Βασίλης Στεφανακίδης

Οτι για ακόμα μία φορά τα περίφημα αραβικά κεφάλαια δεν πρόκειται να έρθουν στην Ελλάδα; Ημουνα νιος και γέρασα με αυτό το παραμύθι των πετροδολαρίων που όλο έρχονται και ποτέ δεν φτάνουν. Μόνο σε κάποιες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου εμφανίζονται κερδισμένα τα γκαρσόνια και οι καμαριέρες από κάποιον εμίρη που μοιράζει χρυσά ρολόγια!

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τον Καντάφι που υποσχόταν στον Ανδρέα Παπανδρέου επενδύσεις δισεκατομμυρίων στη χώρα μας, τον σεΐχη Γιαμανί που θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε ενεργειακό κόμβο της Μεσογείου ή τους διάφορους πρίγκιπες και εμίρηδες που κατά καιρούς και με κάθε κυβέρνηση περνούσαν από τη χώρα και όλο έταζαν επενδύσεις, αλλά το μόνο που τελικά τους έμενε ήταν κάποιες «ωραίες νύχτες» που περνούσαν στη φιλόξενη χώρα μας;

Βαυκαλιζόμασταν πάντα με την πατροπαράδοτη φιλία με τους αραβικούς λαούς και τις ιστορικές σχέσεις μας μαζί τους (ποτέ δεν κατάλαβα πού ακριβώς έγκεινται αυτές οι σχέσεις, αλλά τέλος πάντων) και πηγαινοέρχονταν υπουργοί και υπουργοί κάνοντας ουσιαστικά τουρισμό και παρεμπιπτόντως υπέγραφαν και κάποια μνημόνια συνεργασίας σε όλους τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας. Ακόμα και περαστικούς πρίγκιπες με τα πολυτελή σκάφη τους στις ελληνικές θάλασσες και τα νησιά μάζευαν και τους πήγαιναν στο Μαξίμου προκειμένου να τους αποσπάσουμε κάποια δήλωση επενδυτικού ενδιαφέροντος. Μέχρι εκεί όμως. Ή μάλλον, για να μην είμαστε αχάριστοι, είδαμε τον εμίρη Αλ Θάνι να αγοράζει το νησάκι της Οξυάς των 5.000 στρεμμάτων αντί του... φοβερού ποσού των 6 εκατ. ευρώ. Και πανηγυρίζουμε μάλιστα γιατί ο εν λόγω εμίρης θα κτίσει μια βίλα στην ελληνική επικράτεια. Μιλάμε δηλαδή για επενδυσάρα, όχι παίξε γέλασε!

Πέρα, όμως, από την πλάκα, η ουσία είναι -και κάποτε θα πρέπει να την αντιληφθούν και οι Ελληνες πολιτικοί για να μην κουράζονται αδίκως- ότι με τους Αραβες δουλειές δεν γίνονται. Και οι λόγοι είναι πολλοί και έχουν να κάνουν τόσο με την επενδυτική τους φιλοσοφία όσο, κυρίως, και με την πολιτισμική και θρησκευτική τους κουλτούρα.

Αν παρατηρήσουμε τις διεθνείς τοποθετήσεις των αραβικών κεφαλαίων, θα δούμε ότι κατευθύνονται κατά κύριο λόγο στις μητροπόλεις του καπιταλισμού και, κυρίως, σε επενδύσεις σε τράπεζες και εταιρείες-σύμβολα της Δύσης. Επενδύσεις με μεγάλες αποδόσεις και μικρά ρίσκα και σχεδόν ποτέ παραγωγικές. Αυτές τις κρατούν για τα κρατίδιά τους, όπου συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα κάνει το εντυπωσιακότερο έργο στο εμιράτο του για να μπει στη μύτη του διπλανού εμίρη.

Οι άνθρωποι έχουν μάθει να κάνουν τις δουλειές τους αλλιώς - και καλά κάνουν. Μόνο που αυτό θα πρέπει να το καταλάβουμε κι εμείς και να μην τους δίνουμε περισσότερη προσοχή απ’ όσο τους αξίζει. Για παράδειγμα, τέσσερα χρόνια τώρα ακούμε ότι ενδιαφέρονται να αγοράσουν το Ελληνικό και να προβούν σε μια μεγάλη τουριστική και οικιστική επένδυση. Συζητήσεις επί συζητήσεων, μνημόνια επί μνημονίων, συναντήσεις σε διάφορα επίπεδα, από το χαμηλότερο μέχρι το υψηλότατο, για να φτάσουν κάποια στιγμή, πριν από 1-2 μήνες, να στείλουν μια τρισέλιδη επιστολή απαιτήσεων από την κυβέρνηση, οι περισσότερες από τις οποίες έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το κοινοτικό αλλά και το εθνικό δίκαιο. Ανάμεσα στις τρελές απαιτήσεις τους ήταν να εξαιρεθούν από την υποχρέωση ΦΠΑ και η περιοχή να χαρακτηριστεί Tax Free, δηλαδή να μετατραπεί σε μια ανεξάρτητη οικονομική ζώνη. Χώρια που από την αρχή δεν επιθυμούσαν διεθνή διαγωνισμό αλλά απευθείας παζάρια λες κι είμαστε κάποια χώρα της Αφρικής και όχι μέλος της ευρωζώνης!

Η απάντηση που πήραν για τους νόμους και τους κανόνες με τους οποίους λειτουργούμε ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης προφανώς δεν τους ικανοποίησε και αποσύρθηκαν, όπως άλλωστε αναμενόταν, από τον εν εξελίξει διαγωνισμό. Ελπίζω, μετά ταύτα, να είναι η τελευταία φορά που στηρίξαμε ελπίδες επενδύσεων στα αραβικά κεφάλαια και από την επόμενη φορά, αν υπάρξει, να κρατάμε ίσες αποστάσεις, όπως με όλους τους υποψήφιους επενδυτές που δεν είναι εμίρηδες.