Βασίλης Στεφανακίδης

Ούτε τώρα δεν τολμούν να κάνουν την αυτοκριτική τους και να παραδεχτούν κάποια οφθαλμοφανή;
Είναι τόσο δύσκολο, άραγε, να έλεγε ο κ. Σημίτης πως αν στη δεύτερη τετραετία προωθούσε αποφασιστικά διαρθρωτικές αλλαγές στις δομές του κράτους η κατάσταση θα ήταν διαφορετική σήμερα και ίσως να μη φτάναμε ως εδώ, ακόμα και με την αδρανή πολιτική πενταετία Καραμανλή; Ηταν τόσο δύσκολο για τον κ. Παπανδρέου να παραδεχτεί ότι έκανε 6 μήνες να καταλάβει την πραγματικά απελπιστική οικονομική κατάσταση που παρέλαβε και πως αυτό το διάστημα ήταν πολύτιμο, ενώ αυτός το ανάλωσε σε παροχές και συζητήσεις με τους πλέον αναρμόδιους για την αντιμετώπιση αυτής της πρωτοφανούς κρίσης;

Ηταν τόσο δύσκολο να παραδεχτεί ότι τοποθέτησε τους πλέον ακατάλληλους ανθρώπους στους πιο καίριους τομείς, που τον έσπρωξαν μια ώρα αρχύτερα στο ΔΝΤ, χωρίς καν να εξαντληθούν τα περιθώρια ή να δοθεί η μάχη εκτός ΔΝΤ, ακόμα και με βαρύτερα μέτρα αλλά τουλάχιστον χωρίς την κατοχή των δανειστών;

Αλλά μήπως και ο νυν πρόεδρος Βενιζέλος, εκτός από το σλάλομ ανάμεσα στους προκατόχους του με στόχο ένα αμφίβολο κομματικό όφελος, δεν θα μπορούσε τουλάχιστον να υπαινιχθεί ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και πως είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να πάνε στράφι όλες οι θυσίες του λαού και πως ελάχιστα πλέον πράγματα περνάνε από το χέρι μας για να διαμορφώσουμε το μέλλον μας;

Το μόνο που τελικά απέδειξαν; Οτι είναι ικανότατοι στο να πετάνε σπόντες ή και ευθείες βολές ο ένας στον άλλον προκειμένου να αποδείξουν τη δική τους αυθεντία.

Κι όμως, τα πράγματα είναι πολύ απλά στη συνείδηση του κόσμου. Ο Σημίτης έκανε μια καλή τετραετία και κατάφερε να μας εντάξει στο ευρώ, αλλάζοντας την εικόνα της χώρας στα μάτια των ξένων, αλλά άφησε τη δεύτερη τετραετία ανεκμετάλλευτη και δεν έχτισε ένα σύγχρονο κράτος όπως όφειλε γιατί δεν τόλμησε να συγκρουστεί με κατεστημένα, συνδικαλιστές, κομματάρχες, βιλαέτια και συμφέροντα, με αποτέλεσμα αυτή η περίοδος να μετατραπεί στο πανηγύρι των λαμόγιων, κάτω από τη μύτη του και χωρίς να το πάρει χαμπάρι.

Το μόνο που θυμόμαστε ήταν η ρήση του «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα». Και βέβαια χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να φτάσουν στοιχεία στον εισαγγελέα και μόλις τώρα βλέπουμε χειροπέδες.

Ο Γ. Παπανδρέου που διαδέχθηκε τον Καραμανλή (ο οποίος με τη «σοφή» σιωπή του κατάφερε να περάσει στη λήθη και να μην ασχολείται κανείς με τα δικά του εγκληματικά λάθη, που ουσιαστικά μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση) με μεγάλη υστέρηση κατάλαβε ότι εξελέγη πρωθυπουργός στην Ελλάδα και όχι στη Σουηδία, όπου ενδεχομένως μπορεί και να διέπρεπε με τους «κηπουρούς» του. Από την πρώτη, δε, στιγμή προσπαθούσε να διορθώσει το ένα λάθος με ένα ακόμα μεγαλύτερο, ώσπου τελικά παρέδωσε αμαχητί τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές και στα μνημόνιά τους, τα οποία λουζόμαστε έως σήμερα.

Ο δε σημερινός πρωθυπουργός, που αναρριχήθηκε στην εξουσία με προτάγματα τα διάφορα Ζάππεια και την επαναδιαπραγμάτευση, ελπίζουμε να έχει καταλάβει ότι τελικά η διαπραγμάτευση με την τρόικα είναι virtual reality και πως είναι καιρός επιτέλους να ειπωθεί και κάποιο «όχι», γιατί η διαχρονική υποταγή δυστυχώς δεν έχει αποφέρει κανένα κέρδος. Το δε επιχείρημα ότι η μη χρεοκοπία και η παραμονή στο ευρώ είναι το μεγάλο όφελος, δυστυχώς ξεθώριασε πρόωρα και επικίνδυνα.