Βασίλης Στεφανακίδης

Ισως να φταίει το γεγονός ότι δεν είμαι αρκούντως Συριζαίος και έχω το μειονέκτημα να σκέφτομαι και να λειτουργώ με την κοινή λογική και τα δεδομένα.
Εχουμε και λέμε λοιπόν: οι εισπράξεις των δημόσιων ταμείων πάνε από το κακό στο χειρότερο, όπως και οι εισπράξεις των ασφαλιστικών ταμείων. Το γιατί δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε γιατί είναι ηλίου φαεινότερον. Ο πολύς κόσμος στέγνωσε κυριολεκτικά.
Η κατανάλωση διαρκώς πέφτει ακόμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, και αυτό είναι ευεξήγητο.
Το διαθέσιμο εισόδημα της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων απομειώνεται διαρκώς τα τελευταία 7 χρόνια και για την προοπτική αύξησης έστω και λίγο δεν συζητά κανείς.
Η ανεργία τροφοδοτείται καθημερινά με νέα θύματα λόγω των λουκέτων επιχειρήσεων ή της συρρίκνωσης των δραστηριοτήτων τους, παρά τις «μαϊμουδιές» με τα προγράμματα ολιγόμηνης απασχόλησης του ΟΑΕΔ, που είναι στάχτη στα μάτια και δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσωρινή ελεημοσύνη για να κρατιούνται οι δείκτες και να επαίρονται οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι ότι επί των ημερών τους ανακόπηκε ο ρυθμός αύξησης της ανεργίας!
Οι επενδύσεις είναι άλλη μια θλιβερή ιστορία. Τα πρόσφατα καραγκιοζιλίκια με την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ είναι το πλέον τρανταχτό παράδειγμα ότι αυτή η κυβέρνηση βλάπτει σοβαρά και τις επενδύσεις. 
Οταν φτάνεις στο γελοιοδέστατο σημείο να προσπαθείς, με βλαχοκουτοπονηριά, να αλλάξεις μια υπογραμμένη συμφωνία, δήθεν με νομοτεχνικές βελτιώσεις, αυτό δείχνει μόνο ένα πράγμα: δεν θέλουν επενδύσεις γιατί απλώς στο DNA τους κυριαρχεί η αντίληψη του κρατισμού, των κολχόζ, της κολεκτιβοποίησης και της ισότητας όλων στη μιζέρια. Μια σοβιετικοποίηση όπου ο διαχωρισμός της κοινωνίας είναι πολύ απλός: τα μέλη του κόμματος και οι άλλοι!
Ποιος λοιπόν σοβαρός επενδυτής θα ζυγώσει τη χώρα όταν πέραν όλων των αντικινήτρων που συγκεντρώνει, τόσο σε φορολογικό όσο και σε θεσμικό επίπεδο, έχει και το επιπλέον άχθος μιας εχθρικής κυβέρνησης που απορρίπτει μετά βδελυγμίας το κέρδος των επιχειρήσεων;
Μόνο «κοράκια» που θα εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που τους δίνουν οι μνημονιακοί νόμοι να περιμένουμε και όχι σοβαρούς επενδυτές με όραμα στο αναπτυξιακό επιχειρείν.
Να περάσουμε στην Υγεία. Προσωπικά θυμάμαι και σε άλλες εποχές να υπάρχουν προβλήματα στη δημόσια υγεία, με ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων και τα γνωστά φακελάκια, αλλά η παροχή ιατρικών υπηρεσιών δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Αυτό που βλέπουμε σήμερα, με ασθενείς να αγοράζουν γάζες, υλικά εγχείρησης για να πάρουν προτεραιότητα και σεντόνια από το σπίτι δείχνει ότι το τερματίσαμε.
Και τι να πούμε για την Παιδεία, όπου ο αρμόδιος υπουργός, επειδή δεν μπορεί να προσλάβει δασκάλους και καθηγητές να καλύψουν τις ανάγκες των σχολείων, απλώς κόβει ώρες διδασκαλίας μαθημάτων και αυξάνει τα διαλείμματα για να βολευτεί η κατάσταση.
Περιττεύει η αναφορά στις κοινωνικές δομές και στις υπηρεσίες των ευπαθών ομάδων της κοινωνίας και τα ιδρύματα με απλήρωτους εργαζομένους για μήνες. Οταν ένα κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τις καθαρίστριες ενός νοσοκομείου, είναι προφανές ότι μιλάμε για ένα φαλιρισμένο κράτος από το οποίο δεν έχει κανείς να περιμένει και πολλά.

Συν αυτοίς, η χώρα συνεχίζει να βρίσκεται στον στενό κορσέ των μνημονίων και πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσει και μετά το 2018, έχει δε μπροστά της -και πολύ σύντομα- την υποχρέωση να πάρει κι άλλα μέτρα που δεν είναι μόνο αυτά που προβλέπει ο αυτόματος κόφτης. Και το κυριότερο όλων, δεν έχει απαλλαγεί διά παντός από το ενδεχόμενο του Grexit ακόμα και μετά από όλα όσα έχουν επισυμβεί.
Κι αυτό γιατί η ρευστότητα στην Ευρώπη, μετά και το δημοψήφισμα των Αγγλων, είναι τέτοια που ουδείς μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις αν η Ε.Ε. μείνει με 27 μέλη, αν θα υπάρξουν διαλυτικά φαινόμενα ή αν δημιουργηθεί μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων ή ένα κλαμπ των ισχυρών απαλλαγμένο από τα περιττά βαρίδια στα οποία σίγουρα συγκαταλεγόμαστε κι εμείς.
Η αισιοδοξία τους λοιπόν από πού αντλείται, αν βέβαια δεν είναι κάποιο κλινικό σύμπτωμα;