Βασίλης Στεφανακίδης

Η αίσθηση που μου δημιουργείται το τελευταίο διάστημα είναι πως, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών και την κυβέρνηση που θα αναλάβει να διαχειριστεί το χάος στο οποίο έχουμε περιέλθει, δεν έχουμε καμιά ελπίδα.Και όχι γιατί θα καταγγείλουμε το μνημόνιο και θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ (αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο, εξόχως σοβαρό, για το οποίο έχει χυθεί πολύ μελάνι), αλλά επειδή εσωτερικά ως λαός, ως εργαζόμενοι, ως άνεργοι και ως γενικώς αγανακτισμένοι εξαφανίζουμε μέρα με τη μέρα και τις τελευταίες ευκαιρίες να καταφέρουμε κάποια στιγμή να σταθούμε στα πόδια μας. Το πιο τρανό παράδειγμα είναι ο πολύπαθος δημόσιος τομέας, ο οποίος ήτανε που ήτανε σε κακό χάλι, ήρθε και η μακρόσυρτη προεκλογική περίοδος και απόγινε.

Περιστατικό 1ο: Φορολογούμενος επισκέπτεται την οικεία Εφορία κάπου στα Πατήσια προκειμένου να καταθέσει δηλώσεις για κάποια γονική παροχή που θέλει να κάνει στα παιδιά του. Στην αίθουσα υπάρχει μία υπάλληλος ανάμεσα σε στοίβες φακέλων, η οποία παίρνει αδιάφορα τις δηλώσεις και χωρίς να ελέγξει τις αναγραφόμενες αντικειμενικές τιμές, τις τιμές ζώνης, τα τετραγωνικά, τους βοηθητικούς χώρους, τον αναλογούντα φόρο που πρέπει να πληρώσει ο φορολογούμενος για τη μεταβίβαση, τις σφραγίζει, τις υπογράφει σε χρόνο dt και γεια σας! Ο φορολογούμενος μένει με το στόμα ανοιχτό και ρωτάει δειλά-δειλά: «Αυτό ήτανε; Δεν θα ελέγξετε; Είναι σωστός ο φόρος που έβαλα;». Για να πάρει την απάντηση: «Μη με ρωτάτε, αυτά να σας τα απαντήσουν αυτοί που συγχωνεύουν τις εφορίες και μας πετσόκοψαν τους μισθούς...».

Περιστατικό 2ο: Αλλος φορολογούμενος έκανε γονική παροχή εξ ημισείας στα δυο του παιδιά. Πήγε και κατέθεσε τις σχετικές δηλώσεις στην Εφορία. Σε 10 μέρες ήρθε η ειδοποίηση πληρωμής του αναλογούντος φόρου στο ένα εκ των παιδιών. Υστερα από αναμονή πολλών ημερών για την ειδοποίηση πληρωμής φόρου από το άλλο παιδί, ο συνεπής και νομοταγής φορολογούμενος πήγε ο ίδιος στην Εφορία για να επισπεύσει τις διαδικασίες πληρωμής. Εκεί όμως έπεσε από τα σύννεφα όταν πληροφορήθηκε ότι επειδή το άλλο του παιδί είχε ΑΦΜ σε άλλη Εφορία, έστειλαν τον φάκελο στην άλλη Εφορία και δεν πάτησαν το κουμπί για μια ακόμα εκτύπωση από το online σύστημα. «Σιγά μην κάνουμε εμείς τη δουλειά της Εφορίας Χαλανδρίου!» σχολίασε με δόση χαιρεκακίας η υπάλληλος!

Τι μας δείχνουν αυτά τα δύο απλά παραδείγματα ανάμεσα στα χιλιάδες που θα υπάρχουν ανά την επικράτεια σε όλο τον δημόσιο τομέα; Οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι εκδικούνται το κράτος που τους δίνει ψωμί και δουλειά. Δηλαδή εκδικούνται τον ίδιο τους τον εαυτό και χειροτερεύουν τη θέση τους πιστεύοντας ηλιθιωδώς ότι κάνουν αντίσταση!
Αντίσταση σε ποιον όμως; Προφανώς στον ηλίθιο φορολογούμενο που σώνει και καλά τέτοιες εποχές θέλει να πληρώσει τις υποχρεώσεις του! Πείτε μου, λοιπόν, εσείς τι ελπίδα έχουμε ως χώρα -και επαναλαμβάνω, ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν οι ξένοι και τα κόμματά μας- αν η πορεία της χώρας, τουλάχιστον στα δημοσιονομικά, στηρίζεται σε τέτοιους υπαλλήλους και τέτοιες νοοτροπίες.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως ανάλογα ή και χειρότερα θα συμβαίνουν σε όλο το φάσμα του λεγόμενου δημόσιου τομέα. Ενός υπερτροφικού, αναποτελεσματικού, γραφειοκρατικού και αντιπαραγωγικού τομέα, που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για την κατάντια της χώρας. Ενός δημόσιου τομέα που ακόμα και τώρα ανεξαιρέτως όλα τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας τον χαϊδεύουν και μοιράζουν υποσχέσεις ότι δεν θα γίνουν απολύσεις και πως η μείωσή του θα γίνει βιολογικώ τω τρόπω! Κι αν αυτοί αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν, δικαίωμά τους. Εμάς τους υπόλοιπους, όμως, που δουλεύουμε, μοχθούμε, πληρώνουμε τους φόρους και τις υποχρεώσεις μας, συμβάλλουμε στο κοινωνικό κράτος, στα επιδόματα ανεργίας, στη δωρεάν παιδεία, υγεία κ.λπ., γιατί πρέπει να μας πάρουν στον λαιμό τους; Πού φταίξαμε και δεν μας το λένε;