Βασίλης Στεφανακίδης

Σε λίγες μέρες ο Αντώνης Σαμαράς θα πραγματοποιήσει το πρώτο του ταξίδι και θα έχει συναντήσεις με Μέρκελ και Ολάντ υπό την ιδιότητα του νέου πρωθυπουργού. Θα πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο crash test στο οποίο θα δοκιμαστούν τόσο οι προεκλογικές όσο και οι κυβερνητικές δεσμεύσεις για ελάφρυνση του προγράμματος λιτότητας που εφαρμόζεται στη χώρα μας εδώ και τρία χρόνια, ενός αποτυχημένου πέρα για πέρα προγράμματος καθώς ούτε το χρέος μειώνεται ούτε τα ελλείμματα περιορίζονται παρά μόνο διαχέεται η φτώχεια και η ανέχεια σε όλο και περισσότερους Ελληνες.

Προτού όμως γίνουν αυτές οι συναντήσεις και προτού ακούσουν τι έχει να πει ο πρωθυπουργός, τι έχει να αντιπροτείνει, τι μίγμα οικονομικής πολιτικής έχει να παρουσιάσει, χωρίς απαραίτητα να επιβαρυνθούν οι δανειστές με πρόσθετα κεφάλαια και δάνεια, η κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ φροντίζει μέσω των ΜΜΕ να απορρίψει όλες τις εικαζόμενες προτάσεις της ελληνικής πλευράς. Με άλλα λόγια, φτάσαμε στο σημείο την πολιτική και τις διαπραγματεύσεις να μην τις ασκούν οι πολιτικοί ηγέτες απευθείας αλλά διά των διαφόρων εντύπων. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να εξακοντίζουν και απειλές διαμέσου «Spiegel», «Bild», «Financial Times» κ.λπ. πως ό,τι και να κάνετε, είστε τελειωμένοι και χρεοκοπημένοι και γι’ αυτό δηλώστε το μια ώρα αρχύτερα, μαζέψτε τα και φύγετε από την ευρωζώνη να δούμε τι θα κάνουμε με τους άλλους!

Αν είναι δυνατόν στην Ευρώπη που ομνύει στη δημοκρατία, στον σεβασμό της ανεξαρτησίας και στα κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών-μελών της τις αποφάσεις να τις παίρνουν τα media! Εν τοιαύτη περιπτώσει, όμως, μήπως ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να ζητήσει να συναντήσει τους διευθυντές των Μέσων και όχι την κυρία Μέρκελ;

Για να σοβαρευτούμε όμως, η κατάσταση μπορεί να είναι δύσκολη και απελπιστική, ωστόσο είναι αδιανόητο να μη δοθεί μια ευκαιρία στη νέα κυβέρνηση του τόπου να το παλέψει και να εφαρμόσει τις δικές της συνταγές, μια και όλες οι προηγούμενες που προήλθαν από το manual book του ΔΝΤ απέτυχαν οικτρά, όπως συνέβη όπου κι αν εφαρμόστηκαν. Είναι τρελό προτού ακούσουν τι έχει να τους πει να το απορρίπτουν και να επαναλαμβάνουν εκνευριστικά το ίδιο τροπάρι: «Εφαρμόστε πρώτα αυτά που συμφωνήσαμε και μετά βλέπουμε».

Μα, αν μπορούσαμε να τα εφαρμόσουμε χωρίς να πεθάνει ο μισός πληθυσμός από ασιτία, θα ζητούσαμε επιμήκυνση και ελάφρυνση του πακέτου; Από τη στιγμή όμως που το πρόγραμμα δεν βγαίνει, τι πρέπει να γίνει; Να μην το συζητήσουμε καν, να μην αντιπροτείνουμε τίποτα και να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά;

Ερχεται το σοβαρό τάχα «Spiegel», που εν πολλοίς απηχεί τις απόψεις του γερμανικού κυβερνητικού σχηματισμού, και γράφει πως η Ελλάδα χρεοκόπησε κι αυτό που μένει πλέον είναι οι τυπικές διατυπώσεις για την ταφή. Δεν βγαίνει, όμως, κάποιος από την κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ ή η ίδια να πει πως όχι μόνο δεν χρεοκόπησε, αλλά δίνει έναν σκληρό αγώνα τον οποίο κατανοούμε όπως και τις δυσκολίες και τα προβλήματα του ελληνικού λαού και είμαστε βέβαιοι ότι στο τέλος θα κερδίσει το στοίχημα. Δεν το κάνουν, κι έτσι είναι σαν να υιοθετούν αυτά τα δημοσιεύματα ή να τα κατευθύνουν.

Το θέμα μας βέβαια δεν είναι τι κάνουν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι λοιποί δορυφόροι τους αλλά τι επιπτώσεις θα υπάρξουν σε εμάς αν τελικά στυλώσουν τα πόδια και μας δείξουν τον δρόμο της εξόδου. Και σε αυτό κανείς μα κανείς δεν μπορεί με ακρίβεια να μας πει τι θα γίνει. Ούτε καν οι εγχώριοι θιασώτες της δραχμής. Κι είναι αυτός ο φόβος για το άγνωστο που μας συγκρατεί και δεν βάζουμε ένα φρένο στον διαδοχικό βιασμό της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Ως πότε όμως;