Βασίλης Στεφανακίδης

Από το όλο σκηνικό γίνεται σαφές ότι ο Γερμανός ψηφοφόρος δεν θα ανεχθεί επ’ ουδενί να κουρευτεί το ελληνικό χρέος -υπόθεση εργασίας πάνω στην οποία εμείς είχαμε εναποθέσει πολλές ελπίδες- και να το επωμιστούν οι ίδιοι οι φορολογούμενοι. Στη διαμορφωθείσα άποψη του μέσου Γερμανού έπαιξαν σημαντικό ρόλο όλο το προηγούμενο διάστημα τα μέσα ενημέρωσης, αποκρύπτοντας φυσικά τα οφέλη που είχε η Γερμανία από την οικονομική κρίση, τον χαμηλότοκο δανεισμό, αλλά και το γεγονός ότι η χώρα τους δεν έχει βάλει ούτε ένα ευρώ από τα λεφτά που συνεισέφεραν στη διάσωση της Ελλάδας. Ολα είναι καλυμμένα με ομόλογα που έχει στα χέρια της, και μάλιστα αποκτήθηκαν σε πολύ χαμηλές τιμές.

Στο διά ταύτα, πάντως, και επειδή οι Γερμανοί πολιτικοί συνήθως λένε και πράττουν τα ίδια τόσο στην προεκλογική όσο και στη μετεκλογική περίοδο, η ανακοίνωση για νέο δάνειο, μετά τη λήξη του τριετούς προγράμματος στήριξης, εξέπληξε δυσάρεστα τόσο την ελληνική πλευρά όσο και αυτή πέραν του Ατλαντικού.

Και τούτο γιατί η ελληνική κυβέρνηση είχε επενδύσει -άσχετα αν δεν το ’λεγε δημόσια- πολλά στη μετεκλογική Γερμανία. Ακόμα και ο ίδιος ο Σόιμπλε, ο οποίος πρόσφατα επισκέφτηκε την Αθήνα, είπε δημόσια: «Κάντε εσείς αυτά που έχετε δεσμευτεί να κάνετε, δημιουργήστε πρωτογενές πλεόνασμα και εμείς δεν θα σας αφήσουμε»…

Προφανώς, ο Σόιμπλε όταν έλεγε «δεν θα σας αφήσουμε» εννοούσε «θα σας κρατήσουμε εντός ευρώ χωρίς να χρεοκοπήσετε, αλλά με νέο δάνειο, νέο μνημόνιο και φυσικά νέα μέτρα».

Αλλά εμείς, μεθυσμένοι από το success story, καταλαβαίναμε κούρεμα χρέους γύρω στα 100 δισ., και έτσι θα τελείωναν τα βάσανά μας.

Ομως δυστυχώς άλλαι αι ημέτεραι βουλαί και άλλαι της Μέρκελ...

Ετσι όπως διαμορφώνεται το νέο σκηνικό, εκ των πραγμάτων, ουδείς θεωρεί ότι η Ελλάδα μπορεί στα μισά του 2014 να βγει στις αγορές για δανεισμό και να απεμπλακεί από τα μνημόνια και τις τρόικες.

Επειδή όμως ο λογαριασμός δεν βγαίνει και οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας θα συνεχίσουν, οι Γερμανοί αποφάσισαν να μετατρέψουν το ελληνικό πρόβλημα σε ευρωπαϊκή υπόθεση, πετώντας έξω το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ, καθώς εκ του καταστατικού του το ΔΝΤ δεν μπορεί να συμμετέχει σε προγράμματα βοήθειας άνω των τριών ετών, και άρα θα συνταχθεί νέο μνημόνιο.

Από την αποκτηθείσα πείρα των τελευταίων ετών γνωρίζουμε πια πολύ καλά ότι κάθε δάνειο συνοδεύεται και από νέες εγγυήσεις. Ουδείς γνωρίζει από τώρα τι είδους εγγυήσεις θα είναι αυτές και σε τι νέα μέτρα θα μεταφράζονται. Γιατί όσο και να λέμε «μα, είναι δυνατόν, τι άλλα μέτρα μπορούν να ζητήσουν όταν σε λίγο θα αντιμετωπίζουμε ακόμα και επισιτιστικό πρόβλημα;», πάντα θα υπάρχουν τρόποι και μέθοδοι περαιτέρω αφαίμαξης της χώρας και των πολιτών της.

Επίσης, επειδή στην οικονομία όλα είναι αλληλένδετα, το θέμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας δεν είναι άσχετο και αποκομμένο. Από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών έχουν περισσέψει περί τα 12 δισ. τα οποία είναι ένα μαξιλάρι ασφαλείας που ενδεχομένως θα μπορούσε να καλύψει μεγάλο μέρος των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας από το 2014. Αν όμως τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών συνεχίσουν να αυξάνονται με τέτοιους ρυθμούς και οι τράπεζες αδυνατούν να πιέσουν τους δανειολήπτες με τον φόβο του πλειστηριασμού, τότε θα προκύψουν νέες τρύπες στις τράπεζες που μοιραία θα καλυφθούν από το απόθεμα των 12 δισ., αλλά ταυτόχρονα θα χαθούν από το Δημόσιο, το οποίο αναγκαστικά θα προσέλθει σε πρόγραμμα επιμήκυνσης του προγράμματος με το νέο δάνειο που προσφέρεται στη χώρα από τώρα ως λύση. Οσο για την ανάπτυξη, την ανάκαμψη, τις θέσεις εργασίας, την ελάφρυνση των φόρων, απλώς θα συνεχίσουμε να τα ονειρευόμαστε στις στιγμές απόγνωσης.