Βασίλης Στεφανακίδης

Ωρες-ώρες αδυνατώ να κατανοήσω τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και ενεργούν οι Ελληνες πολιτικοί, πολύ δε περισσότερο οι Ευρωπαίοι που -κακή την τύχη- πέσαμε στην ανάγκη τους. Ερχονται λοιπόν οι Ευρωπαίοι με τρόπο που δεν σηκώνει αντίρρηση (γιατί μας κρατούν στο χέρι με τις δόσεις) και μας ζητούν να πουλήσουμε δημόσια περιουσία μέσα στις επόμενες εβδομάδες ως δείγμα καλής θέλησης. Φυσικά δεν σκέφτονται -και ούτε τους νοιάζει- πως, και να θέλεις να πουλήσεις, απαιτείται χρόνος να βρεις ενδιαφερομένους και να πετύχεις και μια λογική τιμή. Αν είναι να χαρίσεις τη δημόσια επιχείρηση ή το δημόσιο ακίνητο, τότε δεν επιτυγχάνεις τον στόχο για τον οποίο εκποιείς, και λογικά όποιος δημόσιος λειτουργός το πράξει θέτει τον εαυτό του αντιμέτωπο με τις συνέπειες του νόμου, ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας που απειλεί με φυλακές. Κι εγώ πουλάω το σπίτι των γονιών μου, αλλά εδώ και δύο χρόνια όσοι πλησίασαν και ενδιαφέρθηκαν μου προσέφεραν το 1/3 της αντικειμενικής του τιμής. Τι κάνω; Το «σκοτώνω» χωρίς κανένα όφελος και φορτώνομαι τις τύψεις και τα σχόλια ότι ξεπάστρεψα αντί πινακίου φακής τον πατρογονικό μόχθο και ιδρώτα; Μάλλον όχι. Κάπως έτσι δεν πρέπει να λειτουργήσουν κι αυτοί που ανέλαβαν να διαχειριστούν τις τύχες του ελληνικού κράτους;

Γιατί λοιπόν δεν λέμε στους Ευρωπαίους δανειστές μας: ναι, κύριοι, πουλάμε. Αυτές είναι οι αντικειμενικές τιμές κι ελάτε πάρτε τα. Τότε ενδεχομένως να καταλάβουν κι αυτοί πως δεν πατάμε ένα κουμπί και ιδιωτικοποιούνται τα πάντα. Θα μου πείτε, δεν είναι μόνο οι ιδιωτικοποιήσεις που ζητούν οι τροϊκανοί. Είναι και μια σειρά από θεσμικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες νομοθετήσαμε, αλλά μένουν στα χαρτιά. Ε, σ’ αυτό έχουν δίκιο ό,τι και να λένε. Δεν μπορούμε να τους κοροϊδεύουμε κατάμουτρα, όταν μάλιστα αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν κοστίζουν οικονομικά, αλλά απλά ξεβολεύουν κόσμο και διώχνουν ψήφους. Ακατανόητη επίσης είναι η μανιχαϊστική αντίληψη  των Ευρωπαίων: ή πετυχαίνετε τους στόχους με τους οποίους έχετε δεσμευτεί ή φεύγετε από το ευρώ. Και πηγαινοέρχονται κάθε τόσο οι απεσταλμένοι τους, μας κουνούν το δάχτυλο, περνούν από ιερά εξέταση τους Ελληνες υπουργούς και στη συνέχεια συντάσσουν την πανταχούσα τους την οποία κάνουν σημαία τα αφεντικά τους.

Είμαστε μήπως μια ανθηρή οικονομία με συνεχή ανάπτυξη; Είμαστε μήπως ένας λαός που ευημερεί και δεν ξέρει πού να καταναλώσει τα εισοδήματά του; Είμαστε μήπως με τις ωραίες μας δουλειές και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τα περισσεύματά μας; Δεν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας σε φόρους από μαγκιά (δεν μιλάμε για τους επαγγελματίες φοροφυγάδες, αλλά για τους μέχρι πρότινος νομιμόφρονες πολίτες και νοικοκύρηδες) ή απλά επειδή δεν έχουμε πλέον;

Αφού λοιπόν βλέπουν ότι η ύφεση συνεχίζεται για πέμπτο χρόνο (παγκόσμιο ρεκόρ) και άρα το ΑΕΠ μειώνεται, μοιραίο και αναπόφευκτο να μειώνονται και τα έσοδα του κράτους από τους πάσης φύσεως φόρους. Πώς λοιπόν να επιτευχθούν οι στόχοι;

Και αφού το ξέρουν και το βλέπουν, γιατί επιμένουν σ’ αυτά τα σφιχτά χρονοδιαγράμματα που είναι καταδικασμένα να αποτύχουν;

Παλιά λέγαμε για την προτεσταντική λογική της σκληρής τιμωρίας. Είναι όμως μόνο αυτό ή μέρος ενός σχεδίου το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη και απλά οι όροι που τίθενται είναι ανάλογοι του Προκρούστη;

Φυσικά και οι κυβερνώντες (πρώην και νυν) δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Η απραξία, η ατολμία και η αναποφασιστικότητά τους έχουν επιβαρύνει το κλίμα και επισπεύδουν τις εξελίξεις. Και σαν να μη φτάνουν αυτά, έχουμε και τον Βενιζέλο να βάζει τρικλοποδιές στον Στουρνάρα με το «καλημέρα», λες και ο ίδιος τα ’κανε όλα τέλεια.

Αυτός που διαπραγματεύτηκε και υπέγραψε το μνημόνιο κι έχει πικρά πείρα από τη συμπεριφορά των Ευρωπαίων, λέει τώρα ότι ο νέος υπουργός δεν χειρίστηκε σωστά τις ελληνικές υποθέσεις στο Eurogroup και δεν έθεσε το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης της δικής του συμφωνίας! Τέτοια αμετροέπεια και απύθμενο θράσος ειλικρινά δεν το περίμενα. Αντί να αποτραβηχτεί και ν’ αφήσει τους νέους να δουλέψουν και να  προσπαθήσουν, άρχισε τα επικοινωνιακά τσαλίμια πριν περάσουν δύο εβδομάδες κυβερνητικού βίου. Ε, με τέτοιες ενέργειες βλέπει κανείς μακροημέρευση; Χλομό.