Πού πάτε, κύριε; Στην ουρά σας!
Βασίλης Στεφανακίδης
Πού πάτε, κύριε; Στην ουρά σας!
Από τη μια οι ουρές για ρύθμιση χρεών με όσο το δυνατόν περισσότερες δόσεις, οι ουρές στο ταμείο ανεργίας και στα συσσίτια και από την άλλη ένας αλλιώτικος συνωστισμός Ελλήνων επενδυτών που θέλουν να αδράξουν τις ευκαιρίες στα ομόλογα, στις μετοχές, στα warrants και τις κάθε είδους χρηματοοικονομικές ευκαιρίες που ανέκυψαν αιφνιδίως (!) στην ελληνική πραγματικότητα. Η χώρα των απόλυτων αντιθέσεων με συμπολίτες μας που ακόμα και μετά τη σαρωτική λαίλαπα των μνημονίων έχουν λεφτά για επενδυτικά ρίσκα ή η χώρα με αρκετούς αμετανόητους που δεν έβαλαν μυαλό ούτε ύστερα από το 1999, ούτε από την κατάρρευση όλων των θεμελιωδών αξιών της ελληνικής οικονομίας;
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το φαινόμενο των αγωνιωδών ερωτημάτων που δεχόμαστε από γνωστούς και αγνώστους - του τύπου «να μπούμε τώρα ή χάσαμε την κούρσα;».
Στις επισημάνσεις μας δε πως οι καιροί άλλαξαν και πως το 1999 δεν επανέρχεται, ακούμε άφωνοι το ακλόνητο επιχείρημα: «Μα γιατί, οι ξένοι είναι πιο μάγκες από εμάς που ήρθαν και κονομάνε;».
Την περασμένη εβδομάδα κάναμε μνεία κάποιων θετικών ενδείξεων που έχουν παρατηρηθεί το τελευταίο διάστημα και τα οποία εν τινι μέτρω έχουν δώσει κάποιες νότες αισιοδοξίας. Από τις θετικές ενδείξεις όμως μέχρι να περάσουμε στην ανάκαμψη και να μπει τέρμα στα βάσανά μας υπάρχει μια άβυσσος.
Φρονώ δε βασίμως ότι το βιοτικό επίπεδο του μέσου Ελληνα δεν πρόκειται να επιστρέψει στα προ του 2009 επίπεδα ούτε σε δεκαετίες από σήμερα.
Μάλιστα είμαι από εκείνους που το μισό ποτήρι νερό το βλέπουν ως μισό ποτήρι. Ούτε μισοάδειο, ούτε μισογεμάτο. Με αυτό το μισό ποτήρι, λοιπόν, θα πρέπει να πορευτούμε επί μακρόν και πρωτίστως να προσαρμοστούμε και να ζήσουμε με μισούς μισθούς, μισές κοινωνικές παροχές, μισά όνειρα και διπλές υποχρεώσεις.
Τελεία και παύλα. Οσοι δεν το αντιλαμβάνονται και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι όλα αυτά που βιώνουμε είναι ένας κακός εφιάλτης που σύντομα θα ξεχαστεί πλανώνται πλάνην οικτράν.
