Βασίλης Στεφανακίδης

Η χρονιά που πέρασε όμως, με άλλη κυβέρνηση, αριστερή αυτή τη φορά, όχι μόνο δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες που η ίδια καλλιέργησε, αλλά, τουναντίον, αποδείχθηκε πολύ πιο επώδυνη σχεδόν για το σύνολο του πληθυσμού όχι τόσο για τα μέτρα που ούτως ή άλλως θα ζητούσαν οι δανειστές από οιαδήποτε κυβέρνηση, όσο κυρίως για την επιδείνωση της οικονομίας που επέφερε η αλλοπρόσαλλη πολιτική της.

Μια πολιτική που μεγάλωσε κι άλλο το χρέος της χώρας, στράγγισε τα ταμεία του κράτους και των οργανισμών, αλλά κυρίως τις τσέπες των πολιτών, με αποτέλεσμα στο τέλος να αναγκαστεί να πάρει πολύ βαρύτερα μέτρα εις βάρος όλων προκειμένου να καλύψει τις νέες τρύπες που η ίδια δημιούργησε.

Είθισται όταν μπαίνει ο καινούριος χρόνος οι άνθρωποι να ελπίζουν ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα ξορκίζοντας τα στραβά και τα ανάποδα της προηγούμενης χρονιάς. Ελπίδες βασισμένες κυρίως στις επιθυμίες και όχι στον ρεαλισμό, καθώς η ζωή έχει συνέχεια και ακόμα δεν έχει εφευρεθεί τρόπος να αποποιηθεί κανείς την «κληρονομιά» της κατάστασης της χώρας και να μηδενίζει το κοντέρ.

Κατά συνέπεια, οι ελπίδες για τη χρονιά που μπήκε είναι αρκετά περιορισμένες, καθώς ο Γολγοθάς συνεχίζεται και ουδείς μπορεί με ασφάλεια να πει τι μέλλει γενέσθαι, αφού η «κληρονομιά» του 2015 εμπεριέχει κατά κύριο λόγο νέα μέτρα, νέους φόρους, περικοπές παντού και ελπίδες ανάκαμψης μόνο από θαύμα.

Μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες θα ξέρουμε μέσες άκρες αν και η νέα κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης για μη περικοπή των κύριων συντάξεων είναι όντως κόκκινη και αδιαπραγμάτευτη ή αν ειπώθηκε έτσι για να περάσουμε ήρεμα (όσο γίνεται) τις ημέρες των γιορτών. Βέβαια, όταν η κυβέρνηση υπέγραψε το μνημόνιο και στη συνέχεια ενέγραψε στον Προϋπολογισμό περικοπές δαπανών 1,8 δισ. από το Ασφαλιστικό, είναι λίγο δύσκολο τώρα να τα βρει από άλλα ισοδύναμα. Χώρια που κάπου κάνει λάθος με τον λογαριασμό, καθώς τώρα ισχυρίζεται, παρά την αντίθετη άποψη του κουαρτέτου, πως αυτά που λείπουν από το ασφαλιστικό σύστημα προκειμένου να καταστεί βιώσιμο είναι περί τα 700 εκατ. ευρώ!

Ακολουθούν η φορολόγηση των αγροτών αλλά και οι αυξήσεις στα ασφάλιστρά τους στον ΟΓΑ, ενώ έχει προηγηθεί και η αύξηση στην τιμή του πετρελαίου που καταναλώνουν με τα αγροτικά μηχανήματα.

 Και ενώ αυτά απασχολούν και προβληματίζουν την κυβέρνηση για το πώς θα τα περάσει, εκείνο που φαίνεται να την καίει περισσότερο -αν και, κατά την άποψή μου, είναι άνευ ουσίας- είναι το Εργασιακό - Συνδικαλιστικό.

Στο θέμα αυτό η αριστερή αγκύλωση προσκρούει στην επίσης εμμονική αντίληψη του ΔΝΤ. Οι δανειστές θέλουν να ελευθερωθούν οι ομαδικές απολύσεις και οι αποφάσεις για απεργία να απαιτούν το 50+1 των εργαζομένων σε μια επιχείρηση.

Και αυτό παρότι στην πράξη είναι γνωστό ότι όποια επιχείρηση θέλει να απολύσει απολύει όσους θέλει, και αν δεν το κάνει με τη μία, το κάνει μήνα-μήνα στα όρια των επιτρεπόμενων απολύσεων. Αλλωστε πώς φτάσαμε να έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους; Προστατεύτηκαν όλοι αυτοί από κάνα νόμο παρότι δεν επιτρέπονται ομαδικές απολύσεις;

 Για την πρώτη φορά όμως αριστερή κυβέρνησή μας δεν αποτελεί πρώτη προτεραιότητα η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μέσα από επενδύσεις και ανάπτυξη, αλλά η προστασία του κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού, ο οποίος βαρύνεται με ουκ ολίγες αμαρτίες από αυτές που δημιούργησαν το συνολικό πρόβλημα που τώρα όλοι πληρώνουμε.

Πέραν αυτών, είναι και το πολιτικό πρόβλημα με την εύθραυστη πλειοψηφία του κυβερνητικού σχηματισμού και κατά πόσο μπορεί να μακροημερεύσει χωρίς να διακυβευτούν οι κόποι και οι θυσίες του ελληνικού λαού όλα τα τελευταία χρόνια.

 Με άλλα λόγια, σταθερές δεν υπάρχουν στη νέα χρονιά, τα δυσκολότερα δεν είναι πίσω μας αλλά πάλι μπροστά και οι δυσάρεστες εκπλήξεις ενδεχομένως να μη μας αφήσουν, αν μη τι άλλο, να πλήξουμε!