Βασίλης Στεφανακίδης

Τελικά δυσκολεύομαι να καταλάβω ποιο είναι το μείζον. Οι κουρασμένοι  βουλευτές που δεν θα αντέξουν να ψηφίσουν κι άλλα μέτρα από το Φθινόπωρο ή οι πολίτες που  βρίσκονται σε “οικονομικό κώμα”  συνεπεία των μέτρων που ψήφισαν οι βουλευτές πριν κουραστούν;

 Κατανοητό βέβαια ο κ. Στουρνάρας να ανησυχεί για την κόπωση των βουλευτών και το σοβαρό ενδεχόμενο να αρνηθούν την ψήφο τους, πράγμα που σημαίνει ότι πέφτει η κυβέρνηση και πάνε στράφι όλες οι τρίχρονες θυσίες. Φρονώ όμως ,ότι όταν η πολιτική δεν έχει στο επίκεντρο της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του αλλά την αποφυγή του χειρότερου, τότε είναι βέβαιο ότι αυτό (το χειρότερο) θα έρθει αναπόφευκτα.

 Αν δεν έχει  γίνει κατανοητό από την κυβέρνηση, ας γίνει έστω και τώρα, πως η κατάσταση στην κοινωνία  έχει περάσει προ πολλού τα μη περαιτέρω.

Αδυνατούμε να εκπληρώσουμε τις  υποχρεώσεις  που μας έχουν  φορτώσει τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, οι υπουργικές αποφάσεις και οι πράξεις  νομοθετικού περιεχομένου. Και εν τέλει, δεν αντέχουμε άλλες “μεταρρυθμίσεις”,  “εκλογικεύσεις” και “νοικοκυρέματα”.

Η ανησυχία λοιπόν για το τί θα πράξουν  οι βουλευτές από το Φθινόπωρο ,πρέπει να γίνει ανησυχία για το τι είναι  ικανοί να κάνουν οι εξουθενωμένοι  πολίτες κι αυτή την ανησυχία να αρχίσουν να τη μεταφέρουν από τώρα στους Ευρωπαίους.

Να τους εξηγήσουν ότι αντί να  δημοσιοποιούν κάθε τόσο νέες “βουνοκορφές”  που πρέπει να ανεβεί η  χώρα, τι θα συμβεί αν αρχίσει η κατρακύλα  της χώρας και πόσους θα πάρει  μαζί της από την εύθραυστη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μπορεί  στα τρία τελευταία χρόνια να προχωρήσαμε ίσαμε με εδώ, με κοροϊδίες, γλειψίματα και παρακάλια, όμως  τώρα που φάνηκε καθαρά και με γυμνό  μάτι ,ότι ο λογαριασμός που  μας έστειλαν δεν βγαίνει,πείτε  στους Σόιμπλε της Βόρειας  Ευρώπης την ωμή αλήθεια.

Ή χαλαρώνετε το σκοινί ή αυτό σπάει.

 'Όλα τα άλλα περί  πλεονασματικού προϋπολογισμού που θα αλλάξει την εικόνα  μας προς τους δανειστές, περί δημοσιονομικής εξυγίανσης,  βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας κλπ είναι απλά φούμαρα.

 Όπως φούμαρα είναι και οι εκθέσεις της Κομισιόν και του ΔΝΤ που βλέπουν μεν κάποια πρόοδο, ωστόσο υπογραμμίζουν και πολλά άλλα που  πρέπει να γίνουν και δεν έγιναν.

Εκθέσεις που συντάσσονται από  ανθρώπους που βάζουν κάτω τις  θεωρίες τους και τους αριθμούς που μαζεύουν από διάφορες υπηρεσίες και υπουργεία και οι οποίοι τρία χρόνια τώρα που πηγαινοέρχονται στην Ελλάδα δεν έχουν καταλάβει τίποτα, για το τι τραβάει ο κόσμος από τα διατάγματα τους.

Και πως να καταλάβουν όταν κινούνται  μεταξύ Χίλτον και υπουργείων. Τόλμησαν να πάνε σε κάποιο ελληνικό σπίτι και να βάλλουν κάτω τα κομπιουτεράκια τους και να βγάλουν πλεόνασμα από τα έσοδα της οικογένειας και τις υποχρεώσεις  της;

Το κράτος βέβαια έχει την πολυτέλεια να μην πληρώνει τους προμηθευτές  του και να βγάλει πλεόνασμα χωρίς καμιά συνέπεια. Αν όμως εμείς οι φορολογούμενοι κάνουμε το ίδιο, τότε βγαίνουν οι διαταγές πληρωμής, οι πλειστηριασμοί, οι διακοπές ηλεκτροδότησες ακόμα και η φυλάκιση.

Επομένως ποιος είναι σε δεινότερη θέση, ο πολίτης ή το κράτος; Και κατά συνέπεια ποιος χρειάζεται μεγαλύτερη μέριμνα και ποιο είναι το ισχυρότερο  διαπραγματευτικό χαρτί έναντι των δανειστών;

Άραγε είναι τόσο ανόητοι  οι δανειστές που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το θέμα δεν είναι να έχουν μια ισχυρή κυβέρνηση που διαρκώς βάζει φόρους και δεν βρίσκει να εισπράξει, αλλά μια λειτουργούσα οικονομία με φορολογούμενους που διαβιούν αξιοπρεπώς και πληρώνουν λιγότερους φόρους μεν, αλλά με συνέπεια; Η πιστεύουν αφελώς ότι η η ζημιά που συντελέσθηκε τα τελευταία 30 χρόνια στην  ελληνική οικονομία μπορεί να διορθωθεί μέσα σε 3-4 χρόνια;