Βασίλης Στεφανακίδης

Εμείς που δεν βρήκαμε τη δύναμη ή δεν είχαμε την ευκαιρία να την εγκαταλείψουμε όταν έπρεπε, καταντήσαμε βιοπαλαιστές, καταγραφείς ενός διαρκούς παραλογισμού που έχει διαποτίσει τα πάντα γύρω μας.

Την κατάντια μιας χώρας που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ανήκε στο κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης και τώρα είναι αποδιοπομπαίος τράγος της και δακτυλοδεικτούμενη.

Κονδυλοφόροι σε έναν άχαρο ρόλο να αποτυπώνουμε τη δυστυχία που έχει απλωθεί γύρω μας (και μέσα μας), τη μιζέρια, τις αδικίες και τον παραλογισμό αυτών που αποφασίζουν για μας. Καταγγέλλοντες όλων αυτών που με μια απόφαση καταδικάζουν εκατομμύρια συμπολίτες μας σε διαρκή ανέχεια, χωρίς όνειρα και προοπτικές.

Στιγματίζοντας αυτούς που μας έκλεψαν το παρόν και το μέλλον, οδηγώντας μας σε πρόωρα γηρατειά που ζουν με τις αναμνήσεις από ένα παρελθόν εξωραϊσμένο, τότε που τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα.

Αρωγοί ενημέρωσης για τα στραβά και τα ανάποδα που μας έφεραν ως εδώ, με τις ρεμούλες, τις κλεψιές και τις απατεωνιές κάποιων άλλων συμπολιτών μας που μετείχαν στην εξουσία ή στην παραεξουσία. Και κάπου εκεί, ο ρόλος των περισσοτέρων από εμάς τελειώνει, μια και δεν εγκαταλείψαμε έγκαιρα αυτή τη δουλειά. Λογικά, οι διαπιστώσεις μας και οι καταγραφές μας θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη μαγιά για κάποιους, που επέλεξαν άλλους ρόλους για τον εαυτό τους, να προχωρήσουν στο διά ταύτα. Να βρουν λύσεις, να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία, να καταθέσουν φρέσκες ιδέες και προτάσεις ανάταξης της χώρας, να μοιραστούν το όραμά τους με τους απελπισμένους πολίτες και να τους δώσουν ελπίδα και δύναμη να αντέξουν όλα αυτά τα δεινά που τους επιδαψίλευσαν οι πολιτικοί με την άφρονα δράση τους τα τελευταία 30 χρόνια.

Φευ όμως, από το κατακερματισμένο πολιτικό προσωπικό και τα διάφορα κόμματα και πρόσωπα σωτηρίας που ενέσκηψαν στη σκηνή, διαπιστώνουμε πως επί της ουσίας δημοσιογραφία κάνουν κι αυτοί. Καταγράφουν και καταγγέλλουν την πραγματικότητα χωρίς κανένα ίχνος αυτοκριτικής, εξακοντίζουν μύδρους κατά των αντιπάλων τους και για την ταμπακέρα άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Ακόμα κι αυτοί που βρίσκονται πολύ κοντά στην πηγή της εξουσίας και είναι έτοιμοι να ξεδιψάσουν, μας παρουσιάζουν παιδαριώδη επιχειρήματα και προτάσεις εξόδου από την κρίση. Το ίδιο και οι αυτόκλητοι σωτήρες μας που εμφανίζονται καθημερινά στο προσκήνιο προβάλλοντας την αναγνωρισιμότητά τους και τη μη συμμετοχή τους μέχρι σήμερα στα κοινά. Λες και είναι φοβερή εγγύηση και εφόδιο η μη ενασχόληση μέχρι σήμερα με τα κοινά, πως αν τους εμπιστευτούμε θα μας λύσουν τα προβλήματα.

Εμφανίζονται αδιάφθοροι γιατί δεν είχαν αλισβερίσια με την εκάστοτε εξουσία, παραβλέποντας το αξίωμα ότι «αδιάφθορος είναι αυτός που προσπάθησαν να διαφθείρουν και αντιστάθηκε» και όχι αυτός που ούτως ή άλλως κανένα σύστημα και συμφέρον δεν είχε ανάγκη να ασχοληθεί με την ασημαντότητά του στη λήψη αποφάσεων ή διεκπεραίωση υποθέσεων. Την ίδια, λοιπόν, περίοδο που πίσω από κάποια κλειστά γραφεία παίζεται για άλλη μια φορά στα ζάρια η μελλοντική πορεία της χώρας αλλά και ημών των υπηκόων αυτής, ένα πληθωριστικό σύνολο σωτήρων επιχειρεί να μας πείσει ότι θα μαζεύει καλύτερα τα σκουπίδια και θα μας εκπροσωπεί καλύτερα στην Ευρωβουλή. Φιλοδοξίες κι αυτές για το μυαλό ενός φτωχού δημοσιογράφου! Κι όμως, φαίνεται πως η γοητεία της εξουσίας (της οιασδήποτε εξουσίας , ακόμα και του διαχειριστή πολυκατοικίας) είναι υπέρτερη ακόμα κι από τον κίνδυνο της γελοιοποίησης.

Η έκθεσή τους στην κρίση μας μπορεί γι’ αυτούς να είναι δικαίωση, για μας όμως είναι μια μοναδική ευκαιρία να σηκώσουμε το ανάστημά μας και να τους πληρώσουμε με το νόμισμα που τους αναλογεί.