγή των δανειστών. Πολύ περισσότερο φταίνε οι πειραματισμοί της κυβέρνησης στη δήθεν μάχη υπέρ των ασθενέστερων τους οποίους όμως εξαθλιώνει καθημερινά.