Βασίλης Στεφανακίδης

Ανάμεσα στα άλλα που είπε κατά τη διάρκεια των επαφών του με τον πρωθυπουργό και υπουργούς, ο κ. Βέμπερ εκστόμισε και το εξής αναπάντεχο :

“ η Ελλάδα, ως χώρα που έχει εφαρμόσει Πρόγραμμα Δημοσιονομικής προσαρμογής, ίσως θα μπορεί να επικοινωνήσει στη Γαλλία και την Ιταλία την εμπειρία της, δεδομένου ότι οι συγκεκριμένες χώρες δέχονται πιέσεις για εφαρμογή προγραμμάτων Δημοσιονομικής Προσαρμογής”.

 Για όσους δεν το κατάλαβαν με την πρώτη, ο κ. Βέμπερ ομολόγησε ουσιαστικά αυτό που όλοι χρόνια τώρα υποψιαζόμασταν.

 Ότι δηλαδή,  με τις επιλογές τους οι Ευρωπαίοι, μετέτρεψαν τη χώρα μας σε δακτυλοδεικτούμενο κακό παράδειγμα για το τι μπορεί να πάθει μια χώρα της ΕΕ αν δεν ακολουθήσει και δεν φορέσει τον στενό δημοσιονομικό κορσέ που έχει σχεδιάσει το Βερολίνο.

Μια χώρα “σκιάχτρο-φόβητρο” με εξαθλιωμένους πολίτες για να μην παίρνουν αέρα τα μυαλά των υπόλοιπων Ευρωπαίων που ζητούν αλλαγή στην Ευρωπαϊκή πολιτική και χαλάρωση των μέτρων λιτότητας.

 Με άλλα λόγια ο κ. Βέμπερ την ίδια ώρα που διογκώνονται οι φωνές σε όλη την Ευρώπη για την ανάγκη αλλαγής οικονομικής πολιτικής και πληθαίνουν αυτοί που τα βάζουν ευθέως με την Μέρκελ και τον Σόιμπλε (Γαλλία, Ιταλία, ακόμα και Αυστρία) αποφασίζει να “απειλήσει” τις δυο μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης μετά τη Γερμανία, να σκεφτούν τι πρόκειται να πάθουν αν δεν εφαρμόσουν τα Βερολινέζικα προγράμματα Δημοσιονομικής προσαρμογής!

Ο κ. Βέμπερ, προφανώς αδιαφορεί όπως  και οι ομοϊδεάτες του Μερκελ, Σόιμπλε κλπ αν οι Ευρωπαϊκοί λαοί και κυρίως αυτοί του Νότου, έχουν βρεθεί σε ένα αδιέξοδο ένεκα των προγραμμάτων λιτότητας και διάλυσης των  κοινωνικών παροχών. Όπως αδιαφορούν για τα ογκούμενα ποσοστά ανεργίας και κυρίως στους νέους, στη συνεχή  καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου και στην υφεσιακή πορεία ολόκληρου του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος  αλλά και στην συνεχή μείωση της ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης με απώλεια  παραδοσιακών αγορών.

Πάνω από όλα, το δόγμα των μηδενικών ελλειμμάτων και της μηδενικής ανοχής σε όσους έχουν άλλες σκέψεις.

Οι δε κουβέντες για ανάπτυξη πραγματοποιούνται εν κενώ, καθώς η Ευρώπη  είναι βαθιά διχασμένη και τα συμφέροντα εντελώς αντικρουόμενα. Τον δε πρώτο και τελευταίο λόγο έχει πάντα αυτός που έχει  τη δύναμη του χρήματος και εν προκειμένω ο Ευρωπαϊκός Βορράς.
Δεν είναι άλλωστε διόλου τυχαίο που κοτζάμ Γαλλία και αναγκάσθηκε να αλλάξει κυβέρνηση γιατί οι δηλώσεις 2-3 υπουργών στράφηκαν κατά της Μερκελ, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο την πλήρη υποταγή στο Γερμανικό imperium.

Κι ύστερα κάποιοι  από την εσωτερική αντιπολίτευση, οραματίζονται σύγκρουση με τη Γερμανία,  σκίσιμο των μνημονίων  και διώξιμο της τρόικας! Αστεία πράγματα. Το μόνο τελικά που μπορούμε να κάνουμε έτσι που μας κατάντησαν, είναι αυτό που είπε κυνικά ο Βέμπερ. Να αποδεχθούμε ότι  ο ρόλος μας είναι αυτός του σκιάχτρου για τους  άτακτους Ευρωπαίους ελπίζοντας μόνο στην ελεημοσύνη που θα θελήσει, αν θελήσει, να μας δώσει η Γερμανία με κάποιου τύπου διευθέτηση του χρέους και τίποτα παραπάνω. Όλα τ' άλλα  είναι για εφήμερη εσωτερική κατανάλωση μικράς διάρκειας.