Ολες αυτές οι θεωρίες ότι το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων πάει καλά, ότι έρχονται επενδυτές από Κίνα, Ρωσία και ισχυρά ξένα funds, ότι ανακεφαλαιοποιούνται και ισχυροποιούνται οι τράπεζες και πως από το 2014 η χώρα θα περάσει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης πόσο στ’ αλήθεια επηρεάζουν τις ζωές μας;
Εχουμε μήπως ακούσει κάποια είδηση περί κουρέματος των δανείων μας; Εχουμε ακούσει για κάποια απόφαση που θα μειώνει τις φορολογικές μας υποχρεώσεις; Κάποια συζήτηση για αυξήσεις μισθών - συντάξεων; Κάποια απόφαση περιστολής των δαπανών του σπάταλου κράτους μέσω εκσυγχρονισμού και μείωσης του προσωπικού;
Εχουμε μήπως δει αλλαγή των πρακτικών του πολιτικού μας συστήματος; Ή μήπως έχουμε δει να αλλάζει η νοοτροπία μας, που θέλει όλους τους άλλους να μας χρωστάνε κι εμείς σε κανέναν;
Κατά συνέπεια, έχουμε μπροστά μας μεγάλη ακόμα ανηφόρα. Η χώρα θεωρητικά έχει αποφύγει προς το παρόν τον κίνδυνο της άτακτης χρεοκοπίας, μεγάλο κομμάτι όμως του πληθυσμού είναι ήδη χρεοκοπημένο και πολλοί ακόμα θα προστεθούν στα επόμενα χρόνια. Οσο για τις νέες δουλειές που θέλει να ελπίζει η κυβέρνηση ότι θα προκύψουν προσεχώς, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα πρόκειται για δουλειές με μισθούς Βουλγαρίας, Αλβανίας, αλλά το κόστος ζωής θα είναι Ελλάδας προ μνημονίου! Ακόμα και οι φρούδες ελπίδες πως αν έρθει στην εξουσία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα βελτιωθούν τα πράγματα γιατί θα επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις στην προτεραία κατάσταση εξανεμίστηκαν, καθώς τώρα έχει προσθέσει στη «δέσμευσή» του πέντε λέξεις: μόλις το επιτρέψει η οικονομία! Και άντε αυτή η ταλαίπωρη οικονομία να δώσει τη... συγκατάθεσή της!
Μάλιστα είμαι από εκείνους που το μισό ποτήρι νερό το βλέπουν ως μισό ποτήρι. Ούτε μισοάδειο, ούτε μισογεμάτο. Με αυτό το μισό ποτήρι, λοιπόν, θα πρέπει να πορευτούμε επί μακρόν και πρωτίστως να προσαρμοστούμε και να ζήσουμε με μισούς μισθούς, μισές κοινωνικές παροχές, μισά όνειρα και διπλές υποχρεώσεις.
Τελεία και παύλα. Οσοι δεν το αντιλαμβάνονται και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι όλα αυτά που βιώνουμε είναι ένας κακός εφιάλτης που σύντομα θα ξεχαστεί πλανώνται πλάνην οικτράν.
Ολες αυτές οι θεωρίες ότι το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων πάει καλά, ότι έρχονται επενδυτές από Κίνα, Ρωσία και ισχυρά ξένα funds, ότι ανακεφαλαιοποιούνται και ισχυροποιούνται οι τράπεζες και πως από το 2014 η χώρα θα περάσει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης πόσο στ’ αλήθεια επηρεάζουν τις ζωές μας;
Εχουμε μήπως ακούσει κάποια είδηση περί κουρέματος των δανείων μας; Εχουμε ακούσει για κάποια απόφαση που θα μειώνει τις φορολογικές μας υποχρεώσεις; Κάποια συζήτηση για αυξήσεις μισθών - συντάξεων; Κάποια απόφαση περιστολής των δαπανών του σπάταλου κράτους μέσω εκσυγχρονισμού και μείωσης του προσωπικού;
Εχουμε μήπως δει αλλαγή των πρακτικών του πολιτικού μας συστήματος; Ή μήπως έχουμε δει να αλλάζει η νοοτροπία μας, που θέλει όλους τους άλλους να μας χρωστάνε κι εμείς σε κανέναν;
Κατά συνέπεια, έχουμε μπροστά μας μεγάλη ακόμα ανηφόρα. Η χώρα θεωρητικά έχει αποφύγει προς το παρόν τον κίνδυνο της άτακτης χρεοκοπίας, μεγάλο κομμάτι όμως του πληθυσμού είναι ήδη χρεοκοπημένο και πολλοί ακόμα θα προστεθούν στα επόμενα χρόνια. Οσο για τις νέες δουλειές που θέλει να ελπίζει η κυβέρνηση ότι θα προκύψουν προσεχώς, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα πρόκειται για δουλειές με μισθούς Βουλγαρίας, Αλβανίας, αλλά το κόστος ζωής θα είναι Ελλάδας προ μνημονίου! Ακόμα και οι φρούδες ελπίδες πως αν έρθει στην εξουσία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα βελτιωθούν τα πράγματα γιατί θα επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις στην προτεραία κατάσταση εξανεμίστηκαν, καθώς τώρα έχει προσθέσει στη «δέσμευσή» του πέντε λέξεις: μόλις το επιτρέψει η οικονομία! Και άντε αυτή η ταλαίπωρη οικονομία να δώσει τη... συγκατάθεσή της!
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα
